Σε χάιδεψε ο άνεμος
ένιωσες ότι πιο κοντινό
στην οικειότητα
βούτηξες στη θάλασσα
θαρρείς αισθάνθηκες τη συντροφικότητα.
Το μυαλό σου πιο καθαρό από ποτέ.
Ίσως είναι το σοκ που φέρνει την αλλαγή.
Προλαβαίνεις λίγο να σκεφτείς,
σταμάτησε η βουή.
Θες να σ' αγαπήσουν...
μάθε πρώτα, αν εσύ θέλεις να αγαπηθείς.
Είναι που νομίζεις πως τώρα που έμεινες μόνη.
Είναι που νομίζω πως τώρα που έμεινα μόνος.
Ότι θα φωνάζουμε την αγάπη στα μαύρα σκοτάδια
κι αυτή χαμένη δε θα μας ακούσει.
Όμως κοίτα γύρω σου, χιλιάδες άνθρωποι
περιμένουν το ίδιο με εμάς.
Ντροπαλοί καθώς είμαστε παραμένουμε μονάχοι.
Περιμένουμε τους άλλους το πρώτο βήμα να κάνουν.
Κοιτάζουμε και σκεφτόμαστε μέχρι να λιώσουν,
μα πίστεψε με, τίποτα δε θα συμβεί αν δε μιλήσεις
τίποτα... αν δε μιλήσουν.
Ίσως έτσι να έρθει το φως,
μα όσο στις σκέψεις μας είμαστε πνιγμένοι
τότε ναι, ίσως η αγάπη να είναι στο σκοτάδι χαμένη.
Επειδή εμείς, χάσαμε το δρόμο...
Αλέξανδρος Β.
Related Articles
This post first appeared on Στιχοποιήματα και κείμενα (blogspot), please read the originial post: here
