Το καλό με αυτή τη ζωή είναι πως όλοι, λίγο ή πολύ, είμαστε "σπασμένοι". Το κακό είναι πως οι περισσότεροι από εμάς ζουν χωρίς να το γνωρίζουν ή, το γνωρίζουν αυτό το γεγονός και απλά αδιαφορούν γιατί έτσι τους βολεύει. Βλέπετε, κινείσαι ευκολότερα νομίζοντας πως είσαι ένα τέλειο κομμάτι κρυστάλλου, από το να έχεις το νου σου συνέχεια στα ραγίσματα και στα κομμάτια που είναι συγκολλημένα κι έτοιμα να σε αποσυνθέσουν ανά πάσα στιγμή...
Κινούμαστε, λοιπόν, έτσι σπασμένοι. Κινούμαστε διαρκώς, ακόμη κι όταν μένουμε ακίνητοι στην ουρά της τράπεζας ή της εφορίας. Κινούνται οι σκέψεις μας, τρέχουν συνεχώς από το ένα στο άλλο, προκαλούν φασαρία μέσα στο κουρασμένο μας κεφάλι, μας ταράζουν και μας μπερδεύουν. Κινούνται τα κύτταρά μας και τα άτομα μέσα σε αυτά, βρισκόμαστε σε μία συνεχή ροή ενέργειας που μας παρασύρει. Αυτό όμως που πραγματικά τσακίζει τον άνθρωπο είναι άλλο· είναι η κατανάλωση ενέργειας γύρω από το λόγο που υπάρχει. Ας το εξηγήσουμε αυτό καλύτερα:
Ο Λόγος
Ο Λόγος της ύπαρξής μας. Όχι γενικά και αόριστα της ύπαρξης της ανθρωπότητας, αλλά της ύπαρξης της δικής σου και της δικής μου, συγκεκριμένα.
Είμαι εδώ, για κάποιο λόγο. Είσαι εδώ για κάποιο λόγο.
Κι αυτός ο Λόγος, σου (μου) προκαλεί βαβούρα στο νου, βουίζει σα νευρικό ζουζούνι που δεν έχει αποφασίσει προς τα που θέλει να πετάξει και γιατί. Σαν εκείνους τους μεγάλους πράσινους χρυσοζούζουνες που χτυπούν στα ντουβάρια και πέφτουν ανάποδα στο έδαφος... Έτσι κι οι σκέψεις σου... Έτσι κι εσύ...
Χτυπάς σε τοίχους, βλέπεις αδιέξοδα, κι ανάσκελα πέφτεις στα πατώματα αποζητώντας ένα χέρι να σε πιάσει απαλά, με αγάπη, να λυπηθεί την ύπαρξή σου και να σε σώσει δίνοντάς σου μία ακόμη ευκαιρία για να ζήσεις.
Ο λόγος που ζεις. Ο σκοπός, της ύπαρξής σου. Μυστήριο, ε;
Κι ύστερα κοιμάσαι και ξυπνάς με αυτή τη βαβούρα εντός σου να σου λέει: "μάζευε! μάζευε! αγόραζε, γλέντα, πίνε, μέθα, και πάλι μάζευε! Δούλευε... δούλευε!" Σε διατάζει σχεδόν, λέγοντάς σου πως ο λόγος της ύπαρξής σου είναι αυτός: Μυρμήγκι είσαι και πρέπει να μαζεύεις, είσαι και τζίτζικας και πρέπει να σκορπάς! Πως αλλιώς θα γέμιζε τούτος ο φαύλος κύκλος που μέσα του στροβιλίζεσαι;
Πίσω από το λόγο, η αλήθεια
Αν ο λόγος που ζούμε είναι για να συγκεντρώνουμε υλικά αγαθά, τότε θα ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι! Όμως, "τα-θέλω-που-ποτέ-δεν-τελειώνουν" δεν μας αφήνουν το περιθώριο να νιώσουμε την παραμικρή ευτυχία. Γεμίζουμε τα πνευμόνια μας με άγχος και την ψυχή με δηλητήριο στην προσπάθεια να εκπληρώσουμε έναν στόχο που νομίζουμε πως είναι ο σκοπός της ζωής μας, ο λόγος για τον οποίο γεννηθήκαμε.
Δημιουργούμε έτσι μία (δύστυχη) περσόνα. Έναν Εαυτό που απέχει από την πραγματικότητα και εκπέμπει την κακή, δηλητηριασμένη ενέργεια στην οποία ηθελημένα εκτέθηκε. Γιατί;
- επειδή αυτό προστάζει η μόδα της εποχής
- επειδή η κοινωνία αυτό έχει ως πρότυπο
- επειδή εντός αυτού, του ψεύτικου εαυτού, νιώθουμε "κοινωνικά ασφαλείς", αποδεκτοί και αρεστοί.
- Επειδή, δεν γνωρίζουμε τον τρόπο να αναζητήσουμε την αλήθεια μέσα μας και να τη φέρουμε στην επιφάνεια, ή
- γνωρίζουμε τον τρόπο, γνωρίζουμε και την αλήθεια, αλλά είναι τέτοιος ο φόβος της μη αποδοχής από το κοινωνικό σύνολο που δεν την εκφράζουμε πραγματικά ποτέ.
Πόσες τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων γνωρίζεται κι εσείς;
Μήπως ανήκετε οι ίδιοι σε αυτή την κατηγορία;
Έχω έναν αγαπημένο άνθρωπο. Άνθρωπο που τον θαύμαζα κάποτε για τις τολμηρές του ιδέες και για το θάρρος του να τις εκφράζει. Άνθρωπο στον οποίο πίστευα πραγματικά πως είναι από εκείνους που θα αλλάξουν τον κόσμο, για να ανακαλύψω μια μέρα πως είχε πέσει κι ο ίδιος στην παγίδα της ύλης, αφού ζούσε (ζει) για να συλλέγει. Αυτό θεωρεί πως του δίνει δύναμη, η συλλογή. Κι ύστερα, μια στις τόσες, δίνει μία με όλη τη δύναμη της ύπαρξής του και τα γκρεμίζει όλα, τα χάνει όλα, για να αρχίσει πάλι από την αρχή το στροβιλισμό, τη ζάλη, τη ζωή δίχως ζωή... ποιος ξέρει έως πότε. Ικανοποιώντας ουσιαστικά μόνο ένα συναίσθημα: την ψευδαίσθηση πως αυτό τον ολοκληρώνει.
Οι ψευδαισθήσεις ικανοποιούνται με placebo. Η αληθινή ζωή, όμως;
Πες πως έχεις βρει ποιος είσαι και τι θέλεις. Έχεις βρει δηλαδή το νόημα της ύπαρξής σου. Όμως νιώθεις πως κάτι σου έχει ξεφύγει, κάτι σημαντικό που όμως συνέχεια για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνεις, παραβλέπεις.
Είναι η αλήθεια. Ο Εαυτός σου είναι που σε προειδοποιεί πως δεν βρίσκεσαι στο σωστό δρόμο. Πως το κάνει αυτό;
Α ρ ρ ω σ τ α ί ν ε ι ς !
Είναι κάποιο αυτοάνοσο, είναι κάτι άλλο, πάντως είναι κάτι που ήρθε και κάθισε πάνω σου επειδή η ψυχή σου (ναι, αυτή!) μαραίνεται. Κι όταν η ψυχή μαραίνεται, οι αλλαγές που έρχονται στη ζωή μας δεν είναι διόλου ευχάριστες.
Τα υλικά αγαθά έχουν γοητεία που μας πλανεύει. Κι αρχίζουμε να ζούμε γι' αυτά, γινόμαστε υπηρέτες τους νομίζοντας συνάμα πως αποκτάμε αξία ενώ στην πραγματικότητα τη χάνουμε. Η πτώση είναι πάντα ύπουλη, απότομη και θανατηφόρα!
Ξεχνάμε την ενέργεια που μας εμποτίζει και που δεν έχει καμία σχέση με την ύλη. Την ενέργεια αυτή που τη θρέφει η αγάπη και τη γιγαντώνει η ενσυναίσθηση. Ξεχνάμε πως πάνω από όλα και πρώτα από όλα είμαστε ψυχές που ζουν μία σωματική εμπειρία (και όχι το αντίθετο).
Κι απλά υπάρχουμε ώσπου η φθορά να είναι ανεπανόρθωτη κι η σπίθα μέσα μας να σβήσει χωρίς να φουντώσει ποτέ, χωρίς να γίνει φλόγα ή φωτιά. Τότε είναι που καταλήγουμε στο κατώφλι του θανάτου να αναρωτιόμαστε αν τελικά αυτή ήταν η ζωή ή αν τα κάναμε όλα λάθος...
Η αλήθεια είναι πως ως αδαείς εργαζόμαστε μόνο για το υλικό κέρδος, αφήνοντας το πνεύμα μας να λιμοκτονήσει, αφήνοντας την ψυχή να πεθάνει από δίψα.
Μόνο ελάχιστοι συνετοί άνθρωποι στον κόσμο εργάζονται γνωρίζοντας πως η μόνη αλήθεια είναι η ψυχική ευημερία. Και με αυτή ως μόνο σκοπό πορεύονται για να αλλάξουν τη συλλογική ευημερία της ανθρωπότητας.
Πόσο δύσκολα αυτοί που έχουν τα χρήματα θα μπουν στη Βασιλεία του Θεού! - Κατά Μάρκον, κεφ.ι', 23
Τι θέλω σήμερα να σε πείσω να κάνεις;
Να επιστρέψεις εντός σου και να έρθεις σε επαφή με την αλήθεια σου. Να βρεις αυτό που είναι ο φυσικός σου προορισμός και να το ακολουθήσεις με "εμμονή στο καθήκον". Άφησε τον εαυτό σου να ρέει γαλήνια στην ουσία της ύπαρξής σου, μακριά από άγχη κι επιθυμίες υλικές που κάνουν την ψυχή να αρρωσταίνει.
Επικεντρώσου στο σήμερα: Έχεις να φας, έχεις ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου, έχεις ανθρώπους να σε αγαπούν άδολα και να τους αγαπάς κι εσύ.
Τι άλλο θέλεις για να είσαι ευτυχισμένος;
Τι άλλο θέλεις;
