फोनवरचं बोलणं संपवत ती उठली. रविवारचा दिवस होता. तशी दर रविवारी ती आपल्या घरी भोरला जात असे. पण आज ती घरी गेली नव्हती. सकाळपासून रूमवरच पडून होती. त्याच्याशी फोनवर बोलण्यात कधी दुपारचे दोन वाजले हेदेखील तिला कळले नाही. तो तिच्या अत्याचाच मुलगा होता. नुकतंच शिक्षण संपवून तो कुठल्याश्या कंपनीत नोकरीसही लागला होता. सुरवातीस अगदी तुरळक बोलणारा अक्षय नंतर नतंर नेहमीच तिला फोन करू लागला. दिवसा कॉलेजात असताना चॅटिंग आणि संध्याकाळपासून ते अगदी मध्यरात्रीपर्यंत फोनवर बोलणं सुरु झालं. ती भोरजवळच्या एका खेडेगावातून शिक्षणासाठी वाघोलीला आली होती. आता डिग्री पूर्ण होण्यास जेमतेम काही महिन्यांचा कालावधी उरला होता. छोटंसं गाव असल्याने कधी मुलांशी जवळीक निर्माण होण्याचा प्रश्न नव्हता. ती तशी सिंसिअर असल्याने कॉलेजातही कधी ती त्या फंदात पडली नव्हती. पण आताशा तिच्या लग्नाबद्दल तिच्या घरात बोलणी सुरू झाली होती. घरच्यांनी तिच्यासाठी स्थळेही पाहण्यास सुरवात केली होती. यंदाच्या यात्रेच्यावेळी तिची आत्याने चेष्टेचेष्टेमध्ये तिच्या वडिलांजवळ तिला मागणीही घातली. अर्थात तीही वयात आली होतीच. तारुण्यसुलभ आकर्षण जरा उशीराच का होईना पण तिच्यात हळूहळू जागं होऊ लागलं होतंच! पण त्या आकर्षणाला वाट करून देणं तिला जमलं नव्हतं. हेच त्यानं पुरेपूर ओळखून आपल्या जाळ्यात तिला ओढलं. असंही सगळे लहानपणापासून अक्षु आणि अर्पणाचं लग्न होणार असं त्या दोघाना चिडवायचेच. मग तो तिला फोन करू लागला. कधी गावाला जाताना तिला स्वारगेटला सोडू लागला. महिन्यातून एखादवेळी ते डिनरला जाऊ लागले. तो तसा हुशार होता. त्याने कधीही तिच्याशी लगट करण्याचा प्रयत्न केला नाही. ना कधी तिच्याशी सूचक बोलला. ते दिवस दिवस चॅटिंग करायचे, फोनवर बोलायचे पण तो कटाक्षाने तिच्याशी इकडच्या तिकडच्या गप्पाच मारायचा. त्याच्या नोकरीतल्या गोष्टी सांगायचा, तिच्या कॉलेजातल्या गमतीजमती विचारायचा तर कधी नातेवाईकांच्या गप्पा मारायचा. तीही तसंच बोलायची. तिचं मन नकळत त्याच्यात गुंतलं होतं. पण ते खूप श्रीमंत त्यात तो दिसायला एकदम स्मार्ट होता आणि एवढी चांगली नोकरीही होती त्यामुळे तो कधी आपला विचारही करणार नाही हे तिला ठाऊक होतं त्यामुळे तिने कधी आपल्या बोलण्या-वागण्यातून त्याला हे जाणवू दिलं नव्हतं. दोघेही अगदी मर्यादेत राहून एकमेकांशी वागत बोलत असत. आज फोनवर बोलता बोलता त्याने तिला रात्री जेवायला जाऊयात का असं विचारलं. तीही नेहमीप्रमाणे लगेच तयार झाली. त्याचा फोन ठेऊन ती उठली. अंघोळ वगैरे करून तिने भराभर स्वतःच आवरलं. बाहेर खासगी फ्लॅट भाड्याने घेऊन राहत असल्याने तिला रात्री वेळेत परत येण्याचं टेन्शन नव्हतं. ठरल्याप्रमाणे तो बरोबर साडेतीन वाजता तिच्या बिल्डिंगच्या खाली आला. तिथे पोचताच त्याने तिला मेतेज केला. ती पट्कन खाली आली आणि त्याच्या गाडीवर मागे बसली.
"कुठं जायचं आज?" त्याने ती आरशात दिसत राहील अशा पद्धतीनं आरसा सेट करत विचारलं.
"कुठंपण चालेल." ती
"आज वातावरण मस्त आहे ना? जरा लॉंग ड्राईव्हला जायचं का?" तो
"कुठं जायचं लॉंग ड्राईव्हला?" ती
"असंच मधून थेऊरला जाऊन येऊ गणपतीला?" त्याने विचारलं.
"हो चालेल की. बरेच दिवस झाले मी पण गेले नाही गणपतीला." तिने लगेच होकार दिला. तशी तिला देवधर्माची जरा जास्तच आवड होती. त्याने ट्रॅफिकमधून गाडी हाकत हायवे पार करून केसनंद फाट्यावरून गाडी आतल्या रस्त्याला घातली. रस्ता जरा जास्तच खराब झाला होता. खड्ड्यातून आदळत त्यांचा प्रवास सुरु झाला. अंतर जास्त नव्हतं. जेमतेम पंधरा ते वीस मिनिटांचा रस्ता होता. किलोमीटरभर गेल्यावर त्याने गाडी बाजूला घेतली.
"अर्पणा! दोन्हीकडे पाय सोडून बसते का? गाडी लय आपटतीय! बॅलन्स करायला येईनाय मला."
"बरं!" असं म्हणत ती गाडीवरून उतरली आणि दोन्हीकडे पाय सोडून बसली. पुन्हा त्यांचा प्रवास सुरु झाला. ती सीटच्या अगदी मागच्या टोकाला गाडीला अगदी घट्ट धरून बसली होती. त्यांच्या दोघांच्यामध्ये आणखी एक माणूस सहज बसला असता एवढं अंतर होतं. खड्डे चुकवताना ती त्याच्यावर आदळावी अशा पद्धतीने तो ब्रेक मारत होता पण ती चांगलीच घट्ट धरून बसली असल्यानं तसं काही होत नव्हतं. पण तिला जाणवू न देता त्याचे प्रयत्न चालूच होते. काही बेल्टच ते थेऊरला पोचले. गणपतीचं दर्शन घेऊन थोडावेळ मंदिरात बसून ते बाहेर गाडीजवळ आले.
"आता कुठं जायचं अक्षुदाजी?" ती आपला स्कार्फ आपल्या चेहऱ्याभोवती लपेटत बोलली.
"आता वाजलेत साडेचार! जेवणाला वेळ आहे अजून. एवढा वेळ काय करायचं?" तो गाडीवर बसत म्हणाला.
"तेच तर तुला कळलं नाही का आधी. थोडं उशिरा यायचं ना!" ती मागे बसली
"एक काम करू इथून लोणीला जाऊ, तिथून हडपसर आणि तिथून मग जाऊ सिटीत कुठंतरी. तेवढाच टाईमपास होईल आणि फिरूनही होईल!" तो
"चालतंय!" ती
त्याने गाडी सुरु करून थेऊरफाट्याच्या दिशेने वळविली.
"आर्पे, पोरगा पसंत पडतोय का नाही?" त्याने गप्पांना सुरवात केली
"अजून बघितलेच नाय तर पसंत कुठून पडणार?" अजून तरी सगळं नॉर्मल चाललं होतं.
"खरंच बघितला नाय का मला फसवतेयस?" तो
"अरे खरंच तर!" ती
"आई बोललेली ना मामाला माझ्याबद्दल!" त्याने विषयाला हात घातला
"म्हंजे?" ती
"म्हंजे आईनी मागणी घातलेली ना?" तो
"अरे ते चेष्टेचेष्टेत बोलल्याल्या आत्या! जसंकाय तुला माहीतच नाही" ती
"ती कशी बोलली ती मला माहित नाही. पन काय हरकते?"तो
"चालतंय की काय हरकत नाही!" तिला वाटलं तो नेहमीप्रमाणे चेष्टा करतोय. म्हणून तिनेही तसंच उत्तर दिलं.
"मंग आता मामाला बोलू का आईला?" त्याने विचारलं
"काय?" ती
"आपल्या लग्नाबद्दल?" तो
"तुझं तू बघ!" तिला तो अजूनही चेष्टाच करतोय असं वाटत होतं. थोडावेळ दोघेही शांत होते. थेऊर फाट्याच्या पुलावर आल्यावर त्याने गाडी बाजूला घेतली.
"उतर!" तो
दोघेही गाडीवरून उतरले. गाडी स्टँडवर लावून तो गाडीवर बसला. ती पुलाच्या कठड्याला टेकून उभी राहिली.
"आर्पे! तुला नक्की पसंत आहे ना मी?" तो
"बास की अक्षुदाजी! कितीवेळ असती चेष्टा!" तिने तोंडावर गुंडाळलेलं स्कार्फचं कापड हनुवटीखाली घेतलं.
"चेष्टा नाय करत ए मी! सिरियसली बोलतोय मी!" तो
तसं त्याच्यात नाकारण्यासारखं काहीच नव्हतं. उलट त्याने तिला मागणी घालणं म्हणजे तिची लॉटरीच लागण्यासारखं होतं. एवढा हुशार व देखणा नवरा कोणती मुलगी नाकारेल? क्षणभर तिला खरंच वाटेना.
"ठीक आहे की! चालेल बोल तू घरी! पण मी काय नाय बोलणार हां घरी!" ती मान खाली घालत बोलली.
"का?" तो
"तू बोल की आत्या मामांना! ते विचारतील भाऊंना. मंग भाऊंच्या मनात असंन तर ते विचारतील मला. मंग होकार दीन मी!" ती
"ठीक आहे तसं तर तसं. उद्याच आईला फोन करतो!" तो
"अक्षुदाजी खरं बोलतोय ना तू? मला खरंच वाटंनाय!" ती
"हा शप्पत! बस आता! आणि आता आपलं लग्न होणार आहे असं बस जरा!" तो गाडीवर बसत बोलला
"हो का? बरं बरं!" ती गालातल्या गालात गोड हसत बोलली. आता तिची कळी खुलली. ती त्याच्यामागे त्याला बिलगून बसली. तिच्या नुकत्याच स्फुरु लागलेल्या उरोजांचा गुबगुबीत स्पर्श त्याच्या पाठीला झाला. तिने त्याच्या काखेतून हात पुढे घेत त्याला घट्ट मिठी मारली. त्याच्या पाठीचा दाब तिच्या उरोजांवर पडताच तिच्या अंगावर काटा फुटला. आजपर्यंत कुठल्या पुरुषाचा स्पर्श तिने अनुभवला नव्हता.
"अक्षुदाजी चल की आता!" ती त्याच्या कानात पुटपुटली.
त्याने भानावर येत गाडी चालू केली. ते हडपसरच्या दिशेने निघाले.
"आर्पे! कसंतरी होतंय! जरा मागे सरून बस!" तो
"काय झालं आता? आत्ताच कटाळला होय?" तिने आता अधिकार गाजवायला सुरवात केली. आता आपलं लग्न याच्याशी होणार हा एकच विचार तिच्या डोक्यात होता.
"येडीएस का? सवय नाही मला. कसं सांगू आता?" तो
"कसं म्हणजे तोंडाने सांगायचं! बायको आहे ना मी? मी लाजयचं का तू?" ती आता जरा मोकळेपणानं बोलत होती.
"तुझ्या छातीच्या टचनी कसंतरी होतंय!" तो कचरत कचरत बोलला.
तिने झटकन आपले हात मागे घेतले आणि त्याच्यापासून दूर झाली. त्याच्या वाक्याने ती लाजेने चूर चूर झाली. इतकावेळ तिला ते जाणवलंच नव्हतं. पण तिच्या अवयवाचा उल्लेख त्याच्या तोंडून ऐकून तिला आपल्या शरीराचं भान आलं.
"नीट गाडी चालव! हिकडंतिकडं लक्ष देऊ नको!" ती बोलली.
लोणीचा टोलनाका पार करून पुढे येताच त्याने पुन्हा गाडी रस्त्याच्या कडेला घेतली.
"आर्पे!" तो
"काय झालं आता?" ती
"आपण करायचं का?" तो
"काय?" तिला त्याच्या बोलण्यातला रोख एका क्षणात कळला. तिची छाती जोरात धडधडू लागली. तिचा श्वास फुलू लागला. घशाला कोरड पडू लागली.
"ते" तो
"ते काय?" तिच्या घशाला चांगलीच कोरड पडली.
"स..सेक्स" तो
"अक्षुदाजी वेड लागलंय का?" आता मात्र ती पुरती गडबडली. तिच्या हृदयाचे ठोके तिला ऐकू येऊ लागले. हातपाय थरथर कापू लागले.
"का?" तो मात्र शांत होता.
"काही नको. लग्न करणारेस ना? लग्न झाल्यावर करू!" तिची एकेक शब्द उच्चारताना दमछाक होत होती.
"तेच तर! आता असंपण आपण लग्न करणार आहे ना? मग आत्ता केलं काय आणि नंतर केलं काय. काय फरक पडतो?" तो
"नको. चल रूमवर सोड मला. मला भीती वाटतीय!" ती खरंच घाबरली होती.
"ठीक आहे. सोडतो बस!" असं म्हणत तो झटकन गाडीवर बसला आणि त्याने गाडी चालू केली. ती एका बाजूला पाय सोडून थोडी मागे सरकून बसली. तो जरासा नाराज झाला होता. रागारागात तो वेगाने गाडी चालवत होता.
"अक्षुदाजी!" ती
"काये?" तो जवळजवळ खेकसलाच
"चिडू नको ना! आपण करू ना नंतर कधीतरी!" त्याला राग आला हे तिला कळलं.
"काय नको! लग्न झाल्यावरच करू आता!" तो
त्याला उगाच नाराज केलं असं तिला वाटू लागलं. असंही त्याने जेव्हा विचारलं तेव्हा तिलाही होकार द्यावासा वाटला होताच पण तिने स्वतःला सावरलं होतं. आणि आता तो आपल्याशी लग्न करणार आहे म्हटल्यावर काय हरकत आहे असं एक क्षण तिलाही वाटून गेलं होतं. कॉलेजात तिच्या मैत्रिणी त्यांच्या बॉयफ्रेंड्सच्या गोष्टी रंगवून रंगवून सांगत तेव्हा तिच्या अंगावर काटा फुलतच असे.
"अक्षुदाजी!" ती
"काये सारखं सारखं?" तो
"चल करूया आपण!" ती
"नको! मी सोडतो आता तुला. परत बघू!" त्याचा राग मावळला होता. शांत आवाजात तो बोलला
"काय रे अक्षुदाजी! एकदा नाय बोललं तर किती रागावला आणि आता हा बोलतेय तर असं! वागायचं तरी कसं मी?" तिला अजूनही तो चिडलेलाच आहे असं वाटत होतं.
"बर ठिके!" तो
"ठिके म्हणजे?" ती
"करू आज!" तो गाडीचा वेग वाढवत बोलला.
"पण कुठे? माझ्या फ्लॅटवर नाही हा. ती सुरखी आली असेल आता." ती
"लॉजवर जाऊ कुठेतरी!" तो
"लॉजवर?" ती
"काय प्रॉब्लेम आहे?" तो
"काही नाही. चालतंय!" तो परत चिडू नये म्हणून ती तयार झाली.
त्याने गाडीतळावरून डावीकडे वळत सासवडच्या रस्त्याने गाडी घेतली. रेल्वेपुलाच्या जवळ फुरसुंगीत एका लॉजसमोर गाडी थांबविली.
"स्कार्फ नीट बांध!"तो तिला म्हणाला. तिने स्कार्फने आपला चेहरा व्यवस्थित झाकला आणि दोघेही उतरून आत गेले.
Related Articles
चार पाच पायऱ्या चढून ते आत गेले. समोर काउंटरवर एक म्हातारा माणूस चष्मा घालून बसला होता. सगळीकडे झिरो बल्बचा अंधुक प्रकाश पसरला होता. स्पिकरवर बेबी डॉल लागलं होतं. ती मनातून पुरती घाबरून गेली होती. तिच्या हृदयाची धडधड आणखीच वाढली होती. ती अक्षरशः थरथर कापत होती. एकतर तर तिने भलतंच पाऊल टाकण्याचं धाडस केलेलं होतं आणि त्यात ती असल्या भीतीदायक ठिकाणी आली होती. बाजूच्या टेबलांवर दोन चार कळकट मळकट मध्यमवयीन पुरुष दारू ढोसत होते. ते दोघेही आता काउंटरजवळ पोचताच त्या लोकांच्या किळसवाण्या नजरा तिच्यावर रोखल्या गेल्या. तिला भयंकर अवघडल्यासारखं वाटू लागलं. त्यांच्याकडे प्रयत्नपूर्वक दुर्लक्ष करत ती त्याला खेटून उभी राहिली. तो काउंटरवरचा म्हातारा चष्म्याच्या काचेतून डोळे किलकिले करत त्या दोघांकडे पाहू लागला.
"रूम आहे का?" त्याने म्हाताऱ्याला विचारलं.
"फुल नाईट का शॉर्ट टाइम?" म्हाताऱ्याने प्रतिप्रश्न केला.
"एsss! थांबशील का रात्रभर?" त्याने अर्पणाला विचारलं.
"कुठे?" ती पूरती गडबडून गेली होती. त्याने कपाळाला हात लावला. ती त्याच्या अंगाला खेटत त्याच्या हाताच्या कोपराला धरून अंग चोरून उभी होती.
"शॉर्ट!" तो बोलला.
"शॉर्ट पाचशे आणि नाईट दीड हजार!" म्हातारा त्यांच्याकडे न पाहता बोलला.
"स्वच्छ आहेत का रूम?" तो
"स्टार!" म्हाताऱ्याला जणू एकेका शब्दाची किंमतच मोजावी लागते होती.
"एक द्या! आणि पाकीट आहे का?" तो
"पाकीट पाचशे!" म्हातारा
"पाकीट राहुद्या! रूम द्या एक!" तो पाचशेची एक नोट त्या म्हाताऱ्याच्या हातात देत बोलला
"आयडी?" म्हाताऱ्याने एक रजिस्टर उघडून त्याच्यासमोर ठेवलं. त्याने आणखी शंभराची नोट म्हाताऱ्याला दिली. त्याने रजिस्टरमध्ये दोघांचीही खोटी नावं खरडली.
"सरकाsssss र! २०६ दे यांना." म्हाताऱ्याने आवाज दिला.
एक तुडतुडा वीसेक वर्षांचा तरुण हातात चाव्या घेऊन आला.
"चलो साबजी!" सरकार
ते दोघेही गुपचूप त्याच्यामागे चालू लागले. काउंटरच्या बाजूच्या किरकीऱ्या काचेच्या दरवाजातून आत जात ते जीना चढत होते. आख्ख्या हॉटेलात कुठेही प्रखर प्रकाश नव्हता. जागोजाग झिरो बल्बचा मंद उजेड होता. तिला आपण उगाच होकार दिला असं वाटत होतं. तिची छाती जोरजोरात धडधडत होती पण ती निमूटपणे त्याच्या मागोमाग जात होती. रूमजवळ पोचल्यावर त्या सरकारने रूमचं कुलूप काढलं आणि तो बाजूला सरकून उभा राहिला. अक्षयने तिला मानेनेच आत जाण्याचा इशारा केला. घाबरत घाबरत ती आत गेली.
"पाकीट हैं क्या रे?" तो सरकारला बोलला
"हैं ना साब पचासवाला, सौवाला?" सरकारने विचारलं
"पचासवाला दे एक फटाकसे!" तो. सरकारने एक पाकीट त्याच्या हातावर ठेवलं आणि त्याने दिलेली पन्नासची नोट घेऊन तो निघून गेला. त्याने दार लावून घेतलं आणि तो आत आला. ती अंग चोरून बेडवर बसली होती. भीतीने तिचं अंग थंडगार पडलं होतं. ती थरथर कापत होती.
"आता सोड की तो स्कार्फ!" तो तिच्या शेजारी बसला आणि आपले बूट सॉक्स उतरवू लागला. तिने चेहऱ्याला गुंडाळलेला स्कार्फ सोडला आणि बेडवर टाकला. तो आपले सॉक्स उतरवून सरकत बेडच्या भिंतीकडील टोकाजवळ जाऊन टेकून बसला. ती मात्र तशीच बेडच्या कडेवर अवघडून बसली होती.
"अक्षुदाजी! मला इथे भीती वाटतेय खूप!" ती त्याच्याकडे न पाहताच बोलली.
"आता घाबरू नको. इथे कुणी येणार नाही आता." तो शर्टची बटणं काढत बोलला. तिला पुनःपुन्हा आपण काहीतरी चूक करतोय असं वाटत होतं. त्याने आपला शर्ट उतरवून बाजूच्या टेबलवर ठेवला. पँटच्या खिशातील सगळं सामान काढून तेही टेबलवर ठेवलं.
"ये इथे बस!" तो.
ती हळूच उठून त्याच्याशेजारी थोडं अंतर ठेवून भिंतीला टेकून पाय सरळ करून बसली. तिने उशी मांडीवर घेतली आणि उगाच नखांवरील नेलपेंट खरडत ती वेळ घालवू लागली.
"काय झालं अर्पणा?" तो
"मला खरंच खूप भीती वाटतेय! आपण जाऊया आता!" ती
"माझ्यावर विश्वास नाहीये तर तुझा!" तो
"तसं नाही दाजी! मी आलीच नसते मग तुझ्याबरोबर." ती
"मग कसं?" तो
"आपलं लग्न व्हायचंय अजून!" ती
"आपल्या लग्नाला काही प्रॉब्लेम येईल असं वाटतं का तुला?" तो
"नाही पण..." आता काय बोलावं हे तिला कळेना. तो तिच्या जवळ सरकला आणि तिचा डावा हात आपल्या दोन्ही हातात घेत त्याने घट्ट धरला आणि म्हणाला,
"तुला नको वाटत असेल तर जाऊया आपण. पण आता याला पैसे दिलेच आहेत तर आपला वेळ संपेपर्यंत बसू इथे गप्पा मारत."
त्याच्या या वाक्याने तिला जरा बरं वाटलं. आणि त्याच्या हातांचा स्पर्शही
