V-VI - W miejscu Bachórza znajdowało się osiedle wczesnosłowiańskie z kultury praskiej.

XIV w. - Wieś została lokowana w dobrach należących do Kmitów.

1541 - Piotr Kmita zapisał żonie swej Barbarze z Felsztyna, córce Jana Herburta 5000 złotych na dobrach Bachórz i przynależnych, Myczkowcach i innych wsiach w okolicy.

pocz. XIX w. - Skrzyńscy herbu Zaremba kupili dobra Bachórza.

ok. 1820 - Wincenty Skrzyński zbudował dwór. Była to okazała, klasycystyczna, piętrowa budowla, murowano-drewniana, nakryta dwuspadowym dachem. Gładkie ściany elewacji wschodniej i zachodniej dzieliły rzędy dużych, wielokwaterowych okien. Elewację południową, boczną poprzedzał wysoki portyk, składający się z trzech par kolumn, zwieńczony trójkątnym szczytem. Od strony zachodniej znajdował się szeroki taras na poziomie piętra.

1835 - Skrzyńscy postanowili wokół pałacu założyć park krajobrazowy, wykorzystując elementy istniejącego już wcześniej ogrodu. Park zaprojektował znany wówczas i bardzo ceniony planista – ogrodnik Wojciech Stęczyński. Stary drzewostan, wzbogacony o egzotyczne gatunki. Pośród szpalerów lip, dębów, grabowych alejek wiły się, spadające kaskadami w kierunku stawów wartkie strumyki, a za kurtyną drzew rozciągały się pola i łąki.

1846 - Podczas rabacji galicyjskiej chłopi napadli na dwór, wykorzystując nieobecność właścicieli. Zniszczyli wnętrza i zrabowali zgromadzone przez Wincentego Skrzyńskiego stylowe meble, wyposażenie, dzieła sztuki, pamiątki rodzinne. Oddział żołnierzy austriackich, wysłany do stłumienia rebelii, zatrzymał rabusiów w Dynowie. Ich przywódcę schwytano i wychłostano publicznie na dynowskim rynku. Niestety, większości zrabowanych w Bachórzu rzeczy nie udało się odzyskać. Niebawem Skrzyńscy odrestaurowali obiekt i urządzili na nowo wnętrza.

1866 -Wyhodowana w majątku Bachórz dorodna pszenica prezentowana była na wystawie rolniczej w Paryżu.

1914 - Bachórz zajęli Rosjanie, którzy splądrowali i spalili dwór.

1915 – Po odrzuceniu wojsk rosyjskich poza granice Galicji, Skrzyńscy wrócili do Bachórza. Zamieszkali w ocalałych XIX-wiecznych oficynach, natomiast z odbudowy dworu zrezygnowali. Wznieśli za to rodzinny grobowiec w położonej naprzeciwko zabudowań dworskich kępie dębów i lip, zwanej Dębiną lub Gajem, nad którym usypano ziemny kopiec.

1940 - Na terenie przysiółka Chodorówka odkryto podczas prac ziemnych w związku z budowanym tam przez Niemców lotniskiem, wielokulturowe stanowisko archeologiczne datowane od epoki brązu do wczesnego średniowiecza. W tymże roku zapoczątkowano planowe badania wykopaliskowe dla muzeum w Sanoku.

1944 - Bachórz zajęła Armia Radziecka, a ostatnia właścicielka posiadłości, Maria hr. Borkowska opuściła Bachórz i już do niego nie wróciła. Żołnierze ograbili oficyny, zniszczyli ich wyposażenie, splądrowali również grobowiec w Dębinie i porozbijali trumny. Z grobowca zrabowali ogromną kolekcję numizmatyczną, wraz z którą został pochowany kuzyn właścicieli majątku.

1949 - W wyniku reformy rolnej dobra Skrzyńskich przeszły w ręce państwa, a w zabudowaniach dworskich zaczął gospodarzyć PGR, którego biura ulokowano w jednej z oficyn.

1973 - Na potrzeby rozrastającej się administracji PGR, do jednej oficyny dostawiono parterowe przybudówki, druga oficyna pozostała w pierwotnym kształcie.

1975 – Bachórz znalazł się w województwie przemyskim.