γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Οι Εγγλέζοι είναι εκείνοι που έχουν επινοήσει μια έξυπνη φράση στην σλανγκ τους, επιθυμώντας να ορίσουν την εικόνα ενός ανθρώπου αβοήθητου, ευάλωτου, ανίκανου να αντιμετωπίσει την οποιαδήποτε εξωτερική επίθεση, που λογικά καταλήγει ως θύμα. Sitting Duck λένε, θέλοντας να δείξουν πως όταν το πτηνό βρίσκεται σε κατάσταση ραστώνης, ακινητοποιημένο στις όχθες τις λίμνης, μπορεί να αποτελέσει το ιδανικό, ως πανεύκολο, θήραμα για τον κυνηγό του. Διόλου τυχαία, η επιλογή της έκφρασης, για την εγγλέζικη μαρκίζα της ταινίας, La Syndicaliste, που μου μοιάζει πολύ πιο ευρηματική από την φραντσέζικη ορίτζιναλ...

Έτος 2012. Η - φαινομενικά - αποφασιστική ιδεαλίστρια Μορίν Κέρνι, ως εκπρόσωπος του συσνδικάτου των εργαζομένων του, εθνικών συμφερόντων, ενεργειακού κολοσσού της Areva, που αριθμεί περισσότερα από 50 χιλιάδες μέλη, βάσει του δικαιώματος που της δίνει ο Νόμος, είναι ταυτόχρονα και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της εταιρίας. Ιδιότητα που της δίνει την δυνατότητα να έρχεται σε άμεση επαφή με τα υψηλόβαθμα στελέχη της επιχείρησης, κυριότερα με την διευθύνουσα σύμβουλο Αν Λαβερζόν, με την οποία έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση εμπιστοσύνης.

Μια κατάσταση ισορροπίας, ανάμεσα στην εκπρόσωπο των εργατών και την διοικούσα αρχή, που θα ανατραπεί μονομιάς μετά την απομάκρυνση της CEO από το πόστο της, που πλέον θα το αναλάβει ο απόμακρος και ύποπτος για επιχειρηματικές παρτίδες που λαμβάνουν χώρα κάτω από το τραπέζι, Λικ Ουρσέλ. Και πραγματικά οι αρχικές ενδείξεις θα εξελιχθούν σε αποδείξεις για το πρόσωπο του καινούργιου προϊσταμένου, από την στιγμή που ένας μυστηριώδης πληροφοριοδότης με το κωδικό όνομα Τειρεσίας, θα παραδώσει στην Μορίν τα μυστικά εκείνα έγγραφα που τον συνδέουν με την πιθανή συνεργασία της φίρμας με αντίστοιχη Κινεζική, για την δημιουργία πυρηνικών σταθμών εκτός της επικράτειας, που αναμένεται να οδηγήσει στην εξάλειψη χιλιάδων θέσεων εργασίας στην Γαλλία!

Η έκρηξη της Κέρνι θα είναι άμεση, προκαλώντας την ρήξη στους δεσμούς της με την νέα διοίκηση. Προχωρώντας ακόμη ένα βήμα παραπέρα, θα πάρει την απόφαση να παρουσιάσει τα ντοκουμέντα στον καινούργιο υπουργό της νεότευκτης κυβέρνησης, προκειμένου να του εκφράσει τις έντονες ανησυχίες της. Συνάντηση που δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ, αφού στις 17 του Δεκέμβρη, η συνδικαλίστρια θα βρεθεί φιμωμένη στο υπόγειο της οικίας της, έχοντας δεχθεί βάναυσο βιασμό από αγνώστους, που την απείλησαν πως αν συνεχίσει τις έρευνες, την επόμενη φορά θα βρεθεί νεκρή!

Σοκ είχε προκαλέσει, είναι η αλήθεια, στην κοινή γνώμη η φυσικά βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά Υπόθεση Κέρνι, την περίοδο της μετάβασης του τόπου από την Προεδρία Σαρκοζί στην νεοεκλεγείσα Ολάντ. Κυρίως για τις σοκαριστικές λεπτομέρειες της επίθεσης που δέχτηκε η ανήμπορη να αντισταθεί στους τραμπούκους γυναίκα, καθώς σύμφωνα με τα δεδομένα εντοπίστηκε χαρακωμένη στην κοιλιά και με την λαβή ενός μαχαιριού, καρφωμένη στον κόλπο της. Λογικότατη και η πρόθεση του πολυσχιδή γαλλόφωνου σινεμά, να μεταφέρει αυτή την ανατριχιαστική ιστορία στην μεγάλη οθόνη, δίνοντας ιδιαίτερη βάση μάλιστα, στα όσα εξευτελιστικά για την εικόνα της ακτιβίστριας, επακολούθησαν της κακοποίησης της.

Δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στο στοιχείο του φύλου της και στο πως αντιμετωπίστηκε, με έντονη δυσπιστία από τους ερευνητές της υπόθεσης, ιατροδικαστές, αστυνομικές αρχές, ακόμη και στενούς συνεργάτες της, το αποτρόπαιο έγκλημα, σε βαθμό που να θεωρηθεί και να επισημοποιηθεί μάλιστα σε δικάσιμο, ως στημένο. Το φιλμ, μετά την εναρκτήρια σκηνή, που μας εντάσσει στα όρια του, λίγο έως πολύ, γνωστού συμβάντος, γυρίζει τον χρόνο πίσω για να περιγράψει τις πιο πρόσφατες κινήσεις της Κέρνι, κλείνοντας σαν σε κύκλο την πρώτη πράξη, προκειμένου να επανέλθει στην αφήγηση της δεύτερης με τα όσα πραγματικά απίστευτα συνέβησαν κατόπιν του βιασμού.

Λοιδορίες, ταπεινώσεις, διαπομπεύσεις και εκθέσεις σε δημόσια κριτική, από τους κατέχοντες την ισχυρή καρέκλα, ενάντια σε ένα πρόσωπο που εντέλει αποδεικνύεται ιδιαίτερα τρωτό για  αντέξει της βαρβαρότητα μιας τέτοιας πολιτικοοικονομικής μηχανορραφίας, τεραστίων εμπορικών συμφερόντων. Η γυναίκα, σε πρώτο πλάνο, βάλλεται από γνωστούς άγνωστους μασκοφόρους, κατακερματίζεται ψυχικά και σωματικά, αλλά και μονομιάς χάνει από δίπλα της κάθε έννοια συμμάχου ή αλληλέγγυου συνεργάτη στην νέα πρόκληση που καλείται να κοντράρει. Από τους υψηλά ιθύνοντες, αφού τόσο η φαμίλια, όσο και η εργατιά δεν θα την εγκαταλείψουν μόνη στον αγώνα.

Με σεβασμό προσεγγίζει την πρωτότυπη ιστορία ο σκηνοθέτης Jean Paul Salome στο ένατο μεγαλου μήκους δημιουργικό του βήμα. Αλλά και με μπόλικη αποστασιοποίηση σε κάποια σημεία κλειδιά της εξέλιξης της, αφήνοντας εκκρεμότητες που ενδεχόμενα να οδηγήσουν σε παρεξηγήσεις για το αν ή όχι η κεντρική ηρωίδα διοργάνωσε, από την νοσηρή της φαντασία και την εμμονή της με τις αστυνομικού περιεχομένου νουβέλες, το όλο σκηνικό. Ουσιαστικά με χρονικό, που επιμένει στην προβολή της λεπτομέρειες, μην παίρνοντας όμως θέση, μοιάζει η La Syndicaliste, που ενδεχόμενα να χρειαζόταν μια ένεση, ένα τσικ παραπάνω έντασης για να κρατήσει τον θεατή του με πιότερο σασπένς στην θέαση του έργου.

Αλλά και για να αξιοποιήσει το σημαντικού επιπέδου ανσάμπλ, του οποίου ηγείται η La Huppert, στην μπακ του μπακ συνεργασία της με τον ντιρέκτορα κατόπιν της πιο ανάλαφρης La Daronne. Η Παριζιάνα ντίβα τέτοιους ρόλους που ζητούν νευρώσεις στην έκφραση τους έχει για πρωινό, φροντίζοντας να αποδώσει στην εικόνα της Μορίν, τόσο την δυναμικότητα, όσο και την εύθραυστη χροιά που ζητά. Ανεκμετάλλευτος σχετικά παρελαύνει ο λοιπός υποκριτικός περίγυρος που τον συνθέτουν ηθοποιοί του λέβελ της Fois ή του Attal, με τον Gregory Gadebois να παίρνει τον υψηλότερο βαθμό, από τους μπόλικους ρολίστες που περιβάλλουν την σταρ. Σε ένα φιλμ που δεν το αγνοείς, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι και το Γαλλικό θρίλερ της χρονιάς, όπως διατείνεται η μαρκίζα.