του zerVo (@moviesltd)

Αναμφίβολα αναφερόμαστε στην διασημότερη προσωπικότητα που ανέδειξε το Γαλλικό έθνος κατά τον εικοστό αιώνα. Ο Σαρλ Ντε Γκωλ, στρατηγός που εξελίχθηκε σε πολιτικός, υπήρξε ο ηγέτης των Γαλλικών στρατευμάτων αντίστασης κατά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και κατοπινά ο επικεφαλής της Κυβέρνησης τα πρώτα μεταπολεμικά έτη, αλλά και την ενδεκαετία 1959 - 1969. Ιδρυτής της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, ισχύουσας μέχρι και σήμερα, μετέτρεψε την χώρα του από υποταγμένη αρχικά στον Άξονα, σε διεθνή κραταιά δύναμη, ακολουθώντας αρχές που πάμπολες τηρούνται πιστά στην πολιτική σκηνή του τόπου έως και τις μέρες μας. Για να συνδέουμε, πάντως, την ιστορία με το κινηματογραφικό σήμερα, θα ανέμενα οι Γάλλοι να φτιάξουν μια πολύ πιο τρανή ταινία για τον Ντε Γκωλ...

17 Μάϊου 1940. Κάτω από την καθοδήγηση του ένθερμου πατριώτη Συνταγματάρχη Σαρλ Ντε Γκωλ, τα γαλλικά στρατεύματα θα αποκρούσουν με επιτυχία στο Μοντκορνέ, κοντά στα σύνορα με το υπό κατοχή Βέλγιο, την προέλαση των γερμανικών τεθωρακισμένων, που θα οπισθοχωρήσουν αναζητώντας την ακόμη πιο ενισχυμένη αντεπίθεση τους, με την αρωγή της πανίσχυρης Λουφτβάφε. Η πίστη του Γάλλου στρατιωτικού σε μια ενδεχόμενη νίκη, δεν θα βρει σύμφωνη την, προστατευμένη πίσω στο Παρίσι, ηττοπαθή Κυβέρνηση Πεταίν, δίνοντας εντολή εγκατάλειψης των πεδίων μάχης και συνθηκολόγησης με της εφορμούσα Σβάστικα.

Έναν μόλις μήνα μετά, με την Γαλλία να έχει κυριευτεί από την ναζιστική μπότα, ο Ντε Γκωλ, αυτοεξόριστος στο Λονδίνο, θα αναζητήσει την συμμαχία εκείνη που θα του επιτρέψει να εκκινήσει αντιστασιακό αγώνα κατά των Γερμανών. Και θα την βρει στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας, Ουίνστον Τσόρτσιλ, που θα τον στηρίξει ως τον πραγματικό ηγέτη της κατεχόμενης γείτονος. Γεγονός που θα σημάνει άμεσα την επανέναρξη των πολεμικών δραστηριοτήτων του κατακερματισμένου Γαλλικού στρατού ενάντια στον Άξονα. 

Σε στιγμές μάλιστα που ο ίδιος γνωρίζει πως πίσω στην φλεγόμενη πατρίδα, η απροστάτευτη φαμίλια του δίνει την δική της μάχη για επιβίωση, παίρνοντας τον δρόμο της προσφυγιάς για να γλυτώσει από την μανία των εισβολέων. Αυτές μέσες άκρες είναι οι εκατό, περίπου ημέρες από τον τόσο πλούσιο προς κινηματογραφική παρουσίαση, βίο του Ντε Γκωλ, που το biopic αποφασίζει να επικεντρωθεί για να αφηγηθεί. Από το Όχι στους συντρόφους του, που έχουν προαποφασίσει την άνευ όρων παράδοση της Γαλλίας στον Χίτλερ, ίσαμε το θρυλικό ραδιοφωνικό διάγγελμα της 18ης Ιουνίου. Ούτε στα κατορθώματα του Πρώτου μεγάλου πολέμου, που ως στρατιώτης τραυματίστηκε και αιχμαλωτίστηκε, ούτε στα μεταγενέστερε πολιτικά του επιτεύγματα, με την μεταρρύθμιση του Συντάγματος, την στάση του προς τις αποικίες ή την εκλογική νίκη, κατόπιν των δραματικών περιστατικών του Μάη του 68.

Αρκεί και μόνο η προβολή του ως ενός μεσήλικα αντιστασιακού, ενός πενηντάχρονου άντρα, που οι χαμηλού βεληνεκούς φιλοδοξίες του δεν προδιέθεταν τις στιγμές μεγαλείου που θα ακολουθούσαν. Ο κατά βάση έμπειρος στο τηλεοπτικό μετερίζι, σκηνοθέτης Gabriel Le Bomin, επιχειρεί να εστιάσει στην ανθρώπινη και όχι στην υπερηρωική εικόνα του Στρατηγού. Για τον σκοπό αυτό, μέσα από διαρκή φλασμπάκ, παρουσιάζει πλάνα οικογενειακής ευτυχίας του, κυρίως την σχέση του με την λατρεμένη του σύζυγο Υβόν (όπως πάντα αξιοπρεπής η Isabelle Carre) αλλά και τον στοργικό γονικό του δεσμό με την μικρή του θυγατέρα Αν, που γεννήθηκε με σύνδρομο Ντάουν. Μια πολύ ενδιαφέρουσα φιλμική αντιπαραβολή, ανάμεσα στην ψυχρότητα που πρέπει να επιδείξει ο μάχιμος αξιωματικός και την θέρμη ενός πατέρα που επιβάλλεται να φροντίσει την προστασία της πολυμελούς οικογένειας του.

Μέσα από αργότατους ρυθμούς, καθώς παρουσιάζονται οι αποστολές του στις απαρχές του πολέμου, κτίζεται η προσωπικότητα του κατοπινού ηγέτη της ελεύθερη Γαλλίας. Η μορφή του οποίου, παρόλη την δημοφιλία της σε μεγάλη μερίδα του κοινού, απουσιάζει σημαντικά από τα πλάνα του τρικολόρ σινεμά, κάτι λογικό, αν αναλογιστούμε τις προσταγές της προοδευτικής νουβέλ βαγκ, εν αντιθέσει με την δεδηλωμένη δεξιάς ιδεολογίας περσόνα του. Η παρουσίαση της τελευταίας κινηματογραφικής αναφοράς στο πρόσωπο του, πραγματοποιείται με τον δέοντα σεβασμό και με γνώμονα ιστορικά στοιχεία πραγματικά και όχι μυθοπλαστικά.

Ερμηνευτικά είναι ένα στοίχημα που κερδίζει ο πολύ αξιόλογος και όχι διάσημος διεθνώς, αναλόγως της αξίας του, Lambert Wilson, που με ελάχιστες προσθετικές προσώπου, ομοιάζει αρκετά με την εικόνα του Στρατηγού. Στα θετικά της απόδοσης του, οφείλουμε να συνυπολογίσουμε πως ούτε την μορφή, ούτε τις κινήσεις, ούτε τους μορφασμούς του επιχείρησε να μιμηθεί, αποφεύγοντας την σχετική παγίδα. Προσφέροντας έναν ρόλο, απόλυτα ταιριαστό του χαμηλότονου που ζητά η παραγωγή, για ένα βιογραφικό φιλμ αρκετά ενδιαφέρον, τουλάχιστον στην ιστορική του βάση, που τηρεί τους ακαδημαϊκούς φιλμικούς κανόνες και δεν ζητά ποτέ να δοξάσει ή να λιβανίσει την προσωπικότητα που είναι αφιερωμένο.