Κάποιος δεν λέει την αλήθεια...

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Κι αν ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ ήταν... κυρία;

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί (υπογράφοντας και το σενάριο) ο γεννημένος στις 22 Σεπτεμβρίου του 1977 στη μικρή πόλη Λιλάς της Γαλλίας, Sébastien Marnier. Οι προηγούμενες δύο ταινίες του είναι οι εξής: Irréprochable (Faultless, 2016, χωρίς διανομή στην Ελλάδα) και «Το τελευταίο μάθημα» (L'heure de la sortie, 2018, στην Ελλάδα η ταινία βγήκε στους κινηματογράφους στις 19 Σεπτεμβρίου του 2019).

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ Βενετίας, συμμετέχοντας στο επίσημο πρόγραμμα Orizonti Extra, ήταν όμως υποψήφια για βραβείο κοινού στο τμήμα, ενώ διεκδίκησε και το βραβείο Queer Lion. Την πανελλαδική της πρεμιέρα η ταινία την πραγματοποίησε στο πλαίσιο του φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου τον περασμένο Μάρτιο. Στη Γαλλία, όπου η ταινία βγήκε εμπορικά στις αίθουσες τον περασμένο Οκτώβριο, έκοψε περί τις 140 χιλιάδες εισιτήρια.

Η υπόθεση: Η Στεφάν είναι μια γυναίκα, που δουλεύει σε κονσερβοποιείο αντζούγιας, έχει διάφορες... ερωτικές σχέσεις (μια από τις οποίες με μια γυναίκα, που βρίσκεται στη φυλακή) και τα βγάζει δύσκολα πέρα οικονομικά. Όταν θα βρεθεί κυριολεκτικά στο δρόμο, θα επιδιώξει να γνωρίσει τον πατέρα της, τον Σερζ, ο οποίος παράτησε τη μητέρα της όταν η Στεφάν ήταν μωρό. Ο Σερζ ζει σε μια πολυτελή παραθαλάσσια βίλα, και ήταν ο εύπορος μεγιστάνας εστίασης και ξενοδοχείων στην περιοχή, έως ότου ένα εγκεφαλικό του άφησε σωματικό κουσούρι, και τον δρόμο ανοιχτό για τη φιλόδοξη κόρη του, την Ζορζ, να τον παραμερίσει και να αναλάβει τα ηνία της επιχείρησης. 

Ο Σερζ θα πιστέψει ότι στο πρόσωπο της Στεφάν βρίσκει έναν έμπιστο σύμμαχο, που θα τον βοηθήσει να παραμείνει ο ηγέτης που συνεχίζει να πιστεύει πως είναι. Θα την καλέσει λοιπόν στη βίλα, όπου η Στεφάν θα γνωρίσει την ετεροθαλή αδελφή της, Ζορζ, τη γυναίκα του Σερζ, τη Λουίζ, η οποία επιδίδεται σε απίστευτες σπατάλες ψωνίζοντας από τηλεμάρκετινγκ, την έφηβη κόρη της Ζορζ, τη Ζαν, που τραβάει φωτογραφίες συνεχώς και την απειλητική υπηρέτρια Ανιές. Όμως, κάποιος λέει ψέματα. Γιατί; Το μυστήριο καλύπτει τα πάντα και το κακό εξαπλώνεται...

Η άποψή μας: Ο Sébastien Marnier φαίνεται ενδιαφέρουσα περίπτωση δημιουργού. Τέσσερα χρόνια πριν, η προηγούμενη ταινία του «Το τελευταίο μάθημα» (για την οποία τα λέει πολύ ωραία ο zerVo) είχε δημιουργήσει αίσθηση, προκαλώντας συζητήσεις και αντιπαραθέσεις, κινούμενη σε ατραπούς που πατούσαν στα βήματα του «Twilight Zone» και του «Black Mirror», ένας καφκικός εφιάλτης με Haneke αισθητική, μια τρομακτική, αποκαλυπτική, εσχατολογική, απαισιόδοξη, τολμηρή αλλά και άνιση ταινία. Εκείνη η ταινία ήταν πολύ πιο φιλόδοξη, ένιωθες όμως πως κάτι της έλειπε, πως έχανε τον στόχο στις λεπτομέρειες, πως με λίγη διαφορετική διαχείριση ίσως να προέκυπτε αριστούργημα. Στην τελευταία του ταινία ο Marnier επιχειρεί κάτι πιο προσιτό, πιο βατό, πιο απτό. 

Και πάλι όμως οι λεπτομέρειες, ίσως η βιασύνη, ίσως η διαρκής (εν)αλλαγή τονικότητας, ρυθμού και το διαρκές μπες – βγες σε διαφορετικά κινηματογραφικά είδη, χωρίς την απαραίτητη φροντίδα και προσοχή, στοιχίζουν στο να μην πιάσει το φιλμ πολύ μεγάλες επιδόσεις. Αυτό, όμως, δεν αφαιρεί καθόλου σε απόλαυση. Αυτή είναι μια ταινία, που μπορείς να δεις με μεγάλη ευχαρίστηση σε θερινό σινεμά, αφήνοντάς σε ικανοποιημένο και γεμάτο. Το κόλπο είναι να μπεις στο σινεμά μη έχοντας μεγάλες προσδοκίες και να παρακολουθήσεις την ταινία ως ένα δείγμα ψυχολογικού θρίλερ με αμοραλιστικές πινελιές και τόνους μαύρης σάτιρας και αποσύνθεσης της κρυφής γοητείας της μπουρζουαζίας (χα, το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι; ). Κι εδώ οι αναφορές είναι πάμπολλες κι όρεξη να έχεις (και παρατηρητικότητα) για να τις «πιάσεις» όλες. 

Έχουμε λοιπόν και Patricia Highsmith και Claude Chabrol και Brian De Palma και François Ozon και... Γιάννη Οικονομίδη (δεν μου το βγάζετε από το μυαλό πως το μασάζ στα πόδια του πατέρα είναι μια σκηνή που ξεπατίκωσε ο Marnier αφού προηγουμένως είχε ενθουσιαστεί παρακολουθώντας το «Η ψυχή στο στόμα»). H Laure Calamy δεν μου κάνει για καμιά σπουδαία ηθοποιός, έχει ψιλοτυποποιηθεί ως comedienne (μόλις την προηγούμενη βδομάδα βγήκε στους θερινούς η αμέσως προηγούμενη ταινία της Δυο εισιτήρια για Κυκλάδες) και παραδόξως, για μένα η καλύτερη ερμηνεία της είναι στο δραματικό «Full Time» που είδαμε πέρσι στην Ελλάδα. Εδώ, σε ένα ρόλο που θα μπορούσε εύκολα να ξεπέσει στην καρικατούρα, κρατάει τα μπόσικα κι είναι αν μη τι άλλο καλή. 

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει το ίδιο το σπίτι, η περίφημη βίλα, ένα νεκροταφείο θα έλεγε κανείς κιτς τέχνης, πακεταρισμένων αποδείξεων άχρηστης ευπορίας και μανιακού ξοδέματος, βαλσαμωμένων ζώων, βαλσαμωμένων ζωών. Οι ανατροπές από ένα σημείο και μετά είναι συνεχείς, οι ρόλοι θύτη – θύματος εναλλάσσονται διαρκώς, η τοξικότητα κυριαρχεί, η βία γίνεται ολοένα πιο έντονη, ολοένα και πιο in-your-face (pun intended) και το φινάλε θα μπορούσε να είναι πιο... «Match Point» αλλά το ρημάδι το κινητό έκανε χαλάστρα, κυριολεκτικά το τελευταίο λεπτό. Μια χαρά, αν και ο τίτλος η αλήθεια είναι πως φορτώνει την ταινία με αχρείαστο βάρος, καθώς δεν βλέπουμε τη ρίζα του κακού. Μόνο το κακό, γενικώς...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Ιουλίου 2023 από την Weird Wave!