Σήμερα είχα μια εμπειρία καταθλιπτική, και ζητώ συγνώμη που θα σας απασχολήσω και με προσωπικά. Είχα κάτι δουλειές στη Γλυφάδα, και τόλμησα να πάρω το λεωφορείο. Τα ταξί έχουν ακριβύνει, βλέπετε, ενώ τη σύνταξή μου τη ροκάνισαν τα μνημόνια και την καθήλωσε ο διαβήτος “Νόμος Κατρούγκαλου” του σοσιαληστρικού ΣΥΡΙΖΑ, που ο πρόεδρός του είχε υποσχεθεί ότι θα… έσκιζε όλα τα μνημόνια αλλά ψήφισε και τρίτο φονικότερο! Καταλαβαίνετε… Το SUZUKI μου το πούλησα με πόνο καρδιάς προ διετίας για ευνόητους λόγους. Ου γαρ έρχεται μόνον…

Βρισκόμουνα στη στάση επτά λεπτά πριν από την ώρα που το moovitapp.com μου έδειχνε ότι θα περνούσε το λεωφορείο 117 διαδρομής Βάρη- Βάρκιζα -Βουλιαγμένη-Γλυφάδα. Περίμενα στη στάση 20 λετπά αλλά το 117 δεν φάνηκε. Δεν με εξέπληξε, βέβαια, διότι στην Εσπερία, που αργεί να ξημερώσει, ζω. Έφτασε όμως το 122 που ερχόταν από τη Σαρωνίδα κατάμεστο, με πολλούς ορθίους, κάτι που δεν διακρινόταν απ’ έξω διότι έχουν βάψει τα τζάμια φιμέ – μη με ρωτάτε αν είναι σκίαστρα και σε τι χρησιμεύουν.

Ταξιδεύοντας όρθια σε ένα ημισκότεινο – και απ’ ό,τι μπορούσα να διακρίνω βρώμικο περιβάλλον – με μασκοφορεμένους επιβάτες και ασπροκόκκινες κορδέλες δεμένες φύρδην-μίγδην να απομονώνουν τον οδηγό από τους εν δυνάμει κορωνόπληκτους, δεν έβλεπα την ώρα και τη στιγμή να φτάσω στον προορισμό μου για ν’ αναπνεύσω καθαρό αέρα.

Είχα να πάω στη Γλυφάδα από πριν ενσκήψει ο κορωνοϊός, και το θέαμα που αντίκρισα, μέρα μεσημέρι, με μελαγχόλησε. Δεν θύμιζε σε τίποτα τη Γλυφάδα που κάποτε έσφυζε από ζωή με χαρούμενους νέους ή και ηλικιωμένους ανθρώπους να γεμίζουν τα μαγαζιά, τις καφετέριες και τα εστιατόρια ή απλά να κάνουν βόλτες χαζεύοντας στις βιτρίνες. Μάλιστα, πολλά μαγαζιά είχαν κλείσει και οι τζαμαρίες κάποιων είχαν πασαλειφτεί με γραφίτη ή είχαν σπασμένα τζάμια και σκουπίδια μέσα κι έξω, ενώ μια πρώην εντυπωσιακή γυάλινη καφετέρια στην Πλατεία Κατράκη, που κάποτε δεν έβρισκες τραπεζάκι να πιεις τον καφέ σου, είχε παραδοθεί στο έλεος των βανδάλων.

Παρά ταύτα, όμως, ο ανεκδιήγητος και αποκρουστικός Αδωνις, Υπουργός της (Υπο)Ανάπτυξης, επιμένει ότι η χώρα μας έχει μεγάααλη ανάπτυξη!

Αφού τελείωσα τις δουλειές και τη βόλτα μου σε μέρη γνώριμα γεμάτα αναμνήσεις, πήγα στη στάση λεωφορείων – κεντρική στάση της πλατείας Γλυφάδας – για να επιστρέψω στο σπίτι μου. Διαπιστώνω ότι ο ηλεκτρονικός πίνακας που παλιότερα ενημέρωνε για την ώρα άφιξης του επόμενου λεωφορείου είχε αφαιρεθεί, λόγω “ανάπτυξης”. Περίμενα υπομονετικά για το 117 και κάποτε έφτασε σχεδόν άδειο. Επιβιβάστηκα και κάθισα στο πρώτο άδειο κάθισμα κοντά στην πόρτα εισόδου και εξόδου. Το περιβάλλον ήταν μισοσκότεινο, όπως και του 122, αρκετά βρώμικο, και ο ευρύτερος χώρος γύρω από τον οδηγό ζωσμένος με  ασπροκόκκινες κορδέλες δεμένες όπως-όπως. Θλίψη και παρακμή…

Ποιος άρρωστος εγκέφαλος, αναρωτήθηκα, έδωσε εντολή να μουτζουρωθούν τα παράθυρα του λεωφορείου (βλέπε φωτογραφία επάνω), και μάλιστα της συγκεκριμένης γραμμής του 117 που εκτελεί τη διαδρομή κατά μήκος ττου ομορφότερου κομματιού της Αθηναϊκής Ριβιέρας (Γλυφάδα-Βουλιαγμένη-Βάρκιζα-Βάρη); Ποιοι αρρωστημένοι εγκέφαλοι αποφάσισαν να κρύψουν την ομορφιά των θαλάσσιων ακτών από τους επιβάτες, πολλοί από τους οποίους είναι και τουρίστες;

Γιατί το κάνετε αυτό, βρε μισέλληνες; Ντρέπεστε για τις ομορφιές της πατρίδας μας; Γιατί μας κρύβετε τον ήλιο, το πράσινο και τη θάλασσα, βρε μισάνθρωποι; Ποιες σκοτεινές σκοπιμότητες εξυπηρετείτε, βρε ανθρωποειδή;

Ωστόσο, Το πασάλειμμα των παραθύρων έχει και επικίνδυνες παρενέργειες. Ο επιβάτης δεν γνωρίζει πού βρίσκεται και πόσο κοντά είναι η στάση που πρέπει να κατέβει ώστε να  χτυπήσει εγκαίρως το κουδούνι. Τα γράμματα του πίνακα, ψηλά πίσω από τον οδηγό, που αναγράφει (δεν αναγγέλλει) την επόμενη στάση είναι δυσδιάκριτα, αφενός διότι δεν φωτίζονται αφ’ ετέρου διότι είναι μικρά. Άλλωστε πολλοί δεν βλέπουν καλά μακριά και οι περισσότεροι τουρίστες δεν γνωρίζουν ελληνικά. Αναγνωρίζουν όμως το περιβάλλον και, αν διέκριναν το τοπίο έξω από τα τζάμια, θα ήξεραν πού βρίσκονται και πού να κατέβουν.

Δυστυχώς, την επικινδυνότητα της παράνοιας αυτής την βίωσα με τρόμο εγώ η ίδια σήμερα, Επειδή ο οδηγός έτρεχε σαν τρελός καθώς δεν χρειάστηκε να σταματήσει σε καμία στάση, και μη γνωρίζοντας πόσο κοντά είμαι από τη στάση που έπρεπε να κατεβώ, σηκώθηκα από το κάθισμα για να πλησιάσω την πόρτα εξόδου, ελπίζοντας ότι εκεί κοντά θα υπήρχε κουδούνι για να χτυπήσω εγκαίρως. Μόλις είχα προλάβει να πιαστώ από τον κατακόρυφο σταθερό στύλο δίπλα από την πόρτα και ο οδηγός έκανε ένα φοβερά απότομο φρενάρισμα που με έριξε βίαια πίσω. Ευτυχώς έπεσα πάνω σε μια κοπέλα που ήταν όρθια με την πλάτη στο κάθισμα. Αν δεν ήταν εκεί το κεφάλι μου θα χτυπούσε με φόρα στην πλάτη του καθίσματος με απρόβλεπτες συνέπειες. Ευχαρίστησα την κοπέλα και ψέλισσα για τον οδηγό, “τρελός είναι;”  Στη συνέχεια της ζήτησα να χτυπήσει ένα κουδούνι, διότι δεν τολμούσα να μετακινηθώ και τα δύο κουδούνια κοντά μου ήταν χωρίς καπάκια, ξεκοιλιασμένα, και προφανώς δεν λειτουργούσαν. Διαισθανόμουνα χωρίς να μπορώ να δω έξω,  ότι ήμουνα κοντά στη στάση μου. Τελικά κατέβηκα μία στάση ενωρίτερα.

Το αποτέλεσμα αυτής της εμπειρίας; Φοβεροί πόνοι στη μέση μου, που με ανάγκασαν να βάλω έμπλαστρο. Φαίνεται το απότομο ισχυρό φρενάρισμα του οδηγού που με έριξε πίσω, με το δεξί μου χέρι ωστόσο γαντζωμένο σφιχτά στο στύλο, έβλαψε τη μέση μου και αυτή τη στιγμή, εκτός του ότι πονάω, δυσκολεύομαι πολύ στις κινήσεις μου.

Ποιος φταίει; Ποιος θα με αποζημιώσει γι’ αυτό που μου συνέβη; Ποιος θα μου συμπαρασταθεί έμπρακτα;

Ρητορικές οι ερωτήσεις. Ουδείς αξιωματούχος πταίει στην Εσπερία. Ουδείς  “αρμόδιος” νοιάζεται για τον άνθρωπο παρά μόνο για την τσέπη του. Όλοι οι ένοχοι αυτο-αλληλο-ανακηρύσσονται αθώοι και γι’ αυτό η πατρίδα μας εξαθλιώθηκε και οι άνθρωποι κοντεύουν να ξεχάσουν να γελάνε.

Υπομονή αδέλφια, ζωή είναι, θα περάσει… Το αν θα ξημερώσει άσπρη μέρα και για μας, μέχρι να περάσει,  απ’ ό,τι φαίνεται και η ιστορία μας πιστοποιεί, είναι άπιαστο όνειρο…

Για κοιτάξτε πίσω, εσείς οι παλιότεροι, αλλά και οι νεότεροι, πότε γράφτηκε το  τραγούδι που θα σας θυμίσω. Όχι, δεν είχαμε πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη τότε, δεν είχαμε στημένες πανδημίες τότε, δεν είχαμε τη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης- παγκοσμιοφτωχοποίησης τότε. Κι όμως τα δημοφιλέστερα τραγούδια μας ήταν πονεμένα. Γιατί; Αναρωτηθήκατε ποτέ;

Το τραγούδι “Ένα το χελιδόνι“ γράφτηκε πριν από το 1959. Δεν είχε έρθει η χούντα ακόμη. Τι μας έφταιγε τότε που απολαμβάναμε “δημοκρατία” και κλαψουρίζαμε; Γιατί ο νομπελίστας ποιητής μας, Οδυσσέας Ελύτης, μιλούσε για νεκρούς και αίμα στην ποιητική του συλλογή “Άξιον Εστί” που κυκλοφόρησε το 1959;

Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή
για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή
Θέλει νεκροί χιλιάδες να ‘ναι στους τροχούς
Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.

Γύρισε ο ήλιος από τότε; Ποιος ήλιος να γυρίσει;  Μας τον έκρυψαν! Πόσο, όμως, τους βοηθήσαμε κι εμείς για να μας τον κρύψουν; Αναρωτηθήκατε ποτέ;

Tags: Αθηναϊκή Ριβιέρα, Γλυφάδα, λεωφορεία, Οδυσσέας Ελύτης