Echt, ik had een dagboekpost bedacht over successen, kansen, ritme en mooie ontwikkelingen.
Maar dat komt morgen wel…of overmorgen …. of de dag daarna.
Ik moet me even herpakken, diep ademhalen, zuchten, even stilletjes op mijn werkpek voor me uit kijken en bellen, veel bellen.

Ik ben even een verdrietig.
Verdrietig omdat 1 juni best ver weg is.
Omdat ik het even niet leuk meer vind en even egocentrisch wil miepen.
Omdat we niet weten wat er op ons afkomt.
Ik ben ook wel een beetje bang.
Vooral bang voor die ander, die er al niet zo lekker fit bij zit.

Verdrietig om- en voor mijn moeder.
De internetloze bijna 90-jarige, alleen thuis (en daar niet over moppert).
Op 12 april wordt ze 90, dat gaan we niet samen vieren.
Alles is natuurlijk relatief ….maar ik had wel een dipje, na de verlenging tot 1 juni.

Ken je Gompie nog?
Daar moest ik tijdens mijn uurtje zelfmedelijden aan denken…hij wilde steeds een knuffel…ik ook wel.