Onze geweldige Nhongo-gids Amanda heeft een spannend veertiendaags avontuur beleefd door de noordelijke delen Van Het Kruger National Park. Het was een genoegen om hun ervaringen te delen met onze lezers, om te lezen over hun reis en de vele fantastische waarnemingen die ze hebben gedaan. Laten we eens kijken Naar de laatste dagen van hun veertiendaagse safari.
Een gidsen dagboek: Amanda (laatste deel)
Ze zeggen "aan alle goede dingen komt een eind", en dit is precies hoe wij ons voelen nu onze safari ten einde loopt. Het is een ongelooflijke reis door het noorden geweest met een aantal al even ongelooflijke gasten.
Ik zwaai vaak naar de dieren als ik ze zie en als mijn gasten hetzelfde doen, weet ik dat ik bij mijn stam ben.
Shingwedzi is geweldig geweest. Onze middagritten waren prachtig. Ik bewonder hoe de winderige wegen van kleur veranderen als de zon onder begint te gaan, wat nu rond 17.15 uur is omdat het winter is. Om de een of andere reden lijkt de zon hier meer oranje, maar het is zo vredig om hem onder de horizon te zien zakken. Echt prachtig, er is geen camera of mobiele telefoon die het kan vastleggen zoals je ogen het zien. Soms moet je gewoon je camera wegleggen en kijken naar de betoverende manier waarop de zon ondergaat en de maan verwelkomt in de nacht.
Er zijn twee poorten bij Shingwedzi Camp. De ene is drie kilometer teer en volgt de Shingwezi rivier, de andere poort is aan de achterkant Van Het Kamp en brengt je naar een lage brug die de rivier oversteekt. Dit gaat drie kilometer verder over een onverharde weg.
De naam Shingwedzi betekent "de plaats van de ijzeren rots", een andere vertaling van het Tsonga-woord "ngwetse", dat het geluid beschrijft van twee stukken metaal die tegen elkaar worden gewreven.
Het noordelijke deel van het Kruger National Park is rijk aan mineralen. Er is veel documentatie over smeltovens uit de late ijzertijd, waar het ijzer werd gewonnen en gebruikt voor wapens.
De ecozone Shingwedzi valt op open savanne grasland met veel onvolgroeide Mopani bomen en het is een van de beste plekken om de grote tusker olifanten te vinden en te spotten. Een van de tuskers kreeg de naam "Shingwedzi" omdat hij vaak werd gezien langs de rivier vlakbij het kamp. Zijn belangrijkste slagtand was 264 cm lang, had een omtrek van 48 cm en woog bijna 60 kg. Shingwedzi is ongeveer vijf jaar geleden overleden en ik heb het geluk gehad hem één keer te zien.
We besloten op een ochtend zuidwaarts te rijden naar Mopani Camp voor het ontbijt, er zijn een paar lussen maar de wilddichtheid is erg laag. Wel zagen we een jonge hyena langs de weg lopen. Na het ontbijt besloten we terug te rijden naar Shingwedzi Camp. Tot nu toe hadden we nog geen leeuwen gezien, maar we hadden wel ongelooflijk veel geluk met andere geweldige big 5 waarnemingen. Iedereen voelde zich moe van de ochtendrit, maar dat weerhield ons er niet van om te genieten van een heerlijke middagrit. We namen de onverharde weg aan de achterkant van het kamp met enorme Leadwood, Jackelberry en Fig bomen langs de oever van de rivier waar we zaten en naar een aantal giraffen keken. Daarna dachten we dat het leuk zou zijn om te chillen bij de vogelhut, wat al snel het raam uit ging. Toen we bij een heel open uitkijkpunt aankwamen, werden we begroet door een heleboel olifanten die onder de zandstenen richel aan het drinken waren en bovenop zaten negen leeuwen die elke beweging van hen in de gaten hielden. Wat een prachtig gezicht! We stelden ons zo op dat het licht precies goed was voor een paar prachtige foto's. De kleuren waren geweldig omdat we ons in het gouden uur van de middag bevonden, waar het licht een amberkleurige tint krijgt. Terwijl de leeuwen toekeken en wij naar hen, paradeerden de olifanten weg en zodra de kust veilig was, daalden de leeuwen af en bleven langs de rivierbedding lopen totdat we ze uit het oog verloren.
Het gebeurt niet elke dag dat je zoiets ziet, maar als je het ziet, blijft het je bij. Dus als mensen me vragen wat een van je beste waarnemingen is geweest, dan staat deze vrij hoog op de lijst. Het was zo'n gedenkwaardige reis en als je fantastische gasten hebt die van elk aspect van de natuur houden, draagt dat alleen maar bij aan de herinnering.
De afgelopen dagen waren gevuld met betoverende zonsondergangen, adembenemende zonsopgangen en opmerkelijke waarnemingen. "Verwacht niets, waardeer alles" zeg ik altijd tegen gasten als we op pad gaan.
De vorige avond hadden we een mannetjesleeuw horen brullen, zijn brul was niet erg lang dus we vermoedden dat het misschien een jong mannetje was. Leeuwen hebben de luidste roep van alle katten, tot 114 decibel, net zo luid als een kettingzaag. De keelklank van leeuwen is niet alleen aantrekkelijk voor vrouwtjes, het is ook een teken van hun dapperheid. Het is verbazingwekkend om daar in het donker te zitten en naar de roep van de leeuwen te luisteren. De leeuw klonk zo dichtbij dat we wisten dat hij in de rivier moest zijn... ergens. Het was donker toen we op weg gingen en zelfs met onze zaklantaarns was het onmogelijk om iets te zien omdat de rivierbedding vrij ver naar beneden ligt. We gaven niet op. De zon kwam langzaam op terwijl we een rondje om de achterkant van het kamp maakten, maar het mocht niet baten. We hadden hem niet meer horen roepen, dus we dachten dat we het misschien zouden controleren tijdens de middagrit.
Rijdend langs de rivierbedding zijn er een paar plekken met water waar de dieren komen drinken. We zaten onder een enorme Jackelberry boom te kijken, nog steeds op zoek naar die leeuw en door het Mopani bos kwam een kudde van ongeveer 400 Buffalo's aangestormd. Het was een adembenemend gezicht! Als een scène die rechtstreeks uit National Geographic kwam, raasde de eindeloze rij Buffalo's langs de oever naar het water. We zaten 45 minuten lang met ontzag naar het spektakel te kijken, totdat er een paar de oever weer opklommen om te vertrekken... Maar dat deden ze niet. Een paar klommen omhoog en stopten toen, weigerend om verder te gaan. Ik keek om te zien wat hen letterlijk had tegengehouden en keek naar waar ze keken. Daar was hij, de mannetjesleeuw die we zochten, op de vlucht voor de buffels. We verloren hem uit het oog, maar de buffels waren nog steeds voorzichtig, dus we parkeerden en wachtten. De grote mannetjesbuffel kwam kijken wat er aan de hand was en toen, uit het niets, kwam daar de leeuw, rennend in volle vaart naar de kudde. Hij kwam snel tot stilstand toen hij zag dat de honderden buffels hem begonnen aan te vallen. Hij draaide zich snel om en maakte dat hij wegkwam, op volle snelheid op weg naar de veiligheid. Het was opwindend om te zien en zoals een van mijn gasten opmerkte, een unieke waarneming.
We gingen terug naar het kamp, allemaal nog steeds in het moment, we voelden ons allemaal diep van binnen enorm bevoorrecht dat we zo'n moment samen hadden mogen meemaken. Dit is zeker een waarneming die ik nooit zal vergeten en het is echt de moeite waard om de natuur in al haar glorie te aanschouwen. Wat een geweldige manier om een safari af te sluiten. Op de laatste dag was de rit erg rustig, maar ik denk dat we allemaal aan het nadenken waren over de afgelopen twee weken en plannen aan het maken waren voor een volgende reis volgend jaar.
Het was een bitterzoet afscheid van mijn gasten, blij dat we allemaal veel ervaringen met elkaar hebben gedeeld, maar ook verdrietig dat onze tijd op Shingwedzi voorbij was... voor nu.
Ik wil jullie graag achterlaten met deze gedachte. "We nemen foto's als een retourticket naar een moment dat anders voorbij zou zijn".
