There are good ships and there are wood ships, the ships that sail the sea. But the best ships are friendships and may they always be.

Irish Toast

Azmak Nehri’nin oluşturduğu buz gibi durgun suya girmek üzere tişörtümü çıkarırken turist olduğum her zamanki peynir beyazlığımdan ziyade dövmesiz vücudumdan anlaşılıyordu. “Acaba ne dövmesi yaptırırsam 40 sene sonra hala bıkmammış olurum” diye düşünürken yarım basketbol sahası kadar Olan suyun ortasına grup halinde üşüyerek yürüdük, hızla batıp çıktım. Isınmak üzere çeyrek basketbol sahası kadar olan çakıl sahilde uzanmış dövmeli vücutlara basmamaya çalışaraktan çantaların yanına döndük.

Her zamanki gibi geç gelmişim, geçen sene burası çok daha tenha bir yermiş. Şimdi (reklam yapmış olmayayım) duvarda bir +1 reklamı¹, hatta az geride ufak bir +1 barı olan bir yer olmuş. Bilenler bu kalabalığın sebebinin Kıvanç Tatlıtuğ ve Instagram olduğunu söylediler.

Akyaka’ya gitme sebebim olan ikinci geleneksel gayriresmi TAC92 buluşması grubumuz, 14 sınıf arkadaşımız ve 4 evlattan oluşuyordu. Her başarılı Türk yönetici gibi kitleleri faşist tandanslarıyla yönlendiren başganımız Y, kendi eşi hariç eşlerin gelmesini yasaklayarak nerede çokluk kuralının işlemesini engellemişti².

Ebeveynler olarak 2 kız ve 2 erkekten oluşan ve bizden çok eğlenen evlatlar grubunu ara ara görüyorduk. Artık İngiltere’de içki içebilecek yaşta olduklarından kendi kendilerine kaldılar ve bizimle otelin barında, girişteki küçük havuzda, kahvaltılarda, Azmak Nehrii’nde buluştular. Kalan zamanlarda kite sörf yapmaya Gökova Körfezinin en doğu noktasına gidiyorlardı (15 dk araba mesafesi).

Grubumuzdaki arkadaşlık çok eski de olsa samimiyet seviyesi geçen yıllar yüzünden eşit dağılmamıştı. Bazılarımız bazılarımızı 30 yıldır görmemişken bazılarımız ise bazılarımızı 30 senedir her allahın günü görüyorlardı. Dubai, Amsterdam, Londra, İstanbul, Bebek ve Adana’dan gelenler vardı.

Tüm grup Rahat Beach’te ilk kez bir araya geldiğimiz Cuma sabahı, evvelki sene olmayan dördümüz son 30 senelik hayatımızın özetini geçtik, herkes güncellendi. Eskiler yeni dalga geçilecek özelliklerimizi öğrendiler (kimin yatağının tepesinde ayna var, kim delik şortu ile evinden dünya telekomünikasyon şebekelerini yönetiyor, kim kahve falı bakmak suretiyle diğerlerini manipüle ediyor vs.)

Kite Sörf ve Sivrisinekler

Akyaka deyince herkesin aklına ilk gelen kite sörf sporu olmalı³. Kite’ın da turistiyim ama daha Akyaka’ya dağdan aşağı kıvrıla kıvrıla inişte körfez manzarası ile beraber nasılsa ipleri birbirine karışmadan uçuşan 50-60 paraşütü görünce olayın önemini biraz da olsa anladım.

Kite sörf fiziki olarak nasıl beceriliyor? Nasıl bir futbol hakemi ofsayt kararı için aynı anda bazen arasında 40 metre mesafe olan 2 ayrı yere bakmak zorundaysa ve bu imkansız olduğu için doğru karar vermesi şansa bağlı ise, kite’ta da hem kafanızın 15 metre üstünde büyük bir paraşütü uçurmanız, hatta kontrol etmeniz hem de aynı anda ayaklarınıza bağlı sörf tahtasında dengede durmanız, hatta sağa sola dönmeniz lazım. Nasıl yapıldığını anlamadım, ama evladım bayılarak yaptığına göre ders için verdiğim fahiş ücreti helal ediyorum.

Akyaka, kite sörf turizmi ve susam üretimi gibi iki niş endüstri üzerinden dönüyor. Kite sörf veya susam ile ilgilenmeyenler Akyaka’ya gelmediklerinden nüfus ve inşaat patlaması olmamış. Ne olur ne olmaz diye düşünen belediye ayrıca mutant sivrisinekleri de salmış: sinek kovucu ve kan ile beslenen, tişörtün üzerinden ısıran bu hayvanlar sayesinde her turist Akyaka’ya gelmiyor (herhalde).

Akyaka bölgesi eskiden, tahmin edebileceğiniz gibi, sıtma salgınları olan bir yermiş, Cumhuriyetin ilk yıllarında bataklığı kurutana arazi verme teşviği ile Ula’lı toprak sahipleri tarafından yaşanır hale getirilmiş. Bunu Adana’dan da tanıdığımız çok su tükettiği için bataklık kurutmada kullanılan okaliptüs ağaçlarından anlayabiliyoruz. Tabii burasının Adana’dan uyanık olan ahalisi okaliptüsleri bir yolun sağına soluna dizerek adına “Sevgi Yolu” dedikleri bir şey de icad etmiş. Burada fotoğraf çektiren turistleri ezmeden ilerlerseniz neden meşhur olduğunu anlayamadığım meşhur Gökova tostunu da yemeniz mümkün. Neyse, en azından artık sıtma olmadan kanımız emiliyor diye avunabiliriz.

Tek Dişi Kalmış Canavar

Akyaka, sayfiye kasabalarımız arasında ender bir şekilde hem modernleşmiş hem de medeni kalmış bir yer. Bunu daha kasabaya girerken bütün binaların tek tip olmasından da anlıyoruz. Belediye nasılsa direnerek çocukluğumun Bodrum’u gibi bir his yaratmış.

Akyaka’nın hakim mimari stili ağaçların arasından görünen kiremit çatılı bir cins Osmanlı konağı. Ula’lı şiir ve mimar Nail Çakırhan’ın emekleri ile oluşmuş, hem bölgenin geleneksel yapısına hem de doğal olarak bulunan malzemelerine uygun, hem de güzel.

Medeniyet demişken mesela bu yazıyı Gümüşlük’te bir yaz gecesi Salı akşamı saat 20:00’de yazıyorum. Bizim eve kuş uçuşu 100m uzaktaki bardan gelen bangır bangır müzik 150m uzaktaki camiden gelen ezana karışıyor ve aslında kitap okumak için koltuğa oturan ben, gürültüden okuduğumu anlayamadığım için yazmaya geçmek zorunda kalıyorum.

Akyaka’da ise müzik 12’de kesiliyor ve bunu zorlayan halk ya da çalanı sopalayan jandarma da yok. Herhalde herkes erken kalkanın yol aldığı kite veya tarım için geldiğinden diye tahmin ediyorum. 3 akşam 3 ayrı yerde yemek yedik, 2 gün 2 ayrı yerde denize girdik hiçbirinde gürültü bizleri rahasız edecek seviyede değildi. Belki bizim gürültümüz çevremizi rahatsız etmiş olabilir, o ayrı.

Geçen sene Gümüşlük’teki favori balıkçımda gördüğüm bellerinde silah olan adamlar da, 250 mg botoksun üstüne aynalı Back to the Future gözlükleri takan kadınlar da henüz burayı keşfetmemişler. Hatta nasılsa bu zaman ve yerde tek sakallı ve göbekli adam bendim⁴.

Tamamcanım

Başkanımız Y tarafından detaylı bir şekilde planlanmış 60 saatimiz boyunca sadece gülüp ve eğlenmemizin bir sebebi de Başgan Y’nin grubun ethos’unu “akışa uyum” çerçevesinde belirlemiş olmasıydı. Başgan Y’nin “önerilerine” verilebilecek tek cevabın “Tamam canım (şekerim)” olması gerekiyordu. Bu dışarıdan problemli görünse de aslında hepimizin hayatını kolaylaştırdı.

Mesela (İnce ve melodik bir sesle okunacak):

• “Barda 1 içkimizi ivedilikle içtikten sonra meteor kaymasını izlemeye plaja gidiyoruz”, “Tamam canım”.
• “Sabah uyanmak maksadıyla tam 7:30’da Azmak Deresi’ne gireceğiz”, “Tamam şekerim”
• “Kahve falı bakma faslı bitmediği için çıkış saatimizi 30 dakika ileri aldım”, “Tamam canım”
• “Benim bir tek siyah elbisem kalmış, bu akşam herkes siyah giyinecek”, “Tamam canım”
  

Konfüçyanizm uzakdoğuda milyarlarca kişilik toplumların ahenk içinde işlemesini sağlıyor. “Tamamcanım” da bizlerin zaten okulumuzdan alışık olduğumuz emir-komuta ve birlik-beraberlik kavramları çerçevesinde mesut bir 60 saat geçirmemizi sağladı.

Yeme İçme ve Müzik

Tabii 14 sınıf arkadaşının bir arada uzun yemek yememesi söz konusu olamazdı. Bunun için 3 yerde rezervasyonumuz vardı. Birisi kasabanın içindeki Selanik, birisi 15 dakika arabayla gidilen Yengeç, birisi de otelin (Riders’ Inn) lokantası.

Selanik’te klasik meyhane mezeleri o kadar iyiydi ki ana yemek yiyecek halimiz veya vaktimiz kalmadı. Seinfeld’deki Soup Nazi’yi hatırlatan bir abi bizim masaya bakıyordu, gevşekliğe aman vermedi. Yemeğimiz biter bitmez otelimizdeki canlı müzik performansı öncesi yerimizi sağlamlaştırmak üzere ayrıldık.

O akşam Fırat Akarsel diye çok başarılı bir gitarist şantör’ün grubu vardı. Basçı da İstanbul’dan Akyaka’ya yerleşmiş, iki toplantı arası kite’a gidebildiği için çok mesut olan arkadaşımız B’nin kite hocası imiş. Hem cover (Coldplay, Amy Winehouse, The Black Keys, vs.) hem de kendi şarkılarını çaldılar. Fırat kapanışta otelimiz sakinlerinden en zor isimli ikili A&K’nin isteği üzerine söylediği Audioslave cover’ı Like a Stone’u izleyicilerin alkışları ve katılımı üstüne icra ederek geceyi kapattı.

Otelimizin barındaki akşamlarda otelde artık herkesi tanıdığımızdan, ortam ufak ve sıcak olduğundan, açık havada müzik dinlemenin zevkinden veya arkadaş grubu içinde olmaktan dolayı her performansta sanki müzisyenlerin bir parçasıymışız gibi hissettik. Alkolün de etkisi olabilir.

İkinci akşam yemeği Yengeç’teydi. Yengeç gördüğüm en orijinal mezelere sahip lokantalardan birisi. Günümüzdeki deniz mahsülü lokantalarında meze tepsisine bakmadan, “Atom, patlıcan salatası, barbunya pilaki, ege otları, hayır levrek marin istemem” şeklinde sipariş verebilen ben, burada başgan Y’nin ricası olan görevim gereği siparişe gidince her mezeyi tek tek sorup aralarından en güzellerini zor seçebildim.

Lokantayı Beşiktaş’a attığı gol ile tanıdığımız eski Boluspor’lu futbolcu Ertan Abi, hanımı ve 2 oğlu (onun tabiriyle “gemici ve makina mühendisi”) işletiyorlar. Yemekleri makina mühendisi ve hanımı tasarlıyorlarmış. Hanım mutfağın derinliklerinde, makina mühendisi tezgahın ardında, gemici önünde, Ertan Abi ise libero pozisyonunda müşteri masalarını geziyor. Tek şikayetim sivrisineklerdi.

Bu akşam da geceye otelimizde devam ettik, bu sefer müzik olarak seyirciler kadar eğlenen bir DJ çift (OA Music) vardı.

Son akşam artık halimiz kalmadığından otelimizde yedik, sağolsun şef gelip siparişlerimize destek verdi. Sivrisinekler de yorulmuş olacak ki yanağımda, kolumda, masada 3 sinek yakalamanın hazzını yaşadım. Yine otelde kalıp, kendimizi DJ’e teslim ettik.

Pazar sabahı kahvaltı sonrasında evlatlar grubundaki sanatçı L ile kahve falı karşılığında fincan dövmesi anlaşması yaptım. Ben ona geleceğini anlatırken, o da bana geçici dövme yaptı. Hala kahve fincanı içi kadar beyaz olabilirim ama artık en azından beyazın üstünde fincan dövmeli bir kişiyim. Kimse Akyaka’ya gitmedin diyemez.

1. +1 Efes Pilsen’in Efes Pilsen dememek için kullandığı yeni markası imiş. 1 yaşıma daha girdim.
2. Kendi eşinin de TAC92 mezunu olmasından doğan açığı kullandığını belirtmem gerekir.
3. Her kite dendiğinde aklıma milli güvenlik dersinin başında hocanın sınıfa girmesi öncesinde sınıf başkanının, Dikkat!’in askercesi olan “Kaaayyyt!” Diye bağırması geliyor.
   
4. Göbekli ve sakallı bir adam olduğum için göbekli ve sakallı adamlara küfretme hakkım var.