De laatste dagen delen verschillende nieuwsbronnen, en ook privé social media accounts,  bevallingsverhalen. Onder de hashtag #genoeggezwegen delen vrouwen hun ervaringen van de bevalling. Eerste Gedacht? Geweldig! Die dingen moeten publiek besproken kunnen worden. Echter, de “slachtoffers” willen hetzelfde als de actievoerders.

De grootste problematiek in de gezondheidszorg is naar mijns inziens communicatie.
Zowel verticaal als horizontaal, intern als extern.

Als chronische patiënt kom ik vaak in contact met de Belgische gezondheidszorg. Als diabetespatiënt is mijn zorg multidisciplinair. Dit wel zeggen een team met professionals van verschillende beroepsachtergrond. Dit maakt de zorg, en communicatie, er niet gemakkelijker op. Wanneer ik als patiënt een probleem bespreek met een van mijn zorgprofessionals steekt al vaak de eerste vorm van miscommunicatie de kop op. Ik bespreek mijn levenskwaliteit. Mijn zorgprofessional gaat (meestal) op zoek naar medische indicaties. Beiden willen we hetzelfde, de best mogelijke gezondheid. Doordat we beiden vanuit een ander perspectief starten, klinische indicatoren en kwaliteit van leven, zijn bepaalde dingen minder aanlokkelijk om door te spelen aan een andere zorgprofessional uit het team.

Voor mij, als patiënt, wekt dat frustraties op. Precies of sommige dingen minder belangrijk zijn. Voor mij is het belangrijk dat ik me goed genoeg in mijn vel voel om naar de les te gaan, activiteiten te doen en ‘s avonds te gaan drinken. Dit “niet kunnen door beperking” doet pijn. Wanneer ik dit aanhaal wil ik dat er geluisterd Wordt. En ook dat dit wordt doorgegeven aan de andere zorgprofessionals uit het team. Niet louter op basis van klinische indicatoren. De andere zorgprofessional komt dan aangelopen met een oplossing die maar deels een oplossing is. Klinisch zal mijn toestand verbeteren maar op het vlak van levenskwaliteit niet zozeer.
En een luisterend oor dat luistert doet bovendien ook wonderen…Just FYI

En zo zijn er nog vele voorbeelden van communicatie die best op een andere manier gebeuren. Ik ❤ van oplossingen. Laten we het daarover hebben!

Het probleem is volgens mij dat we te weinig geld investeren in de gezondheidszorg.
En time is money!
Ook in de gezondheidszorg waar hard gewerkt wordt om iedereen zo goed mogelijk te bedienen.

Van zorgprofessionals Wordt Verwacht met hetzelfde geld meer te presteren, en bij voorkeur beter. Het budget is de bottleneck. Er is steeds meer nood aan financiering door toenemende vergrijzing en toename van chronische zorg. Doordat er gepeuzeld wordt aan het budget, in plaats van ademruimte te creëren, kan er minder geld geïnvesteerd worden in nieuwe arbeidskrachten alsook innovaties die de werkdruk kunnen verminderen.

Van patiënten, en patiënten-to-be, wordt verwacht steeds meer zelf de zorg in handen te nemen. En naar mijn gevoel moeten we ook maar perfect kunnen meedraaien in een veeleisend maatschappij waar er van chronisch, en minder chronisch, zieken wordt verwacht dat ze werken, een sociaal leven hebben én hun ziekte managen als een professional. Om maar een paar dingen op te noemen.

Zowel zorgprofessionals, van poetsdiensten tot artsen, als patiënten hebben limitaties. Iedereen is mens. En dat is ok. We moeten dat “ok” onthouden. De overheid kan niet verwachten dat iedere actor in de zorg zonder energie perfect blijft handelen.
Creëer ademruimte, en snel.

Misschien is het tijd dat de mensen, patiënten en zorgprofessionals, samenkomen en een signaal sturen naar de overheid.
Beiden hebben één zelfde vraag.
Meer tijd.
Meer mensen.