PREVIOUSLY... ps. Şu anda New Orleans-French Quarter'dayım. Sürekli gülümseyen, selam vermeden geçmeyen, hal hatır soran turisti yerlisi herkesi içime sokmak, sevgimle boğmak istiyorum. İyi ki gelmişiz :) THEN... New Orleans (bundan sonra Naulins) sıcak memleket. Daha uçaktan iner inmez bir hamam sıcağı adamı pataklayıveriyor. Neyse ki insanları da sıcak... Naulins insanı, şehre iner inmez kendini gösteriyor. Her şeyden önce koyvermişlik derecesinde bir akışkanlıkla hareket ediyorlar. Belki de müzik her yerde olduğu içindir; belki müzik vücut dillerine sindiği için sokakta yürürken bile balık Gibi süzülüyorlardır. Ya da belki sıcağa uyum sağlamak için böyle tatlı bir rahatlıkla yürüyorlardır. Belki bu yüzden şehre Big Easy diyorlardır. Sıcak demiş miydim? Dauphine Orleans oteli, meşhur Bourbon Street'in hemen arka paraleli. French Quarter'da. Amerika'nın hemen her yerinde olduğu gibi burası da bloklardan oluşuyor ve düzayak. Mississippi'nin kıvrıldığı yer olduğu için bir de Crescent City (Hilal Şehir) demişler buraya. Oteli tavsiye ederim. Kaldığım 209 nolu oda, içinde oturma grubu olduğu halde at koşturabileceğim kadar büyük bir odaydı. Kahvaltı da veriyorlar ve Bourbon Street'in hemen dibinde olduğu halde sessiz sakin. Sıcaktı, güleryüzlü insanlardı, Bourbon Street'ti, müzikti nehir kenarıydı falan derken Naulins'in insanı sarhoş eden bir güzelliği var. Bütün o vampir, vudu, cadı etiketlerinin dışında sihirli ve fazlasıyla bulaşıcı bir güzellik bu. Fakat sonra Naulins, bir bataklık gibi insanı aşağı çekmeye başlıyor. Ruhen dibe batmaya başlıyorsun. Üstelik bataklık turuna çıkmana bile gerek yok... (Naulins her sene 27 mm batıyor). Mesela Bourbon Street'te yürümeye başlıyorsun, her yer hengame, herkesin kafa iyi, aşağıdan balkonlara laf atmalar, balkonlardan aşağı boncuk atmalar falan... Ama 3 blok sonra sanki o hengame hiç olmamış gibi birden cadde ürkütücü bir şekilde tenhalaşıveriyor. O kadar bir tenhalık ki köşeden çıkacak bir vampiri beklemeye başlıyorsun. Bu fotoğraflar gündüz vakti, şehrin en hareketli bölümü sayılan French Quarter'a çok yakın yerlerde çekildi. Sıcaktan mı diyorsun, ama akşamüstü ya da akşamları da bu kadar boş. Mezarlığın boş olmasını anlarım da koskoca AVM kapanmış, otoparkı bile kullanılmıyor (ki Amerika'da araba park edecek yer bulmak bayağı bir mesele). Koskoca parkta insanla karşılaşınca sevindirik oluyorsun mesela. Çoğacayip! Katrina'nın üstünden 10 yıl geçmiş. Anladığım kadarıyla şehir hala toparlanmaya çalışıyor. Şehrin en cafcaflı yeri French Quarter'da bile o güzelim evler ya kiralık ya satılık. Üstünde herhangi bir tabela olmayan evlerin de kapı pencereleri sımsıkı kapatılmış, muhtemelen tabela asılmayı bekliyor. Bu tabelalar aslında biraz da şehri hüzünlendiren. Hayat dolu olmasını beklediğin bir sürü yerde koskoca bir yalnızlık, acayip bir terk edilmişlik hissi var. Müthiş bir tezat. Ve insanı bir bataklık gibi aşağı çeken işte bu duygu! Mini anekdot: Garden District'te yürürken elektrik...

OSHUBU! ondan şundan bundan blogu... eksik kalmayın diye!