1616 - Krzysztof Koryciński, herbu Topór, kasztelan wojnicki i starosta gniewkowski, właściciel wsi Poręba Żegoty, wróciwszy z podróży do Włoch podarował bernardynom zalesioną górę Podskale w zachodniej części wsi. Na tym wzgórzu Koryciński postanowił ufundować klasztor i kościół, wzorowany na pustelni Alverno nad rzeką Arno, którą odwiedził podczas podróży. W realizacji projektu pomogli: Piotr z Poznania zwany Poznańskim oraz Krzysztof Scipio del Campo. Jeszcze w tym samym roku stanął drewniany klasztor i kaplica.

1625 – Kaplica otrzymała murowaną zakrystię. Równocześnie rozpoczęła się budowa murowanego klasztoru.

3 lutego 1627 - Spisano akt erekcyjny klasztoru. Następnie powstał drewniany kościół pw. Stygmatów św. Franciszka, który miał dwa boczne ołtarze.

1630 - Staraniem syna założyciela Alwerni, Jana Stanisława Korycińskiego rozpoczęła się budowa kościoła murowanego w stylu barokowym.

1656 - Ukończono budowę klasztoru.

1660 - Biskup krakowski Andrzej Trzebicki poświęcił nowy kościół.

1661 – Rozebrano drewniany kościół pw. Stygmatów św. Franciszka.

16 maja 1667 – Nowy murowany kościół został konsekrowany przez sufragana Mikołaja Oborskiego.

1676 – Ukończono ostatecznie budowę kościoła.

2 sierpnia 1686 - W uroczystej procesji wprowadzono do klasztoru obraz Ecce Homo a następnie umieszczono go w kościele. Obraz ten był niegdyś w skarbcu w Konstantynopolu, skąd dostał się na dwór cesarza niemieckiego Ferdynanda II, który się często przed nim modlił.

1703–08 - Dobudowano dla obrazu Ecce Homo niedużą kaplicę.

XVIII w. - Alwernię wraz z obszarem dworskim – Porębą Żegoty nabyli Szembekowie od Schwarzenbergów-Czernych, którzy odziedziczyli te dobra po wygaśnięciu rodu Korycińskich. W tym czasie po wschodniej stronie poniżej klasztoru powstała osada utrzymująca się z pielgrzymów, nawiedzających łaskami słynący obraz Pana Jezusa, a także z rolnictwa i rzemiosła. Wzmiankowana była wówczas jako wieś, leżąca w dobrach Aleksandra Szembeka.

1776 - Na mocy przywileju króla Stanisława Augusta Poniatowskiego na prośbę swego szambelana Aleksandra Szembeka, ówczesnego dziedzica tych dóbr, Alwernia uzyskała prawo do organizowania targu. Przywilej ten opiewał na 12 jarmarków rocznie pod warunkiem, iż w promieniu trzech mili nie mogą się odbywać inne jarmarki z wyjątkiem tych miejscowości, które już posiadały podobny przywilej. Targi te początkowo odbywały się w pierwszy czwartek miesiąca, później organizowane były w każdą trzecią środę. Prawdopodobnie wówczas pojawiła się pierwsza grupa osadników żydowskich w Alwerni.






























1795 – W wyniku III rozbioru Polski Alwernia znalazła się pod panowaniem austriackim. W tym czasie w osadzie były 33 domy, 44 rodziny chrześcijańskie i 4 żydowskie z 208 mieszkańcami; między nimi było 183 rzymsko-katolików i 25 żydów. Społeczność tutejsza dzieliła się wówczas na 10 księży, 1 szlachcica, 8 rzemieślników, 1 rolnika, 33 chałupników, 40 innych zarobników i 114 kobiet i dzieci.

1796 - Alwernia była wzmiankowana jako niewielki ośrodek kupiecko-administracyjny. W tym czasie stały się znane w okolicy, jak również w innych częściach Polski rozbiorowej odpusty, które odbywały się w pierwszą niedzielę oktawy Bożego Ciała. W dniu tym wyruszała procesja z kościoła do lasu, gdzie znajdowały się cztery kapliczki, poświęcone czterem Ewangelistom. W procesji brali udział mieszkańcy okolicznych parafii z obrazami i chorągwiami oraz pątnicy ze Śląska i Królestwa Polskiego. Przy sprzyjającej pogodzie gromadziło się w tym dniu nawet 10 000 wiernych. Ze względu, na to że od soboty wieczora aż do ukończenia uroczystości odzywały się z góry Alwerni salwy moździerzowe, lud nazwał tę niedzielę Strzelanką.

1809 – Po zwycięstwie Napoleona nad Austrią Alwernia weszła w skład Księstwa Warszawskiego. Wówczas było tu 48 domów i 278 mieszkańców.

1815 – W wyniku ustaleń na Kongresie Wiedeńskim nastąpił nowy podział ziem polskich i Alwernia znalazła się w Rzeczpospolitej Krakowskiej.

1845 - Alwernia pomimo braku praw miejskich zaczęła posługiwać się pieczęcią miejską, kształtu owalnego, wielkości dzisiejszej monety na której przedstawiony był kościół z wysoką wieżą i z dwiema sosnami po bokach oraz z napisem w otoku „Kolonia Alwernia” i z datą 1845 r.

1859 - Otwarto w miasteczku szkołę jednoklasową.

6 maja 1862 – Z inicjatywy Feliksa Florkiewicza otwarta została szkoła pszczelarska.

1869 - Było tu 7 rzeźnikow, 6 piekarzy, 3 kramarzy w tym 2 Żydów, 2 szynkarzy, 3 rymarzy, 15 garncarzy, 2 tkaczy, 9 kowalów, 3 krawców, 3 szewców, 3 stolarzy i 1 kołodziej.

1870 – W Alwernii znajdowało się 79 domów i mieszkańców 524, między nimi 49 Żydów.

1880 – W miejscowości znajdowało się 75 domów oraz 559 mieszkańców a wśród nich 70 Żydów.

1897 - Gwardian o. Stefan Podworski wystawił przy kościele‚ wysoką na 55 metrów wieżę na dzwony z ofiar złożonych przez Górnoślązaków.

1896-99 - Wybudowano linię kolejową z Trzebini do Wadowic idącą przez Alwernię.

1903 - Władze austriackie zapisały Alwernię w rejestrze miast.






























1910 – W Alwernii znajdowało się 69 domów zaś mieszkańców 504, między nimi 74 Żydów. Niemal wszyscy mieszkańcy tutejsi utrzymywali się w tym czasie z rzemiosła.

1918 - Po I wojnie światowej Alwernia została uznana za miejscowość uzdrowiskową.

1923-24 - W ramach budowy podwalin polskiego przemysłu chemicznego uruchomiono w Alwerni prywatną fabrykę chemiczną.

1941 - Niemcy wysiedlili bernardynów z klasztoru, urządzając w nim więzienie i Feldgericht czyli sąd wojenny.

28 kwietnia 1943 - W klasztorze ukrywał się Witold Pilecki.

4 listopada 1944 - Nocą z 3 na 4 grupa dywersyjna z oddziału Armii Ludowej im. Ludwika Waryńskiego dokonała akcji zbrojnej w Zakładach Chemicznych „Alwernia”.

1945 - Zakonnicy wrócili do klasztoru po zakończeniu wojny. W tym czasie fabryka Alwernia została przejęta przez Skarb Państwa.

1975–98 - Miasto administracyjnie należało do województwa krakowskiego.

1978 – Fabryka w Alwerni przyjęła ostateczną nazwę: Zakłady Chemiczne „Alwernia”. W tym okresie powstało osiedle bloków mieszkaniowych – os. Chemików, początkowo dla pracowników owych zakładów.

1993 – Alwernia otrzymała prawa miejskie.

2002 – Zamknięto linie kolejową z Trzebini do Wadowic, która przechodziła przez Alwernię.

7 marca 2011 - W nocy z 6 na 7 w zespole klasztornym oo. Bernardynów wybuchł pożar, który całkowicie strawił dach nad domem mieszkalnym zakonników i w znacznej części nad kościołem. Spłonęła mniejsza wieża. Dzięki interwencji strażaków ogień nie przedostał się do wnętrza klasztoru.