Jaar: 2018
Regisseur: Paolo Sorrentino

Sorrentino’s werk kan ik vaak waarderen, daarom was ik erg benieuwd naar Loro. Van Cineville begreep ik al dat het hierin ‘nog steeds xct en bikinitopjes regent, maar dat het feestje al lang afgelopen is.’ Maar deze knipoog naar La Grande Bellezza is wat mij betreft misplaatst, aangezien Loro een compleet andere film is.

Prikkelend, gewaagd

Loro is geen ode aan Rome, maar een iconisch portret van Silvio Berlusconi. Daar zijn zeker wel uitbundige levensstijlen en feestjes een onderdeel van, met de bijbehorende drugs. Maar deze Film is prikkelend en gewaagd. Niet dromerig, zoals La Grande Bellezza. Dat vind ik verfrissend om naar te kijken.

Luchtig

Een duidelijk wat ouder geworden Toni Servillo betrekt weer de hoofdrol, inclusief lelijke geverfde haren. Hij is de god van Italië, rijk en machtig, die het leven luchtig ziet en benadert. Naarmate je langer kijkt, wordt de sfeer steeds minder positief, als gevolg van die luchtigheid.

Psychopaat

Het is een portret van een man die sterk psychopathische trekjes vertoont. Hij handelt enkel in zijn eigen belang en is extreem slim met woorden. Ook met huwelijkse trouw neemt hij het niet zo nauw.

Lang

Net als sommige van Sorrentino’s andere films, wordt het verhaal niet altijd even snel verteld en duurt de film bijna drie uur. Tegen het einde begon dat me wat te vervelen, maar niet zo sterk dat ik de zaal uit wilde lopen.

Humor

Ondanks de kritische toon, zit de film vol met humor. Alleen, zoals ik hierboven al aangeef, gaat de sfeer van uitbundig, naar grimmig tegen het eind. Ik vind het leuk zoals Sorrentino gewoon doet waar hij zin in heeft en tegelijkertijd met zoveel passie een verhaal weet te vertellen, over zijn eigen land, volk en cultuur. Ik denk dat weinig filmmakers dit kunnen evenaren.

Concluderend

Al met al heb ik me vermaakt met Loro. De film verraste me qua gewaagdheid en plezierde me qua uitbundigheid en humor. Aanrader als je deze filmstijl – het duurt dus wat lang – kunt waarderen.

IMDb naar Loro.