Εικόνα από: chuttersnap

Θαυμάζοντας πρόσφατα μία φωτογραφία μίας γνωστής μου εξαιρετικά χαριτωμένης νεαρής μπαλαρίνας, θυμήθηκα τον εαυτό μου παιδί. Όχι, δεν υπήρξα ποτέ μπαλαρίνα ούτε χαριτωμένη. Ήμουν όμως ένα ονειροπόλο άχαρο πλάσμα που ήθελε πολύ κάποτε να γίνει χορεύτρια. Δεν είχα βλέπετε πλήρη αντίληψη των δυνατοτήτων και των ικανοτήτων μου. Δεν είχα καν ιδέα το πόσο σημαντικό ρόλο έπαιζε η αίσθηση του ρυθμού και η ισορροπία. Κι εγώ ήμουν ένα άχαρο, άρρυθμο, αδύναμο πλάσμα που το φυσούσε ο άνεμος κι έγερνε· στην κυριολεξία, έπεφτα με το παραμικρό. Όσο κι αν ήθελα λοιπόν να γίνω μπαλαρίνα ή χορεύτρια, η φύση άλλα μου έλεγε πως θα μπορούσα να κάνω.
Από τότε έχουν περάσει περίπου τριάντα εφτά χρόνια και δεν έγινα πραγματικά ποτέ αρκετά ευλύγιστη ή αρκετά χαριτωμένη, ούτε βρήκα τον ρυθμό μου· εξακολουθώ να είμαι εκείνο το άχαρο πλάσμα που όμως πια έχει βρει τις ισορροπίες του και γι' αυτές ήθελα σήμερα να σου μιλήσω...
 Ζεις σε έναν κόσμο υλικό, περιττή η επισήμανση από μένα για να το αντιληφθείς, έτσι δεν είναι; Ζεις φορώντας ένα σώμα υλικό και περιβάλλεσαι από άλλα υλικά σώματα παρόμοια με το δικό σου ή διαφορετικά και άλλα, σχεδόν άπειρα, υλικά αγαθά.

Σκέψου ότι φοράς ένα κοστούμι ή ένα φόρεμα ή ένα παλτό ή τις πιτζάμες σου. Νιώθεις όμορφα σε αυτό που φοράς, είσαι άνετα ή ίσως δεν είσαι και πολύ ευχαριστημένος από το ρούχο σου, δεν νιώθεις άνετα μέσα του και δυσανασχετείς. Ωστόσο, σκέψου ότι αν και δεν είναι αυτό που εσύ θα επέλεγες, πρέπει για κάποιο λόγο να το φοράς.
Αυτό συμβαίνει με το σώμα σου. Ήρθες στη ζωή φορώντας το. Αυτή η μικρή πνευματική σπίθα που έχεις μέσα σου και λέγεται ψυχή, το επέλεξε και το φόρεσε τη μέρα, την ώρα, το δευτερόλεπτο που έγινε η σύλληψή σου μέσα στη ζεστασιά της μήτρας της μητέρας σου.

Το σώμα σου θα αναπτύσσεται μαζί με την ψυχή σου ώσπου να γίνει ένας προδιαγεγραμμένος κύκλος, να πάρει τις γνώσεις για τις οποίες ήρθε η ψυχή φορώντας το και ν' αποχωρίσει πετώντας το από πάνω της, κλείνοντας έτσι έναν μαθησιακό κύκλο.

Αν η Χριστιανική μας ελπίδα περιορίζεται μόνο σ’ αυτή τη ζωή, τότε είμαστε οι πιο αξιοθρήνητοι απ’ όλους τους ανθρώπους. Η αλήθεια όμως είναι πως ο Χριστός έχει αναστηθεί κάνοντας τη αρχή για την ανάσταση όλων των νεκρών» (Α΄ Κορ. ιε΄ 19-20) 

Τι χρησιμεύει στον άνθρωπο να κερδίσει τον κόσμο όλο αν είναι να χάσει την ψυχή του; 

 Πορεύεσαι, πορευόμαστε, μέσα σε μία συνεχή προσπάθεια να κρατήσουμε ευαίσθητες ισορροπίες: να κατακτήσουμε στόχους, να πραγματοποιήσουμε όνειρα, να εκπληρώσουμε επιθυμίες. Ανεξάρτητα από το αν έχουμε ψάξει εντός μας για το αν έχουμε τις ικανότητες, τις δυνατότητες ή έστω την κλίση (ας μου επιτραπεί ο όρος), για να τα καταφέρουμε.
Συχνά μοναδικός σκοπός της ζωής μας γίνεται η απόλαυση των καρπών των πράξεών μας. Κοιτάζουμε μόνο το τέλος του ταξιδιού και όχι το ίδιο το ταξίδι.
Μιλάς, μιλάμε, μόνο για υλικά αγαθά και για προνόμια, για χρήματα, αποκτήματα και απολαύσεις.

Πού είναι τα βαθύτερα συναισθήματα; Ξεχνάμε πως αυτό που πρέπει, που οφείλουμε να αναπτύξουμε πραγματικά, καμία σχέση δεν έχει με τον υλικό κόσμο· αυτό που πρέπει, που οφείλουμε να αναπτύξουμε πραγματικά, είναι αυτή η μικροσκοπική πνευματική σπίθα που μπήκε μέσα μας κι απλώθηκε όταν φορέσαμε το σώμα μας και λέγεται ψυχή.

Μας ελκύουν τα υλικά αγαθά, μας ελκύει ο υλικός κόσμος κι οι εφήμερες χαρές και λύπες του κι έτσι βυθιζόμαστε ολοένα σε σύγχυση.
Εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο, απλά περιφέρουν στη ζωή τους σπασμένους εαυτούς τους αδυνατώντας να βρουν αυτό που έχει πραγματική αξία. Αδυνατούν να εστιάσουν το είναι τους στις ανάγκες της ψυχής αφήνοντάς την τελικά να πεθαίνει εντός τους αβοήθητη.

Η ήττα του ανθρώπου, του υλιστικού ανθρώπου, είναι βέβαιη όσο η επιθυμία κι οι ηδονές του υλικού κόσμου κρατούν το τιμόνι της ζωής του.
Κι ο παραπλανημένος, ηττημένος άνθρωπος, αυτός ο άνθρωπος που δεν θα σκύψει ποτέ εντός του για να γνωρίσει, να προστατέψει και τέλος να αναπτύξει τη μικρή πνευματική σπίθα που λέγεται ψυχή, είναι καταδικασμένος να ζει με ψευδαισθήσεις, για πάντα ουσιαστικά ανικανοποίητος και σε απόλυτη ανισορροπία της ζωής που ζει με τον φυσικό του προορισμό.

Ευαίσθητες Ισορροπίες - Η ήττα του ανθρώπου