Waarom doen we het werk dat we doen? Een nogal elementaire vraag en juist daarom zo interessant om bij stil te staan. Dat is dan ook wat re-integratiecoach Dennis Bok doet in zijn blog voor Ygenwijs.
“Het is weer voorbij, wat een droom van een show.
Related Articles
Iedereen blij en de winnaars een cadeau.
Dromen is te gek en het kan ook elk moment,
maar het is gewoon het leukste als je wakker bent.”
(De Droomshow – AVRO)
Met enige weerzin bel ik aan bij vrienden. Vanavond geven zij een housewarmingfeestje. Na de felicitaties bij de designvoordeur volg ik hen naar de woonkamer. Bij binnenkomst zie ik direct een aantal oud bekenden met wie ik ooit de collegebanken deelde en de tentamens voorbereidde. Mijn afkeer groeit nog sneller dan mijn schuld bij DUO tijdens mijn laatste studiejaar. Ik sluit aan bij mijn eigen vrienden om te voorkomen dat ik een verplicht ‘wat doe jij voor je werk en wat zijn je secundaire arbeidsvoorwaarden?’-praatje moet aangaan en onderhouden. Dat laatste verplicht ik mezelf vaak.
Tijdens onze eerste minuten van bijpraten wordt het groepje uitgebreid met een aantal ex-studiegenoten. Allemaal competitief wakker om hun LinkedIn-pagina binnen vijf minuten voor jou persoonlijk samen te vatten. Gewoon omdat het kan. “Hé Dennis, dat is lang geleden!” Terwijl ik vluchtig mijn petitfour weg kauw, antwoord ik met kansloos enthousiasme: “Ja leuk om je weer te zien, hoe gaat het?” Ondanks dat het gebakje prima smaakt, springt het glazuur spontaan van mijn kiezen als hij reageert met: “Ja goed, ik heb net promotie gemaakt en mocht vanmiddag mijn nieuwe leaseauto uitzoeken.” “Oh top,” mompel ik. “Wat voor baan heb je dan?”
En wat blijkt na een defecte elevator pitch? Deze onderbetaalde Young Professional met senior taken geeft workshops Digital Business Integration bij een transportmultinational. Inhoudelijk hoeft hij er, ondanks zijn bedrijfskundediploma, niet veel van te weten. Het komt er simpelweg op neer dat hij bereid is om vaker te kopiëren dan te spreken. Ook moet hij volgens zijn persoonlijk ontwikkelingsplan capabel genoeg zijn om een beamer aan te kunnen zetten. Toch makkelijk verdiend, zo’n leaseauto.
Voor mij is het in ieder geval het belangrijkste dat hij met zijn vingers van het laatste petitfour afblijft. Al loensend zoek ik contact met mijn vijftien jaar oude Ford Fiësta op de parkeerplaats. Waar is hier de nooduitgang… zou Henk Westbroek zingen als hij ook was uitgenodigd. En zoals het een welgemanierde Account Adviseur Business And Something More Of That Bullshit Administration betaamd, wordt mij de vraag teruggelegd: “Wat doe jij?” Terwijl ik als een volleerde Robinson succesvol de etagère heb leeggeplunderd, antwoord ik met de slagroom in beide neusgaten: “Wat leuk dat je dat vraagt. Ik volg mijn droom.”
Ook moet hij volgens zijn persoonlijk ontwikkelingsplan capabel genoeg zijn om een beamer aan te kunnen zetten. Toch makkelijk verdiend, zo’n leaseauto.
Vol goede moed start ik mijn relaas. “Over een paar dagen vlieg ik naar Ibiza voor een inspiratiereis.” Mijn gesprekspartner kijkt me aan met de gezichtsuitdrukking van een overenthousiaste botoxverslaafde. In plaats van te stoppen, ratel ik door: “Ja, samen met twintig anderen verblijf ik in een tipi op een hippiecamping.” Mister Digital Business kijkt inmiddels beduusd naar zijn pilsje. “Oh maar dat is leuk hoor,” vervolg ik wanhopig. “We gaan ook mindfulness en yoga doen en allerlei leuke creatieve opdrachten. Het is daar lekker rustig en …” Ondertussen zijn mijn handen zo warm en klam, dat de cola in mijn glas bijna is verdampt. Om zijn interesse te herwinnen, mompel ik nog wat over zelfontplooiing, passies, neerwaartse hond, happy baby en de zonnegroet. Maar het mag niet baten.
Mijn spreektempo wint het niet van mijn sprintje, dat ik vlak daarna trek richting de parkeerplaats. Nadat ik in mijn vertrouwde koekblik stap, kijk ik in mijn spiegel. Ik wrijf de laatste restjes slagroom van mijn kin en begin hardop te lachen. Wat was deze avond weer een geweldige droomshow!
Dennis Bok – Ibiza, 30 mei 2015
