γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Το ημερολόγιο σημάδευε τον Μάρτη του 1973 όταν στο τεύχος του περιοδικού Cavalier, περίοπτη θέση έπαιρνε μια μικρής έκτασης φοβιστική νουβέλα, δια χειρός ενός νεαρού, πλην φέρελπι στο είδος τότε γραφιά, που υπέγραφε με το όνομα Stephen King. Στα χρόνια που ακολούθησαν, με την δημοτικότητα του λογοτέχνη να έχει εκτοξευτεί στα ύψη κατόπιν των θριαμβευτικών του εκδόσεων όπως η Carrie, το Salem's Lot, το The Shining και το Rage, το ευρηματικής γραφής Boogeyman, αντάμα με μια εικοσαριά ακόμη σορτς (μεταξύ των τα Children Of The Corn, The Mangler και The Lawnmower Man), θα συνθέσουν την περιβόητη ανθολογία Night Shift. Αυτή είναι και η πρώτη φορά που Ο Μπαμπούλας μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη, ανεβάζοντας τον αριθμό των φιλμικών διασκευών των έργων του master of horror στο νούμερο 53!

Σε βαρύτατο πένθος έχει βυθίσει το σπιτικό της οικογένειας Χάρπερ ο πρόσφατος αδόκητος χαμός σε μοιραίο αυτοκινητιστικό δυστύχημα, της λατρεμένης τους μητέρας και συζύγου. Ο χήρος Γουίλ, ψυχίατρος στο επάγγελμα, παλεύει να επιβιώσει από την κατάθλιψη, ρίχνοντας το βάρος του στην εργασία του, την ίδια στιγμή που οι δύο θυγατέρες του, η έφηβη Σέιντι και η μικρούλα Σόγιερ, δεν μπορούν με τίποτα να διανοηθούν πως θα μπορέσει να κυλήσει η ζωή τους, στερούμενες δια παντός της μητρικής αγάπης.

Μια κατάσταση που θα εξελιχθεί σε ακόμη πιο δεινή, όταν ένας μυστηριώδης άντρας, εμφανώς ταλαιπωρημένος ψυχικά, αφού ζητήσει απελπισμένα την θεραπευτική αρωγή του ειδικού, θα βρεθεί, εντελώς αναπάντεχα, απαγχονισμένος στο σκοτεινό δωμάτιο που κάποτε η εκλιπούσα χρησιμοποιούσε για ατελιέ. Μια αυτοκτονία που θα σημάνει την απαρχή κάποιων παράξενων και δύσκολα εξηγήσιμων μεταφυσικών φαινομένων, εντός της ημιφωτισμένης μεζονέτας.

Και κάπως έτσι οι μόλις οκτώ, αλλά τόσο πυκνογραμμένες σελίδες του ορίτζιναλ, καλούνται να αποκτήσουν ένα σαλτσερό περιτύλιγμα, προκειμένου να ανοίξουν χρονικά προς την έκταση του 90λεπτου που ζητά μια αξιοπρεπώς ολοκληρωμένη κινηματογραφική πρόταση. Συνεπώς η εναπομείνασα τριάδα, εντός της οικίας που ήδη υποφέρει από την αβάσταχτη απώλεια, με γεφυράκι τις προσωπικές, μπορεί και άνισες, μάχες που καλείται να δώσει ο καθένας (σχολικό μπούλινγκ για την μαθήτρια του γυμνασίου, τα δοντάκια που πρέπει να βγουν για την πιτσιρίκα του δημοτικού, οι παρανοικές σε βαθμό απειλής ματιές των ασθενών / πελατών για τον καταβεβλημένο μπαμπά) οδηγούνται βάσει του σχετικού πατρόν στο τυφλό αδιέξοδο. Εκεί που τους καρτερούν οι παρανόρμαλ δυνάμεις, για τους ισοπεδώσουν ολοκληρωτικά, εκμεταλλευόμενες τον ευάλωτο συναισθηματικό τους κόσμο.

Βεβαίως, με τόσες πολλές παραγωγές στο σχετικό genre του τρόμου να κάνουν την εμφάνιση τους τακτικότατα στις εβδομαδιαίες κυκλοφορίες των αιθουσών, θα πρέπει να συμβεί κάτι το υπέροχα πρωτότυπο, ώστε να πούμε πως μια ταινία ξεχωρίζει από τον σωρό, προσφέροντας κάτι το συναρπαστικά καινοτόμο. Άρα δεν είναι δυνατόν το The Boogeyman να κάνει από μόνο του την διαφορά, ως φιλμ που βαδίζει πάνω σε χιλιοειπωμένες σεναριακές βάσεις, που στερείται ευρημάτων και ανατροπών στην πορεία, αλλά και το κυριότερο, δεν έχει να επιδείξει κάποια σπουδαία συλλογή ανατριχιαστικών σεκάνς στην αφήγηση του.

Τα άκρως αναμενόμενα κλισεδιάρικα τρομάγματα δηλαδή, όταν οι λάμψεις, με την βοήθεια των περιβαλλοντικών  συριστικών ήχων, αποκαλύπτουν την βδελυρή μορφή του πολύποδου τερατακίου, στην όσο πιο κοινότυπη γίνεται, ακολουθία των προσταγών της Blumhouse. Δημιουργικό πνεύμα της κραταιάς την τελευταία δεκαετία μπράντας στον χώρο, που βασιλεύει και στην, δεν την λες και φτηνή, παραγωγή της 20th Century. Δεν την αποκαλείς όμως και ιδιαίτερη, αλλά μάλλον ως μια ακόμη χαμένη ευκαιρία ορθής εκμετάλλευσης, ενός από τους πιο πιασάρικους τίτλους του σπουδαίου King.