Een grote vier maand geleden werd ik opgenomen. Reden? Een depressie. Zo eentje met van die geweldige zelfmoordgedachten. Het was me allemaal wat te veel. De reden dat ik er nu nog sta is een vriend. Gelukkig. En een netwerk van vrienden en kennissen die me gesteund hebben de afgelopen maanden. Wat heb ik nu geleerd na deze intensieve maanden en hoe is het zo ver kunnen komen dat de dood de enigste uitweg leek?
Op 25 oktober begon de dag zoals hij wel vaker begon. Hoge bloedglucose(300mg/dl), lekkere bolus om die glucose te doen zakken en vervolgens eten, een ontbijtje zonder snelle suikers. Die suiker moet naar beneden. Gevolg? Na twee uur nog steeds te hoog. Met geen stokken naar beneden te krijgen die glucose. De mentale stress neemt toe. Hoe kan dit nou? Alles volgens plan gedaan, Maar geen verandering in de zaak. Frustratie neemt ook toe. In de toiletten op de uni ga ik wenen. En ja, die diabetes neem ik mee. Zelfs als ik erom huil. Zelfs dan slaagt die glucosesensor erin om te piepen. Geen moment rust. Als ik na drie uur verandering zie op mijn glucose sensor eindelijk een pijl naar beneden zie, word ik euforisch. Maar de snelheid waarmee hij daalt staat me absoluut niet aan. Drie dubbele pijl naar beneden. Telkens wanneer ik een hypo krijg, wordt ik angstig. Angst die je niet kunt beheersen. Ik probeer volgens het boekje alles weer samen te houden. Mission failed. Een hypo. En net zoals die hyper met cola niet gewoon naar boven te krijgen. Eén vol uur onder de 50 mg/dl. Alhoewel ik een volledige frigo zou kunnen eten blijf ik rustig en drink 250 ml cola. Niets werkt. Wachten dan maar. Van de lessen heb ik niets meegekregen. Maar ik heb ze uitgezeten. Vervolgens stijg ik, na even geland te zijn op een mooie 160, toch weer door richting 300. Ik kan vandaag niets gedaan krijgen. Fysiek ben ik er maar emotioneel gezien voel ik me rot en op een andere planeet. Geen controle en ik voel me geleefd door m’n diabetes. Ik wou naar de les gaan en goede notities hebben. Het lijkt me geen al te hoge eis, maar zelfs dat lukt niet.
Die avond komt een vriend van me langs. Ik lig in bed, opstaan en voor mezelf zorgen lukt niet meer. Die dag was de druppel die de emmer deed overlopen. Ik wou dood. Ik dacht er al vaker over na, maar die avond zou ik doodgaan. Dankzij mijn vriend, psychiater in opleiding, die rustig bleef en gewoon met me is blijven praten ben ik richting spoed gegaan. Met de nodige dwang en sirenes maar ik ben er geraakt. Gelukkig bleef mijn vriend de volledige nacht bij me totdat ik geplaatst werd. Dat had ik nodig want ik was onstabiel. Rationeel denken ging niet meer.
De komende maanden bezocht ik verschillende afdelingen. Opzoek naar mezelf en een therapie die me vooruit zou brengen. Vandaag de dag blijft het zoeken. Door het structurele geld tekort in de psychiatrie heb ik niet de meest optimale, lees intensieve, zorg gehad. Het waren hoofdzakelijk groepssessies waar ik niet genoeg in diepte ben kunnen gaan. De verpleging en zorgverleners hebben echter wel hun uiterste best gedaan, met alle patiënten. Nu krijg ik ambulante opvolging die individueel is en dat helpt me vooruit. Ik ben zonet begonnen met schematherapie en dit lijkt me te helpen. De hoop is terug.
Maar dagen zoals vandaag lijken een herhaling van 25 oktober. Als er één iets is dat ik geleerd heb dan is het hulp vragen en tijdig te pauzeren. Ik kan het niet volledig, maar stap per stap zal het me lukken. Ik ben wat gevoeliger en zal van m’n zwakste punt een sterkte maken. Hoe moet ik nog ontdekken maar dat zal wel lukken.
