Wij van Nhongo Safaris willen graag hulde brengen aan iemand die er nog steeds is, omdat we vinden dat er dingen over iemand moeten worden gezegd terwijl hij nog leeft, en niet alleen op zijn begrafenis.

Frank Watts is vele jaren een vriend en collega geweest.

Eerst was ik werkzaam in het Kruger National Park als gids, in de noordelijke delen van het park, waar ik wandelsafari's en wildritten uitvoerde, en later ging ik werken voor een grote safari-exploitant, Thompsons tours, die ook dagelijks wildsafari's uitvoerde in het Kruger National Park.

We raakten bevriend terwijl we samenwerkten, praatten over de radio, gaven onze gasten de tijd van hun leven, zorgden voor zoveel mogelijk geweldige waarnemingen van dieren als we konden, maar genoten er tegelijkertijd enorm van, en maakten de dromen van mensen waar.

Frank opende later "The Other Animal Safaris", samen met zijn partner Dianne.

Een klein bedrijf gevestigd in Hoedspruit, Zuid-Afrika, dat nog steeds gamedrives doet in het Kruger National Park, samen met een concessie in het Greater Kruger National Park.

Terwijl u dit blogbericht leest, vraagt u zich misschien af waarom we een eerbetoon schrijven aan een man met de naam Frank Watts, die nog in leven is.

Frank maakt momenteel een moeilijke tijd door in zijn leven, en wij vinden dat die gedeeld moet worden.

De datum was 26 januari 2023, terwijl hij in een ziekenhuis in Johannesburg lag, kreeg Frank het slechte nieuws te horen dat hij "terminale pancreaskanker" had. De grote man, vriend en collega ging door een "hel", hoewel Frank 73 en bijna 74 jaar oud is, is zijn energie en levenslust absoluut aanstekelijk.

Voor ons hier bij Nhongo Safaris, die grote vrienden waren van Frank, was het een zware klap. We dachten altijd dat Frank eeuwig door zou gaan, zelfs als we hem een tijdje niet gezien hadden, gingen we gewoon door met ons gesprek waar we gebleven waren van de laatste keer dat we elkaar spraken.

Hieronder staat een fragment van "Franks Facebook Page", over wat hij doormaakte, tot het punt van thuiskomen na het verschrikkelijke nieuws dat hij kreeg.

MIJN LAATSTE SAFARI

"Een maand voor 3 jaar geleden ging de wereld op slot, wat maand na maand voortduurde. We zagen ons leven uit elkaar vallen toen we alles verloren - ons bedrijf, ons huis, al onze plannen voor de toekomst. We groeiden als gezin naar elkaar toe terwijl we samenwerkten om te overleven. We leerden het leven dat we nog hadden te waarderen en vonden de waarde in de dingen die je niet kunt kopen. De liefde voor elkaar en vooral voor onze gezondheid.

De maanden en jaren gingen voorbij en langzaam, op de een of andere manier kwamen we door de ravage van covid heen.

Mijn leven was weer op de rails, de zaken trokken aan, we herrezen langzaam uit de ruïnes van de pandemie. Ik ging op safari en bracht uren door in de sportschool. Ik was gebruind en fit en gelukkig - op Mijn 73ste, bijna 74ste, zag mijn status "18 tot ik sterf" er nog nooit zo goed uit. De hoofdzonde om dingen voor lief te nemen gleed ongezien terug in mijn leven. Mijn uitpuilende biceps en platte buik maakten me klaar voor een crash die ik me in mijn wildste fantasie nooit had kunnen voorstellen.

Het was juni 2022 en de winterkou had me echt te pakken, maar niet zo erg als een hardnekkige buikpijn die was begonnen en geleidelijk aan erger werd. Toen ik er 's nachts wakker van werd, besloot ik dat ik naar de dokter moest. Dit was het begin van een zeer frustrerende reis van tests, ziekenhuisopname, nog meer tests en uiteindelijk een overbrenging naar een medische instelling in Johannesburg. Onderweg werd een niersteen verwijderd, mijn galblaas verwijderd en wat voelde als de helft Van Mijn bloed uit me gezogen voor test na test.

Ik kon met alles omgaan, behalve met het alarmerende gewichtsverlies. Ik zag hoe de strakke mouwen van mijn T-shirt die mijn biceps in bedwang probeerden te houden, begonnen te wapperen in de vroege ochtendbries en hoe mijn torso verdween tot waar ik mijn ribben kon tellen. Ik verloor 20 kilo in een beangstigend korte tijd. Er was geen twijfel mogelijk dat er iets ernstig mis was met mij.

Na twee weken ziekenhuis lag ik in een ziekenhuis in Johannesburg te wachten op de resultaten van een biopsie van een laesie op mijn alvleesklier. Ik was wanhopig depressief, het onbekende liet mijn fantasie de vrije loop. De weinige slaap die ik kon vatten was getekend door nachtmerries. Ik wist dat wat er ook aan de hand was, ik hier niet van terug kon komen. Ik was emotioneel en lichamelijk gebroken, een skelet bedekt met huid en 56 kilo zwaar, helemaal alleen in een enorm ziekenhuis kilometers van mijn huisje in de rimboe.

Ik kreeg te horen dat de uitslag van de biopsie bekend was. Gescheiden door de afstand maar verbonden door een klein schermpje, wachtten Di en ik ongeduldig op het bezoek van de arts. Het consult was een soort droom, alsof ik zat toe te kijken wat er gebeurde. De dokter was heel sympathiek toen hij me met zachte, vriendelijke stem de gevreesde woorden "u hebt kanker" meedeelde. Di, altijd pragmatisch en op zoek naar antwoorden, had duidelijk wat onderzoek gedaan en stelde een aantal pertinente vragen over alvleesklierkanker, behandelingen, operaties en prognose, die de dokter allemaal met ongelooflijk veel medeleven beantwoordde, zodat we uiteindelijk verstandige keuzes konden maken.

Ik lag in mijn bed, mijn blik ging van de dokter die naast mijn bed zat naar Di's bezorgde gezicht dat ons aankeek vanaf het scherm van mijn mobieltje.

De dokter, die duidelijk heel zorgzaam was, probeerde het beste scenario voor te stellen, maar Di's vragen namen de onrealistische hoop weg terwijl ik mijn leven hoorde slinken.

Uiteindelijk schudde hij me de hand, zei dat de oncoloog me morgenochtend zou zien en liep de afdeling uit. Met mijn mobieltje in de hand keek ik naar Di. Er ging zoveel door mijn hoofd, maar ik kon niets zeggen. Di keek me ook alleen maar tegen de tranen in aan en we spraken af te wachten tot ik de oncoloog had gezien voordat we plannen zouden maken.

Ik kon vanuit mijn bed palmbomen zien en keek hoe de bladeren zachtjes wapperden in de wind en het roze van de wolken veegden toen de ondergaande zon het laatste beetje licht achterliet op 26 januari 2023, precies een maand geleden. Ik sliep die nacht niet. Ik dacht aan onze reis door covid en hoe we leerden dag voor dag te nemen en de mooie dingen die we hadden te omarmen, en hoe we uiteindelijk herstelden om opnieuw het leven te aanvaarden dat we hadden en niet te veel te denken aan waar we vandaan kwamen en wat we hadden verloren.

De oncoloog kwam de volgende ochtend op bezoek en terwijl hij opnieuw naast mijn bed zat, leidde mijn dappere partner de show vanaf het scherm van mijn mobiele telefoon. Hij was realistischer en hoewel hij ons nog een sprankje hoop gaf, bracht dat maandenlange chemotherapie met zich mee voor wat mij erg weinig rendement leek op de investering van het lijden dat ermee gepaard ging. Ook hij schudde me de hand en liep uiteindelijk de kamer uit, Di achterlatend die me vanaf het scherm van mijn telefoon gadesloeg. Opnieuw ontgingen ons de woorden en we besloten alles te bespreken toen ze me ophaalde en we tijd konden doorbrengen in de auto op weg naar huis.

In de vijf uur die we in de auto doorbrachten, konden we lachen en huilen, herinneringen ophalen en plannen maken. We hielden elkaars hand de hele weg vast en ik voelde een band ontstaan waarvan ik wist dat die me door mijn laatste reis zou dragen. Mijn wereld was kleiner geworden - mijn toekomst was een luchtspiegeling en mijn verleden was een bundel herinneringen die ik urenlang zou ordenen, alle spijt en wat als, zodat het een caleidoscoop van gelukkige tijden was die me in staat zou stellen het einde met kracht tegemoet te zien. Ik moest ook gelukkig zijn tijdens de dagen die ik nog had voordat ik uiteindelijk aan het onvermijdelijke bezweek.

De waardering die ik geloofde dat covid me leerde ging naar een heel nieuw niveau.

Mijn kleine wereld bestaat nu uit korte wandelingen op en neer over de weg voor ons huis, zwaaiend naar de mensen die naar hun werk rijden, lezen en bij mijn gezin zijn. We lachen meer dan we huilen. Omdat ik op een natuurgebied woon, ben ik dicht bij de natuur - ik hoor de kikkers na de regen, de vogels die elke ochtend naar de zon zingen en het briesje dat door de bomen fluistert. Soms ben ik bang, maar meestal gaat het goed.

De steun die ik van mijn geliefden en vrienden heb gekregen, heeft me nederig gemaakt. Ik weet niet hoe lang ik nog te gaan heb of hoe het tegen het einde zal zijn, maar ik neem een kleine stap tegelijk om zoveel mogelijk te genieten van mijn laatste safari - een reis die me, daar ben ik zeker van, naar de diepten van de wanhoop zal voeren, maar ook naar de hoogten van liefde en steun.

In de woorden van een beroemd (of niet zo beroemd) iemand - wij zijn mensen, geen menselijke doeners. We zijn hier niet om te "doen", maar om te "zijn". Dit laatste deel van mijn reis zal me dat brengen. De tijd om me te concentreren op aanwezig zijn, geliefd zijn, verbonden zijn". Einde

Het is met groot verdriet dat we deze blogpost schrijven, maar we weten heel goed dat Frank altijd een dierbare vriend zal blijven, iemand met wie we leuke praatjes hadden, en iemand met tijd voor iedereen.

Ik vind het alleen jammer dat niet meer mensen de kans hebben gekregen om hem te ontmoeten, en het ultieme genoegen hebben gehad om een meerdaagse, of gewoon een dagsafari met hem te doen.

Zoals u weet, zijn er bij het hebben van kanker, en het proberen in leven te blijven, altijd extra kosten, er is ook de zaak van het verlaten van dierbaren, met de mogelijkheid om door moeilijke tijden te moeten gaan.

Wij als bedrijf willen graag Frank's "Back a buddy Page" delen, als er iemand is die wil helpen om de oplopende kosten te dekken, alsmede het in leven houden, na het overlijden van Frank, zouden wij uw donatie aan de zaak zeer op prijs stellen.

“Franks Back a Buddy Page Link”

Frank heeft ook een boek geschreven, genaamd "The Other Animals of the Kruger National Park".

Het is online beschikbaar en de moeite waard om te lezen.

Hier is de link om het boek online te kopen.

“The Other Animals of the Kruger National Park”

Frank was ook de gids die betrokken was bij "The Battle at Kruger" video, die werd uitgezonden op "Youtube" en "National Geographic" kanalen.

Het was op 1 augustus 2007, toen Frank de parkeerplaats bij "Transport Dam" opreed, dat hij samen met zijn Amerikaanse klant een dier zag dat de geschiedenisboeken zou veranderen.

In de loop der jaren heeft het 66 miljoen keer bekeken en 79 000 reacties gekregen van mensen die het in de loop der jaren hebben bekeken.

Hieronder staat de video, genomen door Franks klant terwijl hij op safari was in het Kruger National Park.

The Battle at Kruger Video.

Dank u dat u de tijd neemt om dit eerbetoon aan een geweldige vriend, collega en allround goede kerel te lezen.

Onze gedachten en gebeden zijn op dit moment dagelijks bij je, mijn vriend, samen met Dianne, terwijl jullie deze tijd in jullie leven doormaken.