του zerVo (@moviesltd)

Με καταιγιστικό ρυθμό σκάνε σε κάθε σεζόν, οι ταινίες που στο επίκεντρο τους έχουν έναν επαγγελματία, υποτιθέμενα ψυχρό, δολοφόνο, που έχει πέσει θύμα των τύψεων του, για όσα εγκληματικά έχει καταφέρει, στα αθώα ή ένοχα θύματα του. Είναι επιλογή του σκηνοθέτη, κάθε τέτοιου είδους πόνημα, να εξελιχθεί σε πανδαιμόνιο πυροβολισμών, ελάχιστα πριν ο φίλος μας ο χίτμαν πάρει τον δρόμο της συνταξιοδότησης ή να καταλήξει ως ένα ακόμη άνισο ψυχολογικό δράμα, που δεν έχει τον παραμικρό δεσμό με την περσόνα που καλείται στο θέμα του να επεξεργαστεί. Όπως ακριβώς συνέβη και με την παρούσα περίπτωση του The Virtuoso.

Με τις ερινύες να τον κυκλώνουν ολοένα και περισσότερο, εξαιτίας των παράπλευρων απωλειών αθώων ανθρώπων, σε κάθε συμβόλαιο που κλήθηκε να φέρει εις πέρας, ο μοναχικός καλοπληρωμένος δολοφόνος περνά μια δύσκολη καμπή στην επαγγελματική καριέρα που επέλεξε να ακολουθήσει. γεγονός που έχει υποπέσει στην αντίληψη του αφεντικού και μέντορα του, βετεράνου του Βιετνάμ και στενού φίλου του πατέρα του, ώστε το συμβόλαιο που θα του αναθέσει να μοιάζει για εκείνον σαν λυτρωμός.

Χωρίς πολλές λεπτομέρειες για το πρόσωπο που πρέπει να εξολοθρεύσει, το προστακτικό μπιλιέτο, θα οδηγήσει τον πιστολέρο σε ερημική παμπ της παγωμένης αμερικάνικης περιφέρειας, όπου ένας από τους λιγοστούς θαμώνες του, είναι το υποψήφιο θύμα. Ποιος όμως από όλους? Κάποιος από το ζευγαράκι της κακιάς ώρας που μόλις γνωρίστηκε στο εστιατόριο, ο μεσήλικας πιθανότατα πράκτορας που κουβαλάει περίστροφο, ο αινιγματικός σερίφης της περιοχής ή μήπως η όμορφη ξανθούλα σερβιτόρα, που του κάνει τα γλυκά ματάκια?

Έλα μου ντε! Συνεπώς πως πράττεις αξιότιμε δολοφόνε, που κάθε λίγο και λιγάκι μπροστά σου σκάζει φλασιά, η εικόνα της αιματοβαμμένης μητέρας - παράπλευρης απώλειας μιας από τις πρόσφατες εκτελέσεις που έφερες εις πέρας? Τους περνάς προφανώς τον ένα μετά τον άλλο από το κόσκινο της εμπειρίας, για να διακρίνεις ποιος από όλους είναι ο τύπος που γράφει το χαρτάκι ή ακόμη πιο απλούστερα, ξεκινάς την εξόντωση τους, ωσότου τους αφανίσεις όλους, οπότε δεν μπορεί κάποιος από όλους τους θα ήταν ο στόχος. Ευτυχώς που μέσα στο μπαράκι δεν υπήρχαν δηλαδή καμιά πενηνταριά νοματαίοι, αλλιώς θα είχε αφανιστεί ολόκληρη η κωμόπολη...

Το νουαράκι που υπογράφει κάποιος άσημος σκηνοθέτης ονόματι Nick Stagliano (!!!) διαθέτει μεν την ατμόσφαιρα που χρειάζεται κάθε φιλμ του είδους για να εξελιχθεί, δεν κρύβει μέσα του όμως, ούτε την έμπνευση, ούτε την ευρηματικότητα σε εκπλήξεις για να μαγνητίσει μέχρι τέλους την ματιά του θεατή του. Οι ρυθμοί είναι βαρύτατα αργοί, η αφήγηση μέσα από την ενοχική οπτική του προφέσιοναλ, βυθισμένη στην κατάθλιψη, συνεπώς το πακέτο χωλαίνει σημαντικά εκεί που ακριβώς θα όφειλε να ξεχωρίσει. Η φιλμική διεύθυνση χρησιμοποιεί κάποια από τα γνωστά τρικ του genre για να επιβιώσει, το χιονισμένο φόντο, τα κενά στο ποιος είναι ποιος, τους λιγοστούς μα περιεκτικούς διαλόγους, αλλά λείπει το συστατικό εκείνο, που θα αναζωπύρωνε το ενδιαφέρον, την στιγμή που πρέπει να παρθούν επιτέλους οι αποφάσεις. 

Δεν υπάρχει βλέπεις και πρωταγωνιστής κράχτης τύπου Statham να λειτουργήσει σαν πόλος έλξης, αφού ο Anson Mount λειτουργεί επίπεδα και μόνον, ως ο πενηντάρης που οι (μεγαλο)κοπέλες θα ήθελαν να της πάρει αγκαλίτσα, μετά από μια βραδιά πάθους. Όπως ομολογεί άλλωστε η κούκλα, πλην με παραπάνω κιλάκια, Abbie Cornish, ως πρόσωπο κλειδί της πλοκής, μέλος κι αυτή ενός καστ που περνά πλήρως ανεκμετάλλευτο, παρέα με τους αόρατους Eddie Marsan και David (γέρασε) Morse. Φυσικά και ο Hopkins ορίζει το υποκριτικό στοιχείο που ανεβάζει την χαμηλού κόστους παραγωγή δυο επίπεδα παραπάνω, χαρίζοντας μας τον μονόλογο, αξιότερο στοιχείο αναφορά του crime story. Η απουσία σοβαρής σκηνοθετικής άποψης, ως ο βασικότερος φταίχτης, καθιστά τον Βιρτουόζο, πολύ γρήγορα λησμονήσιμο, εκεί που ευφυείς μετρ, με τα ίδια πάνω κάτω υλικά, θα έστηναν ένα φοβερό και τρομερό Hateful Eight, ας πούμε.