γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Πήρα που λές εψές το Κατινάκι (16 Σεπτεμβρίων οσονούπω) και ροβολήσαμε κατά το Cineplex Junxion Erin Mills στη Mississauga. Πρόκειται για την παγκοσμίως νιόφερτη εκδοχή της VIP εμπειρίας στο λήμμα κινηματογραφική αίθουσα. Η χλίδα πανταχού παρούσα, ειδικά εντός σόου ρουμ, μια οθονάρα χορταστικότατη, καθισματάρες-ανάκλινδρα και τούτη η οσμή καινουργίλας ολούθε. Σκέφτομαι, εδώ ήμεθα. Θα γίνει πάρτι. Νέα παραγωγή Pixar (Disney πλέον), το Elemental, δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του Κορεάτη- Αμερικανού Peter Sohn (The Good Dinosaur, 2015), παιδί του στούντιο με καριέρα σε voiceover και δημιουργικό τμήμα, όλα πολλά υποσχόμενα. Καθότι, μια χαρά καθηλωτικός ο Spider-man: Across the Spider-Verse όμως αυτή η Μαρβελική πατέντα με τα πολλαπλά σύμπαντα έχει αρχίσει προ πολλού να μου τη δίδει στα νεύρα. Κι αν υπάρχει δυνατότης να διούμε κάτι το πρωτότυπο, ευφάνταστο αλλά ταυτόχρονα πλέριο μηνυμάτων για ολάκερη την οικογένεια, η παράδοση προτάσσει Pixar. Σωστά;

H απάντηση φευ δεν είναι αποστομωτική, όπως παλιότερα. Εξαρτάται από το πιο ράφι πλέον ψωνίζεις. Στην παρούσα υπόθεση του Elemental, έχουμε την αγαστή cineπαρξη φωτιάς-νερού-εδάφους-αέρος («Τα ψυχρά θέρεται, θερμόν ψύχεται, υγρόν αυαίνεται, καρφαλέον νοτίζεται» κήρυττε ο μοναδικός μας Ηράκλειτος) και το α λα Ρωμαίος-και- Ιουλιέτα ειδύλλιο αναμεταξύτωνε της πυρκαγιάς Ember και του νερουλού Wade. Κατωτέρας τάξης τσαντίλα, γόνος μεταναστών (άρδευση από το προσωπικό παιδικό βίωμα του Sohn) εκείνη, προορισμένη να αναλάβει το ψιλικατζίδικο του προς συνταξιοδότηση πατρός. Χημείο εκείνος, παραλής βουτυράτος και ευαίσθητη καρδούλα, εργάζεται ως ελεγκτής του δημοσίου ο οποίος σκάει από μια πλημμύρα στο υπόγειό της και μια αδόκητη φιλία που γοργά εξελίσσεται σε φάση «νερό-με-φωτιά» γεννάται. 

Η Εmber νοιώθει ταγμένη να πραγματοποιήσει το όνειρό του πατέρα της, ο Wade όμως έρχεται μέσα στην τέλεια παράδοσή του στον έρωτά της να την πείσει πως η ευτυχία κατακτιέται όταν υπηρετείς τα προσωπικά σου όνειρα, έστω και ενάντια στις πιθανότητες. Οι μεταφορές (μετανάστευση, το αμερικανικό όνειρο, πολυ-πολιτισμικότητα, μεικτοί γάμοι, φυλετικές ανισότητες, πάλη των τάξεων, γυναικεία χειραφέτηση) πέφτουν, προβλέψιμα, σα το χαλάζι. Ξώφαλτσα δυστυχώς, επιδερμικά, σχηματικά, καθώς ο γοργός ρυθμός και η προσέγγιση εκ του ασφαλούς δε δίνουν χώρο για μεγάλη τροφή για σκέψη. Το σχέδιο αν και λαμπερό είναι αφημένο σε μια ευκολία που περισσότερο σκετσάρει ιδέες παρά εντυπωσιάζει καλλιτεχνικά. Το δε υπερατού της Pixar, η καθολική ταύτιση δηλαδή μικρών-μεγάλων θεατών με το σύνολο της πρότασης λείπει επώδυνα, ένοιωσα μιαν ατολμία γενικότερη, ενώ η Τίνα στο τέλος μονολεκτικά του έριξε τη χαριστική βολή: Corny (γλυκανάλατο, αφελές). 

Τι τα θες-τι τα γυρεύεις. Το Elemental έχει μια φιλόδοξη ιδέα που χρειαζόταν αφενός περισσότερη σεναριακή επεξεργασία, αφετέρου ουσιαστικότερες δραματουργικές παύσεις για να συνδεθεί με το στοχευμένα πολυπληθές κοινό του. Το πάνω ράφι (Inside Out, Zootopia, Soul) βρίσκεται χαρακτηριστικά παραπάνω από το εύρος ανάτασης των χειρών του Sohn και στο φινάλε-φινάλε η ευκαιρία είναι χαμένη και ο κίνδυνος πως θα ξωμείνουμε με άπειρα πρότζεκτ και στο ανημέισο κατά τον ίδιο τρόπο που η εν γένει αγορά τιγκάρισε με prequel-sequel-reboot και το κακό cineπάντημα, φαντάζει ολοένα και πιο ορατός.