Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας
να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς
σου κλέβει η ανατολή μικρό φιλί...
Είναι η δική μας μούσα, η δική μας πρέσβειρα, η δική μας Μελίνα.
Και θα σίγουρα περάσουν χρόνια πολλά μέχρι να εμφανισθεί ξανά μια γυναίκα που θα προκαλέσει τέτοια συγκίνηση, μια γυναίκα τόσο μοναδική και εμβληματική, τόσο αντιφατική, προκλητική και αδάμαστη, τόσο πολυσχιδής και ανίκητη – όπως ακριβώς και η Ελλάδα. Ίσως και για αυτό αγαπήθηκε τόσο πολύ από τους Έλληνες και όχι μόνο.
18 χρόνια μετά, θυμόμαστε και αγαπάμε τη Μελίνα Μερκούρη, γιατί μας λείπει πολύ. Ειδικά σήμερα που ο πολιτισμός περνά σε δεύτερη μοίρα, η απουσία της Μελίνας είναι πιο ηχηρή από ποτέ.
Η Μελίνα Μερκούρη ήταν ηθοποιός, τραγουδίστρια, αγωνίστρια και , πολιτικός με μεγάλη ακτινοβολία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Πάνω απ 'όλα όμως, ήταν μια μεγάλη Ελληνίδα, μία γυναίκα που είχε τιμηθεί και αγάπησε με πάθος τον ελληνικό λαό.
Η Μαρία Αμαλία Μερκούρη ήρθε στη ζωή στις 18 Οκτωβρίου του 1920 στο σπίτι του παππού της Σπύρου Μερκούρη, ο οποίος διατέλεσε δήμαρχος Αθηνών για περίπου είκοσι χρόνια. Σε ηλικία δεκαοχτώ ετών γίνεται δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου ενώ τον επόμενο χρόνο παντρεύεται τον Παναγιώτη Χαροκόπο.
Η καριέρα στο σινεμά και το θέατρο
Το 1944 εμφανίζεται για πρώτη φορά στο σανίδι ξεκινώντας τη θρυλική πορεία της στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Στην θεατρική και κινηματογραφική της καριέρα συνεργάζεται με κορυφαία ονόματα της ελληνικής και παγκόσμιας Τέχνης όπως με τον Δημήτρη Μυράτ, την Ειρήνη Παππά, τον Τίτο Βανδή, τον Κάρολο Κουν, τον Μάνο Κατράκη, τον Γιώργο Φούντα, τον Γιώργο Παππά, τον Μάνο Χατζηδάκη, Μίκη Θεοδωράκη, Μιχάλη Κακογιάννη, Ιάκωβο Καμπανέλλη και τους Ζιλ Ντασσέν, Άντονι Πέρκινς, Ρόμι Σνάιτερ, Πίτερ Ουστίνοφ, Λόρενς Ολιβιέ, Έλεν Μπέρστιν και πολλούς άλλους.
Είναι η θρυλική Μπλανς Ντυμπουά, η μοιραία Φαίδρα, η χαριτωμένη Ίλια, η ανεξάρτητη Στέλλα, η φονική Μήδεια. Ενσαρκώνει χαρακτήρες τους οποίους σφραγίζει με την προσωπικότητα της. Η Στέλλα βραβεύεται με τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξένης ταινίας του 1956, καθώς και με το βραβείο ερμηνείας Isa Miranda, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών του 1955 πηγαίνει στη Μελίνα Μερκούρη. Εκεί γνωρίζει τον έρωτα της ζωής της, τον σκηνοθέτη Jules Dassin.
Μαζί γυρίζουν την ταινία «Ποτέ την Κυριακή», την ταινία που έκανε διάσημη την ίδια και τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι σε όλο τον κόσμο. Η ταινία βραβεύτηκε με το Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού και με το βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ των Καννών.
Μελίνα Μερκούρη - Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα
Χρησιμοποιώντας την ακτινοβολία και την αίγλη της, η Μελίνα Μερκούρη κατάφερε να κάνει τον πολιτισμό μέρος της καθημερινή ζωή του ελληνικού λαού, πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες και πρώτη είδηση στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Κατά τη διάρκεια της θητείας της στο Υπουργείο έθεσε το θέμα της επιστροφής των μαρμάρων του Παρθενώνα που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο, στη δικαιωματική θέση τους, το Μουσείο της Ακρόπολης.
«Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα για μας. Είναι το καμάρι μας. Είναι οι θυσίες μας. Είναι το υπέρτατο σύμβολο ευγένειας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι η φιλοδοξία και το όνομά μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητάς μας» δήλωσε και συμπλήρωσε: «Αν με ρωτήσετε εάν θα ζω όταν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα επιστρέψουν στην Ελλάδα, σας λέω πως ναι, θα ζω. Αλλά κι αν ακόμη δεν ζω πια, θα ξαναγεννηθώ».
Η Μελίνα έφυγε στις 6 Μαρτίου του 1994, στο Memorial Hospital της Νέας Υόρκης. Τα μάρμαρα παραμένουν ακόμα στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου, αν και το όνειρο της Μελίνας για το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης έγινε πραγματικότητα.
να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς
σου κλέβει η ανατολή μικρό φιλί...
Είναι η δική μας μούσα, η δική μας πρέσβειρα, η δική μας Μελίνα.
Και θα σίγουρα περάσουν χρόνια πολλά μέχρι να εμφανισθεί ξανά μια γυναίκα που θα προκαλέσει τέτοια συγκίνηση, μια γυναίκα τόσο μοναδική και εμβληματική, τόσο αντιφατική, προκλητική και αδάμαστη, τόσο πολυσχιδής και ανίκητη – όπως ακριβώς και η Ελλάδα. Ίσως και για αυτό αγαπήθηκε τόσο πολύ από τους Έλληνες και όχι μόνο.
18 χρόνια μετά, θυμόμαστε και αγαπάμε τη Μελίνα Μερκούρη, γιατί μας λείπει πολύ. Ειδικά σήμερα που ο πολιτισμός περνά σε δεύτερη μοίρα, η απουσία της Μελίνας είναι πιο ηχηρή από ποτέ.
Η Μελίνα Μερκούρη ήταν ηθοποιός, τραγουδίστρια, αγωνίστρια και , πολιτικός με μεγάλη ακτινοβολία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Πάνω απ 'όλα όμως, ήταν μια μεγάλη Ελληνίδα, μία γυναίκα που είχε τιμηθεί και αγάπησε με πάθος τον ελληνικό λαό.
Η Μαρία Αμαλία Μερκούρη ήρθε στη ζωή στις 18 Οκτωβρίου του 1920 στο σπίτι του παππού της Σπύρου Μερκούρη, ο οποίος διατέλεσε δήμαρχος Αθηνών για περίπου είκοσι χρόνια. Σε ηλικία δεκαοχτώ ετών γίνεται δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου ενώ τον επόμενο χρόνο παντρεύεται τον Παναγιώτη Χαροκόπο.
Η καριέρα στο σινεμά και το θέατρο
Το 1944 εμφανίζεται για πρώτη φορά στο σανίδι ξεκινώντας τη θρυλική πορεία της στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Στην θεατρική και κινηματογραφική της καριέρα συνεργάζεται με κορυφαία ονόματα της ελληνικής και παγκόσμιας Τέχνης όπως με τον Δημήτρη Μυράτ, την Ειρήνη Παππά, τον Τίτο Βανδή, τον Κάρολο Κουν, τον Μάνο Κατράκη, τον Γιώργο Φούντα, τον Γιώργο Παππά, τον Μάνο Χατζηδάκη, Μίκη Θεοδωράκη, Μιχάλη Κακογιάννη, Ιάκωβο Καμπανέλλη και τους Ζιλ Ντασσέν, Άντονι Πέρκινς, Ρόμι Σνάιτερ, Πίτερ Ουστίνοφ, Λόρενς Ολιβιέ, Έλεν Μπέρστιν και πολλούς άλλους.
Είναι η θρυλική Μπλανς Ντυμπουά, η μοιραία Φαίδρα, η χαριτωμένη Ίλια, η ανεξάρτητη Στέλλα, η φονική Μήδεια. Ενσαρκώνει χαρακτήρες τους οποίους σφραγίζει με την προσωπικότητα της. Η Στέλλα βραβεύεται με τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξένης ταινίας του 1956, καθώς και με το βραβείο ερμηνείας Isa Miranda, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών του 1955 πηγαίνει στη Μελίνα Μερκούρη. Εκεί γνωρίζει τον έρωτα της ζωής της, τον σκηνοθέτη Jules Dassin.
Μαζί γυρίζουν την ταινία «Ποτέ την Κυριακή», την ταινία που έκανε διάσημη την ίδια και τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι σε όλο τον κόσμο. Η ταινία βραβεύτηκε με το Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού και με το βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ των Καννών.
Μελίνα Μερκούρη - Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα
Χρησιμοποιώντας την ακτινοβολία και την αίγλη της, η Μελίνα Μερκούρη κατάφερε να κάνει τον πολιτισμό μέρος της καθημερινή ζωή του ελληνικού λαού, πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες και πρώτη είδηση στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Κατά τη διάρκεια της θητείας της στο Υπουργείο έθεσε το θέμα της επιστροφής των μαρμάρων του Παρθενώνα που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο, στη δικαιωματική θέση τους, το Μουσείο της Ακρόπολης.
«Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα για μας. Είναι το καμάρι μας. Είναι οι θυσίες μας. Είναι το υπέρτατο σύμβολο ευγένειας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι η φιλοδοξία και το όνομά μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητάς μας» δήλωσε και συμπλήρωσε: «Αν με ρωτήσετε εάν θα ζω όταν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα επιστρέψουν στην Ελλάδα, σας λέω πως ναι, θα ζω. Αλλά κι αν ακόμη δεν ζω πια, θα ξαναγεννηθώ».
Η Μελίνα έφυγε στις 6 Μαρτίου του 1994, στο Memorial Hospital της Νέας Υόρκης. Τα μάρμαρα παραμένουν ακόμα στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου, αν και το όνειρο της Μελίνας για το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης έγινε πραγματικότητα.
