Beoefenaars van alternatieve geneeswijzen hebben vier stadia geïdentificeerd waarvan zij geloven dat bijniervermoeidheid Deze doorloopt, met een toenemende ernst in elk stadium.
Hoewel wat beschreven wordt als bijniervermoeidheid momenteel niet erkend wordt door de reguliere medische gemeenschap, kan deze index nuttig zijn voor het diagnosticeren of behandelen van patiënten op verschillende niveaus van bijnierproblemen, omdat het een breed beeld schetst van wat klinisch gepresenteerd zou kunnen worden.
Deze stadia lopen enigszins parallel met het GAS-model van Hans Selye, maar breiden dit verder uit. Volgens voorstanders van bijniervermoeidheid kan de progressie van de aandoening van persoon tot persoon aanzienlijk verschillen en is deze afhankelijk van een groot aantal factoren.
Merk op dat deze stadia theoretisch zijn, niet onderbouwd.
Alarmreactie
Tijdens deze fase reageert Het Lichaam agressief op een stressfactor door een toename van antistresshormonen, zoals cortisol en dehydroepiandrosteron (DHEA).
De benodigde hoeveelheid van deze hormonen blijft binnen de normale grenzen en de bijnieren kunnen de stress aan die op het Lichaam wordt uitgeoefend.
De hormoonproductie kan licht beïnvloed worden, maar meestal is het lichaam in staat om voldoende cortisol en DHEA te produceren om dit te compenseren.
De vermoeidheid is over het algemeen vrij mild en treedt meestal ‘s ochtends op bij het ontwaken of halverwege de middag.
Er is klinisch geen lichamelijke of fysiologische disfunctie waarneembaar. Er wordt een normaal dagelijks functioneren verwacht, hoewel topprestaties niet haalbaar zijn.
Om vermoeidheid tegen te gaan, kunnen mensen hun toevlucht nemen tot koffie, cafeïnehoudende frisdrank, energieshots, chocolade of suikerrijk voedsel met veel koolhydraten.
Deze compenserende acties zijn over het algemeen sociaal aanvaardbaar en kunnen zelfs beschouwd worden als een “normaal” onderdeel van het moderne leven.
Weerstandsreactie
Wanneer het lichaam onder constante of ernstige stress staat, blijft het cortisolniveau stijgen en begint het DHEA-niveau geleidelijk te dalen.
De bijnierschors produceert corticosteroïden voor deze weerstandsreactie. Hoewel de normale dagelijkse activiteiten nog steeds kunnen worden uitgevoerd, is de vermoeidheid tegen het einde van elke dag groter en heeft het lichaam meer rust nodig dan normaal om te herstellen.
Naarmate het stressresponssysteem overweldigd raakt, beginnen de bijnieren het moeilijk te krijgen en ontstaan symptomen zoals:
- Lichaamspijn
- Depressie
- Spijsverteringsproblemen
- Verstoorde slaappatronen
- Verhoogde bloeddruk
- Hartkloppingen
- Hyperventilatie
- prikkelbaarheid
- Nervositeit
- Verlies van eetlust
- Menstruele onregelmatigheden
- Nervositeit
- Gewichtstoename
- Een gevoel van kou.
De schildklier is meestal aangetast in dit stadium. Infecties komen steeds terug. Er kunnen meer stimulerende middelen worden gebruikt om de energie te verhogen en de stemming te verbeteren.
Uitputting van de bijnieren
Als de stress niet vermindert, zal de bijnierfunctie verder verzwakken omdat de behoefte van het lichaam aan cortisol onverminderd blijft en de bijnieren de vraag niet kunnen bijhouden.
Wanneer iemand dit stadium bereikt, beginnen angst en uitputting tegelijkertijd op te treden. De cortisolproductie neemt geleidelijk af en het lichaam probeert energie te sparen om te overleven. Deze katabole fase resulteert in de afbraak van spierweefsel om energie te produceren.
Chronische vermoeidheid komt vaak voor, de inspanningstolerantie neemt af en er kan chronische fibromyalgie optreden. Giftige metabolieten beginnen zich in het hele lichaam op te hopen, wat leidt tot hersenmist en slapeloosheid.
Depressie neemt toe en kan chronisch worden. Met een verlies aan homeostase komt het lichaam in een staat van onevenwicht. Zonder voldoende hormoonspiegels begint het lichaam niet-essentiële functies uit te schakelen om energie te sparen om te overleven.
De spijsvertering vertraagt en de stofwisselingssnelheid daalt om het lichaamsgewicht te sparen. De getroffen persoon kan niet in staat zijn om uit bed te komen of heeft energie die slechts kort duurt.
Het uiteindelijke resultaat is een ineenstorting van de HPA-as waarbij essentiële neuro-endocriene feedbacklussen niet in staat zijn om de lichaamssystemen terug te brengen naar homeostase.
De bloedsuikerspiegel keldert en dit leidt tot een verdere intolerantie voor stress en tot toenemende mentale, fysieke en emotionele uitputting. Deze fase wordt ook wel een “bijniercrash” of “bijnier burnout” genoemd.
Wanneer de symptomen van dit stadium de dagelijkse activiteiten verstoren, zoekt de persoon meestal medische behandeling.
Bijnierfalen
Hoewel het zelden voorkomt, is dit laatste stadium een volledig falen van de bijnieren als reactie op stress.
Wanneer mensen in dit stadium geconfronteerd worden met een stressvolle situatie, zijn ze nu vatbaar voor hart- en vaatinstortingen en zelfs de dood.
De bijnieren functioneren grotendeels niet meer en op dit moment kan er weinig gedaan worden om de homeostase van het lichaam te herstellen.
Als bijniervermoeidheid zover gevorderd is, is de grens tussen HPA-as disfunctie en bijnierinsufficiëntie (ziekte van Addison) verward.
Hoewel de etiologie van de twee aandoeningen verschilt, kan de manier waarop ze zich klinisch manifesteren erg op elkaar lijken (volgens voorstanders van “bijniervermoeidheid”), omdat ze allebei een overeenkomstig dieptepunt op het continuüm van bijnierdisfunctie vertegenwoordigen.
Symptomen kunnen zijn:
- Plotselinge doordringende pijn in de buik, benen of onderrug
- Ernstige diarree en braken
- Uitdroging
- Lage bloeddruk en bewustzijnsverlies
Als deze fase onbehandeld blijft, kan het natuurlijke verloop fataal zijn.
The post De 4 stadia van bijniervermoeidheid appeared first on Purity Fit.
