του zerVo (@moviesltd)

Πέντε ακριβώς καλοκαίρια πριν, μέσα από τις γλαφυρές εικόνες της ταινίας Retour chez ma mère, γίναμε μάρτυρες της πιθανότητας επιστροφής στην πατρική κατοικία, του ενήλικου πια τέκνου, που μάλλον δεν τα κατάφερε και τόσο καλά στην ζωή του και ψάχνει αποκούμπι στην γονική εστία κι αγκάλη. Η επιτυχία που κατάφερε στα φραντσέζικα box office το φιλμ, έδωσε την ευκαιρία στον εμπνευστή του Éric Lavaine, να αντιστρέψει πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις και να επανέλθει με το θεματικό καθρέφτισμα εκείνης της, αξιοπρεπούς να πούμε, κομεντί. Ξαναζεσταμένο φαγί δηλαδή, από την ανάποδη όμως...

Η ανακαίνιση στο σπίτι της εβδομηντάχρονης Ζακλίν Μαζρίν, όπως φαίνεται δεν έχει τελειωμό, αφού αλλοδαπός εργολάβος, τα κάνει όλα λάθος, αδυνατώντας να κατανοήσει τις απαιτήσεις της ηλικιωμένης γυναίκας. Προκειμένου να μην οδηγεί τις καταστάσεις στα άκρα, η Ζακλίν, θα πάρει τον οματιόν της και θα εγκαταλείψει το εργοτάξιο, αποφασίζοντας να περάσει όσο καιρό κρατά ο χαμός στο διαμέρισμα της, με τα παιδιά της. Και αφού η μεγάλη της θυγατέρα έχει μεταναστεύσει στην Βραζιλία και ο γιος της διαρκώς βρίσκεται στο πέρα δώθε, μοναδικό της λύση για να της φορτωθεί, είναι η μικρή της κόρη Καρόλ. Μόνο που κι εκείνη δεν περνά και λίγα ζόρια στον γάμο της με τον αγαθοβιόλη Αλέν...

Οπότε η εξτρά παρουσία της μαμάς, σε μια οικία που δεν διάγει και τις πιο ευτυχισμένες της στιγμές, από μόνη της αποτελεί έναν επιπλέον επιβαρυντικό παράγοντα στην δυσχερή της λειτουργία. Ειδικά από την ώρα που θα νομίσει πως το σπιτικό του παιδιού της, είναι δυο φορές δικό της και θα απλωθεί φαρδιά πλατιά σε όλα του τα δωμάτια, αναζητώντας την χαμένη της βολή. Με την θυγατέρα να παλεύει να εργαστεί, έχοντας την τηλεόραση στο τέρμα και το τρανζιστοράκι να παίζει ολημερίς το Run Run Runaway, τον νευρωσικό κανακάρη να έχει κι αυτός τα θέματα του και τον γαμπρό να πέφτει διαρκώς πάνω σε παρεξηγήσεις, είναι λογικό κι επόμενο αυτή η συμβίωση να μην έχει και πολύ μέλλον.

Όσα δηλαδή έχουμε παρακολουθήσει πόσες, αμέτρητες τηλεοπτικές σεζόν, από το χιουμοριστικό σίριαλ με τις Θανάσιμες Πεθερές, οι καλοί μας τρικολόρ φίλοι, επιδιώκουν να το σερβίρουν σε κινηματογραφικό προϊόν, με πολύ λιγότερη ευρηματικότητα είναι η αλήθεια από την εγχώρια εκδοχή. Κι αυτό γιατί η Ζακλίν δεν εχθρεύεται κατ ανάγκη κάποιον από την φαμίλια ώστε να του κάνει το βίο αβίωτο, μα απλώς έχει την εντύπωση πως όπου γης και πατρίς, άρα για χάρη της φάρσας, μετατρέπει το σαλόνι της κόρης σε ολόδικό της. Με αυτό και μόνο το αστείο σαν οπλισμό το πράγμα δεν προχωρά και πολύ παρακάτω.

Αφού τα ανέκδοτα γύρω από τις ερωτικές ζωές των πάντων, αποξαρχής μοιάζουν παγωμένα, οι σκόρπιες γλαφυρές έννοιες που προξενεί το χάσμα των ηλικιών, δεν δίνουν την απαιτούμενη τροφή στην κωμωδία να αναπνεύσει, ενώ οι παρεξηγήσεις, με μόνιμο θύμα τον εξ αγχιστείας υιό (ο καλύτερος όλου του καστ, σίγουρα ο πιο κεφάτος, φατσάκιας, Jerome Commandeur) ξεφουσκώνουν μετά την τρίτη, τέταρτη επανάληψη τους. Αν σε όλο αυτό το πανηγύρι προστεθεί και η μορφή της ακόμη γηραιότερης προγιαγιάς για να να κάνει υποτιθέμενα το κλίμα πιο σπαρταριστό, καταλαβαίνουμε τελικά πως πρόκειται για αναμάσημα των προηγουμένων, με βατήρα όλων των λογιών τα πιθανά τετριμμένα που μπορεί να χειριστεί ο ντιρεκτέρ.

Δεν φανταζόμουν εξαρχής πως η απουσία της (πενηντάρας κούκλας) Lamy - πρωταγωνίστριας στο πρώτο επεισόδιο - θα μπορούσε να λειτουργήσει τόσο αρνητικά, αφού λείπει από την μέση ο πιο μελετημένος χαρακτήρας της πλοκής, αντικαθιστούμενος από τον πολύ πιο φλατ της μεσαίας των αδελφών Seigner, Mathilde. Άρα η Balasko, ως η αβόλευτη πεθερά που σπέρνει την καταστροφή, μόνο με το εκτόπισμα της, δεν είναι αρκετή στο να δημιουργήσει την απαιτούμενη κωμική συνθήκη που θα κάνει το πόνημα ξεχωριστό. Εννοείται πως τελικώς τα πάντα βαδίζουν μέλι γάλα και οι πάντες μονοιάζουν, μέχρι τότες όμως και για ενενήντα σκάρτα λεπτά, ο θεατής νιώθει πνιγμένος στην κινούμενη άμμο του κλισέ.