बरोबर दहा वर्षापूर्वी झ्हालेल्या भ्याड हल्ल्यामुळे किल्ला आता पोलीस तळ झ्हाला होता. शस्त्रधारी पोलीस किल्ल्याच्या अनेक ठिकाणी दिसत होते. आत किल्याचा विस्तार इतका मोठा आहे की त्या काळी ३००० लोक राहत असत. लाल किल्याशी भारताचा खूप मोठा इतिहास सलग्न आहे. आणखी पुढे गेल्यावर नगार खाण्याची देखणी इमारत लक्ष वेधून घेते. न्याशनल जीओग्राफिक वाहिनीचे काही विदेशी लोक तिकडे त्यांचा क्यामेरा लाऊन शूट करत होते. नगार खाण्यातून सरळ दिवान ए आम मधे आपण पोहोचतो. दिल्लीचे तख्त ते हेच ! कैक बादशहानी हे तख्त काबीज करायला अनेक चांगली आणि वाईट कामे केली याचा इतिहास साक्षीदार आहे. इथूनच बादशहा हुकुम जारी करायचे. सूनवाई इथूनच व्हायची. इथेच शिवाजी महाराजांनी सरेआम औरन्गजेबास ललकारले होते. तो झ्हारोखा आता बंद होता. माझी फोटोगिरी सुरु होती. सूर्यास्त होत आला होता. आम्ही अर्ध्या तासात दिवान ए खास, नहर ए बेह्शात, झ्हीनाना, हयात बक्ष बाग पाहून पुन्हा विमानतळाकडे निघालो. सात वाजले होते. विमानतळावर येईस्तोवर आठ वाजून गेले होते. चेक इन करेस्तोवर साडेआठ झ्हाले. एकदाचा विमानात बसलो. सकाळपासून सुरु झ्हालेल्या घोडदौडीला जरा विराम बसला. आम्ही सव्वा तास लाल किल्ल्यात असू. या सव्वा तासात संपूर्ण लाल किल्ला एक्स्प्लोर करता आला नसला तरी भारताचे ऐतिहासिक तख्त पाहिल्याचे सुख होते. क्यामेरात टिपलेले फोटो पाहण्यात मी मग्न झ्हालो आणि विमानाने पुण्याकडे प्रस्थान केले.