आयुष्यात अनेक धाडसी गोष्टी केल्या आहेत तसेच करायच्या देखील आहेत ! परंतु राहून राहून एक गोष्ट मनात सलत होती कि आपण कधीच "रीवर राफ्टींग" केलेली नाही ! गेल्या वर्षी माझ्या महाविद्यालयातील मित्रांसोबत हिमाचल प्रदेश ला मनमुराद "भटकंती" करायचा योग जुळून आला व तसेच मी माझ्या राहिलेल्या या स्वप्नाकडे अपेक्षेने पाहत होतो ! वास्तविक रीवर राफ्टींग हा प्रकार खरेच धोकादायक आहे किवा नाही या बद्दल दुमत आहे ! कारण कितीही काहीही झाले तरी सुद्धा आपण पाण्याशी स्पर्धा करू शकत नाही ! म्हणूनच मला काही प्रमाणात भीती असली तरी सुद्धा या अनुभवासाठी उत्सुकता पण तितकीच होती ! मुंबईहून निघाल्या पासूनच मनाशी याबाबतीत निश्चय हा पक्का केला होता आणि मग आम्ही ( सिरहंद- पंजाब) येथून माझ्या मित्राच्या ओळखीने एस यु वी बुक केली आणि निघालो "हिमाचल च्या सफारी" ला ! वास्तविक रस्त्यात आम्हाला हिमाचल सरकारच्या अनेक प्रकल्पांनी साथ दिली आणि पुढे जाता जाता आम्हाला वाटेत चहू बाजूनीहिम नदीने वेधले ! माझ्या कॅमेर्यामध्ये मी याची चित्रण करून यु ट्यूब वर टाकलेले आहे, येथूनच शीख धर्माचा पवित्र गुरुद्वारा "मानीकरण" देखील लागतो. त्या बाबतीत सुद्धा मी पुढे लिहीनच. येथून पुढे गेल्या वर आपल्याला रस्त्याच्या डावीकडे रीवर राफ्टींग साठी अनेक कॅम्प दिसून आले .
माझ्या मित्राच्या चाणाक्ष नजरेतून आम्ही एका कॅम्प वर गेलो, तसेच तेथे रीवर राफ्टींग बद्दल प्राथमिक माहिती घेतली, त्याच्या सांगण्यानुसार एक होता २० मिनिटांचा आणि १ होता ४५ मिनिटांचा , आम्ही त्याला त्याचे योग्य मानधन देऊन ४५ मिनिटांचा प्रवास आरक्षित केला. आता मनात प्रचंड मानसिक खळबळ सुरु होती , आपल्याला काही होणार तर नाही ना ? पाणी प्रचंड थंड असणार आहे , पाण्यातील एखाद्या खडकावर जर आपटलो तर काय होईल? इत्यादी इत्यादी वाईट विचारांनी माझ्या मनाला घेरले. परंतु मग मनाशी पक्के करून आता मी हे करणारच असा निर्धार केला आणि कपडे बदलले. आम्हाला त्या लोकांकडून सांगण्यात आले कि कमीत कमी कपडे घाला. त्यानुसार आम्ही कपडे बदलले.
आता आम्हाला तेथून एका मारुती गाडीत बसवून कुल्लू पासून १०-१२ किलोमीटर उंचावर घेऊन गेले , येथून काही अंतरावरच मानली होती म्हणजे आम्ही जवळ जवळ कुल्लू शहराच्या हद्दी वर होतो. आता येथून उतरल्या उतरल्या आमच्या कडून काही कागदपत्रांवर स्वाक्षरी घेण्यात आली ( म्हणजे काही बरे वाईट झाल्यास आम्ही जवाबदार नाही!) येथून पुढे २० मिनिटे आम्हाला एकांतात ठेवण्यात आले आम्ही नदीकिनारी येऊन पोहोचलो होतो. मी सहजच कुतूहलाने नदीच्या पत्रात पाय टाकला तर पाणी किती ( प्रचंड) थंड आहे याची क्षणिक जाणीव मला या ठिकाणी झाली ! बाकीचे लोक हे आमच्या रीवर राफ्टींग साठी परिपूर्ण अशी बोट तयार करत होते. तसेच त्याची सुरक्षा चाचणी घेत होते. मी विचार केला माझे काही या क्षणाची कायम आठवण म्हणून सर्व मित्रान सोबतचा क्षण कॅमेर्यात कैद करावा तसा मी केला ( "हा" तो विडीओ )
आम्हाला आता आमच्या सहकार्यांकडून बोट कशी हाकावी या बद्दल प्रशिक्षण देण्यात आले. अर्थात आमच्या वजन नुसार आम्हाला बोट मध्ये बसायचे होते, जर वजन असंतुलित झाले तर आम्ही नक्की पाण्यात पडून वाहत जाणार होतो आमची सुरक्षा चाचणी झाली आणि आम्ही देवाचे नाव घेऊन बोटीत चढलो माझ्या वजनानुसार मला मागच्या बाजूला बसायला सांगितले होते! तत्पूर्वी मी माझा कॅमेरा चालकाला देऊन मोकळा झालेलो. आता आमचं बोटीला धक्का मारण्यात आला आणि आम्ही नदीच्या मुख्य प्रवाहात आलो होतो ! प्रवाहाच्या सोबत असलो तरी सुद्धा वल्हवायला प्रचंड उर्जा लागत होती असे करत करत आम्हाला नदीच्या प्रवाहाचा आधार मिळाला , लाटांशी गटांगळ्या खात खात आम्ही आता पुढे पुढे चालत होतो . पाण्यात ३-४ ठिकाणी भवरे दिसले त्यांना टाळून आम्हाला खडकांपासून सावध राहून पुढे सरकायचे होते, आता मात्र वेग खूप झाला होता बोट नियंत्रणातून सुटायची पाळी होती तर तेव्हाच आम्ही वजनाच्या संतुलानाने ( आम्हाला हे शिकवलेले) आम्ही बोट नियंत्रणात आणली. आता वल्हवायला फारसा त्रास होत नव्हता परंतु नदीचं या पाण्याचा दबावामुळे थोडा त्रास होत होता पाणी नाका तोंडात जात होते , पाण्याला इतका जोर होता कि आमचे सगळे कपडे भिजले आम्ही पूर्ण जोश मधे ओरडत / किंचाळत होतो कारण खरेच "रीवर राफ्टींग" चा तो अनुभव अविस्मरणीय ठरणार होता!! पाण्याचं दबावाचा मारा सहन करत करत आम्ही अश्या प्रकारे अर्ध्या तासात आमच्या बेस कॅम्प वर आलो !
Related Articles
This post first appeared on निनाद गायकवाड बà¥à¤²à¥‰, please read the originial post: here
