Keşke Siem Reap'a Daha fazla zaman ayırsaydım. Ama daha sırada Bangkok, Chian Mai ve Phuket vardı. Uğrak noktalarım için 3-4 gün ayırmıştım. Yani spontane bir plansızlık kulağa güzel geliyor, ama gittiğin yerde kendini akışa bırakmakdaha eğlenceli. Hem maceraperest gönlüm, Siem Reap'tan Bangkok'a otobüsle gitmeye karar vermişti. Otobüs bileti 18 dolar. Sabah 6'dan akşamın geç saatlerine kadar otobüs bulunabiliyor. Yalnız dikkat edilmesi gereken önemli bir husus var: 2 farklı otobüs şirketi hizmet veriyor. Bir tanesi, minibüsle sınıra kadar gidip sınırdan sonra başka bir minibüsle devam ediyor. Diğeri ise büyük otobüs, Bangkok'a kadar gidiyor. Sınır kapısında kafayı yemeyeyim diye, büyük otübüsü seçtim ve sabah 9'da yola çıktım. Bu arada bir uyarı: Bileti satarken genellikle yolun 6 saat sürdüğü söyleniyor, ama yola çıktıktan sonra yol arkadaşlarımdan öğrendiğime göre gümrükteki hıza göre 9 saate kadar uzayabiliyormuş. Etrafı göreyim diye gündüz bileti almıştım, ama bir noktadan sonra yeşillik ve dümdüz topraklar görmekten insan sıkılıyor. Böylece dünya meselelerine daldım ve anladım ki asıl mesele Yeni Dünya meselesi. Mesela Kanadalı bir kız, yan koltukta oturan iki Alman kıza, Fransız bölgesinin Kanada'dan ayrılıp özerk bir devlet olmak istediğini anlatıyordu. Sadece Fransızca konuşulan bir ülke hayaliyle. Y neslinin katıksız ferdi Kanadalı kız, bunu saçma buluyordu; zaten bütün ürünlerin üzerinde hem Fransızca hem İngilizce kullanmak zorunluydu ve kaldı ki seçmeli Fransızca dersi hiçbir işine yaramamıştı, çünkü Montreal'deki (Y nesli) arkadaşları bile Fransızca konuşmayı saçma buluyordu. Çok uzak değil, daha yeni geride bırakmak üzere olduğum Kamboçya'da Halk Partisi, 30 yıldır iktidarda. Üstelik son dönem, sandık oyunlarıyla ülkeye hükmediyor. Muhalifler nefret kusuyor. Keza Tayland'da kral öldü ölecek diye bekleniyor. Veliaht prensten umut yok. Liberaller, fırsat buldukça ayaklanıyor, ama daha önceki demokrasi denemelerinde, başbakan ve hükümet, büyük yolsuzluklar yüzünden görevden alındı. Öte yandan mesela Maldivler, 300 bin nüfuslu bir ada sistemi; orada da 30 yıldır sandık oyunları ve (sıkı durun) dindarlık üzerinden herkesin nefret ettiği bir adam esip gürlüyor. Bir de kral olmak istemesin mi? Tanıdık geldi mi? Bu yolculuğa çıkmadan önce Grey State belgeselini seyretmiştim. Hani yönetmeninin, karısı ve 5 yaşındaki kızıyla birlikte evinde ölü bulunduğu şu belgesel. Amerika'da Obama'nın çıkarmak istediği Martial Law'u konu alıyor. Bizdeki karşılığı İç Güvenlik Yasası. Belgeselde en çok etkilendiğim sahne, "Bu yasa çıkarsa, polis sorgusuz sualsiz kafanıza tabanca dayayıp öldürebilecek," dendiğinde, sokaktaki adamın "Obama ne isterse o olur," demesiydi. Üstelik beyazdı. Tanıştığım neredeyse herkes, hangi ülkeden olursa olsun, aynı sorunlarla boğuşuyor. İç güvenlik yasaları, özerklik talepleri, sandık oyunları, baskıcı hükümetler, kral olmak isteyen adamlar...   Mesela Chiang Mai'da tanıştığım Guetamalalı kız, Kore'de Kore dili...

OSHUBU! ondan şundan bundan blogu... eksik kalmayın diye!