γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Μια από τις λιγότερο προβεβλημένες νουβέλες της κορυφαίας συγγραφέως αστυνομικής φιλολογίας Agatha Christie, με τον τίτλο Hallowe'en Party - η πρώτη ελληνική έκδοση είχε την μαρκίζα Το Πάρτυ, η πιο πρόσφατη Πάρτι Για Δολοφόνους, κυκλοφόρησε στην πατρίδα της την Μεγάλη Βρετανία, τον Νοέμβριο του 1969 από τον οίκο Collins. Εντελώς αιφνιδιαστικά, μετά από δύο πασίγνωστες και πανάκριβες all star παραγωγές της Fox, που αναβίωσαν στην μεγάλη οθόνη τον θρύλο του διασημότερου ντετέκτιβ στα παγκόσμια χρονικά - Death On The Nile, Murder On The Orient Express - έρχεται η σειρά του συγκεκριμένου μυθιστορήματος να ορίσει την θεματική βάση του τρίτου μοντέρνου φιλμικού βήματος του μετρ. Με την βασική διαφορά, που ως φυσικό σκηνικό, δεν χρησιμοποιεί το μουντό και συννεφιασμένο Μάντσεστερ, όπως στην ορίτζιναλ εκδοχή, αλλά τα θολά νερά των καναλιών της Σερενίσιμα...

Απογοητευμένος από την στενόχωρη τροπή που έχει πάρει η προσωπική του ζωή και θλιμμένος από τα δεινά που έχει προκαλέσει ο μεγάλος πόλεμος, ο δαιμόνιος ερευνητής Ηρακλής Πουαρό, θα πάρει την δύσκολη απόφαση να αποτραβηχτεί από το επάγγελμα του, αναζητώντας την ψυχική του ηρεμία, στην πάντα γοητευτική, ακόμη κι αν δεν διάγει τις καλύτερες ημέρες της, Βενετία. Μια επίμονη εσωστρεφής απομόνωση, που θα διαλυθεί μονομιάς με την άφιξη, κατά την διάρκεια του καρναβαλιού, της καλής του φίλης και λογοτέχνιδας Αριάδνης Όλιβερ, που θα του ζητήσει την προσωπική χάρη να επανέλθει στην ενεργό δράση.

Προκειμένου να ερευνήσει το αμφίβολο ποιόν της μέντιουμ Τζόις Ρέινολντς, που η διάσημη τραγουδίστρια της όπερας Ροουίνα Ντρέηκ έχει προλάβει ώστε να έλθει σε επαφή με τον άλλο κόσμο και το πνεύμα της αδικοχαμένης θυγατέρας της Αλίσια. Που αυτοκτόνησε πρόσφατα, πέφτοντας στα αγριεμένα βενετσιάνικα ύδατα, έχοντας γνωρίσει την ερωτική απόρριψη του αρραβωνιαστικού της, Γάλλου μάγειρου Μαξίμ Ζεράρ. Απατεωνιά μεταφυσικού χαρακτήρα που πανεύκολα θα αποκαλύψει ο ευρηματικός Ερκίλ, προτού όμως κάνουν την εμφάνιση τους κάποια παράξενα περιστατικά, που θα οδηγήσουν στην δολοφονία της πνευματίστριας.

Και που πλέον, με ένα, τουλάχιστον, φονικό να τρέχει, αλλά και μερικές αδιευκρίνιστης προέλευσης φωνές να έρχονται σαν ριπές από το υπερπέραν, ο Πουαρό θα ανασκουμπωθεί και θα ριχτεί, έστω και εκτός φόρμας στην επίλυση και αυτού του γρίφου. Σφραγίζοντας την οποιαδήποτε διέξοδο από το Παλάτσο της ταλαιπωρημένης από την απώλεια σοπράνο, σε όλους τους παρόντες, που δυνητικά, οποιαδήποτε σχέση κι αν έχουν μαζί του, φαντάζουν ένοχοι στα μάτια του.

Και κάπως έτσι μια νυχτιά που ξεκίνησε σαν piece of cake για τον μυστακοφόρο ντετέκτιβ, στο ξεσκέπασμα της κίβδηλης διορατικού, με την φονική ανατροπή τα πάντα θα ορίσουν το κατάλληλο πεδίο της δράσης για να πάρει μπροστά η ευρηματικότητα και η ευφυία του εξεταστή. Εννοείται πως η συνήθης διαδικασία των ανακρίσεων των αποκλεισμένων στο σφραγισμένο ανάκτορο υπόπτων τηρείται πιστότατα, προκειμένου βάσει της ακολουθίας να βγουν τα αρχικά συμπεράσματα, που θα οδηγήσουν κατοπινά στην εξίσου γνώριμου αμφιθεατρικού στυλ αποκάλυψη του ενόχου. Πράξη τόσο δημοφιλής και αγαπημένη, κυρίως για την έκπληξη που σκάζει στα μάτια του θεατή της, καθώς το πρόσωπο που ο Πουαρώ θα αναδείξει ως φονιά, δεν το περιμένει κυριολεκτικά κανείς.

Εμένα προσωπικά μου έκαναν κέφι και μάλιστα αρκετά οι προηγούμενες περιπέτειες του πιο πρόσφατου κινηματογραφικού Ερκίλ, τόσο εκείνη στο αποκλεισμένο Τρένο, όσο κι η συνέχεια της στον ηλιόλουστο Αιγύπτιο ποταμό. Δεν πίστευα λοιπόν πως θα με απογοήτευε το τρίτο ετούτο τσάπτερ, ακόμη κι αν πολύ γρήγορα κατάλαβα πως οι διαφορές με τα προηγούμενα ήταν σημαντικές. Κι εστιάζονται κυρίως στις εξής δύο. Αρχικώς στην ατμόσφαιρα, που ακολουθεί κατά πόδας την μελαγχολική ψυχοσύνθεση του κεντρικού ήρωα, παραμένοντας φουρτουνιασμένη και υποφωτισμένη, σαν αιχμάλωτη στα πνιγηρά δωμάτια του ακριβού ανακτόρου. Η κάμερα από την στιγμή που θα μπλοκάρει εντός των διαδρόμων του κτιρίου που λαμβάνουν χώρα τα εγκλήματα, δεν απελευθερώνεται παρά μόνο στο φινάλε, με την καταρρακτώδη βροχή που το περιβάλλει να δίνει διαρκώς έναν επιπλέον τόνο κλειστοφοβίας.

Το πιο εμφανές όμως στην παρούσα παραγωγή είναι πως το πρότζεκτ δεν διακατέχεται από την σταρικότητα που χαρακτήρισε τα προηγούμενα, αφού απουσιάζουν επιδεικτικά τα σούπερ ονόματα από το ανσάμπλ, χωρίς όμως να σημαίνει πως έχουν επιλεγεί για τους ρόλους και τίποτα δευτεράντζες. Η πιο ανάλαφρη, ως κωμικός, Tina Fey αποδίδει την καλή φίλη του Ηρακλή, σαν σε ρεπρίζ της ίδιας της Christie, η όμορφη Kelly Reilly ορίζει την μορφή της χαροκαμένης γονιού, ο Κύριος Γκρέι Jamie Dornan μια χαρά παίζει τον ρόλο του ψυχικά αναστατωμένου δόκτορα, η Michelle Yeoh ταιριάζει ταμάμ στην εικόνα της αμφιβόλου ποιότητας διάμεσου κι η φραντσέζα Camille Cottin σε εκείνη της παράξενης οικιακής οικονόμου. Και τριγύρω τους, μισή ντουζίνα ακόμη, λιγότερο γνωστοί ηθοποιοί, φτιάχνουν προσεκτικά τον suspect περίγυρο.

Κακά τα ψέματα όμως, τα πάντα και σε αυτόν τον Πουαρικό μύθο, περιστρέφονται γύρω από τον αναβιωτή, σχεδιαστή, ντιρέκτορα και φυσικά πρωταγωνιστή Kenneth Branagh, που έχει δώσει την δική του πνοή στην εκκεντρική περσόνα. Ο Εγγλέζος, αγαπημένος μου από τον πολύ παλιό καιρό που έπαιζε ταίρι τα σεξπιρικά με την τότε καλή του Emma Thompson, εδώ παίζει πολύ περισσότερο με τις σκιές, τους θορύβους, τις γωνίες λήψεις, αλλά κατά βάση το ναδίρ της αυτοπεποίθησης της τεράστιας προσωπικότητας που καλείται να αποδώσει. Κι αυτό το πράττει και με σέβας και με φιλμική μέθοδο ικανή να κρατήσει τους φανατικούς του είδους σε εγρήγορση μέχρι την τελική έξοδο, όπου τα πάντα, όπως οφείλει το πανύψηλο κύρος του ντέτεκτιβ, μπουν στην θέση τους. Και με γνώμονα την σημαντική, παγκόσμια, εμπορική αποδοχή του σίριαλ, αναμένουμε λογικά και το επόμενο, τέταρτο βήμα του σχεδίου!