HİKAYENİN BAŞI İÇİN
DERVİŞ…
O camiye gireli, imamla tanışalı, o sabah namazını seyredeli üç ay olmuştu. Hayatında yaşamadığı kadar ilkler doluydu bu üç ay. Yeni öğrenmelerde, yeni yenilenmelerle dopdolu
Günler geçirmişti. Ama ne onu bir daha görebilmiş nede cevaplar bulabilmişti. O içindeki his hiç bitmemiş, aksine daha güzelleşmiş, daha da kuvvetlenmişti….
Sabah namazından sonra öğlene kadar aç bir çocuğun sevdiği yemeklere dalması misalinde, imamı soru yağmuruna tutmuştu. Nedenler ,niçinler,nasıllar. Aradığı her şeyin cevabı halbuki ne kadar da yakınmış. Namaza başlamıştı hemen öğle namazında. Bilmese de durmuştu rabbinin huzuruna. İstekle, susamışlıkla. Yaptığı her şey taklitti belki, cahildi ama anlamıştı. Yüz binlerin aynı vakitte aynı kıbleye yönelişini hissetmişti ta içinde.
Ardından okumalara başlamıştı. Bulabildiği her şeyi okumuş, özellikle dikkatini çeken tasavvufi eserlere daha derinlemesine bağlanmıştı. Şimdi arayışı sadece o değildi. Onu da arıyordu şüphesiz. Ama artık aradığı cevaplarda vardı.
Ulaşabildiği, her kese sormuş. Başından geçenleri defalarca anlatmıştı. Ama kimse şudur diyemiyor, yorum yapabilenlerde daha çok kafasını karıştırıyordu. Hemen her gün iki, üç defa mezarlığa gidiyor bekliyordu. Hatta o namaz kıldığı mezar kapandığı için yeni açılan kabirlerin başlarına notlar bırakıyordu. Bazen saplantımı yaptım diye düşünmekten kendini alamıyorsa da aradığı cevap hala ondaymış gibi geliyordu.
Yine onu bulamadığı günün ardından, yatsı namazı sonrası evine dönerken gördü onu. Bu kez hissetmeden, aniden görüverdi. Devrilmiş bir çöp tenekesini düzeltmeye çalışıyordu. İşine öyle dalmıştı ki, ondan ve çöp tenekesinden başka hiçbir şey yokmuşçasına uğraşıyordu. Hemen laf atamadı. Geçti bir kenara seyretmeye başladı. Dudakları sürekli hareket ediyordu. Önce kendi kendine konuşuyor sandı. Acaba günlerdir aradığı sadece bir delimiydi. Peki hissettikleri neydi öyleyse. Ürkütmeden biraz daha yanaştı. Bölük pörçük sesler duyabiliyordu. Konuşmak değildi. Salavata benzer bir şeydi tekrarladığı. Biteviye ahengini hiç bozmadan devam ediyordu. Aniden durdu. Yavaşça döndü,
“ Öyle aval aval bakmada yardım et. Görmezmisin yetmiyor gücüm.”
Çöp sularıyla vıcık vıcık olmuş çöp konteyner’inin sapına yapışırken, “hiçte beklediğim gibi olmadı diye düşündü” halbu ki neler hayal etmişti. O ilk karşılaşmalarındaki yoğun hissiyatı bekliyordu. O adı konulamayan alış verişi bekliyordu.
“ o acayip notları bırakan sendin demi ?”
soru afallatmıştı. Hiç o notların ona ulaştığını düşünmemişti.
“ Senin yüzünden bütün mezar kazıcılarını takip etmek zorunda kaldım günlerce.”
“neden ?”
“neden olacak mezar bekçileriyle başım derde girmesin diye. İnsanlar anlarmı sanıyorsun. Her gönül kabullenir mi sanıyorsum ?”
“ neyi”
“o cevap bende değil. Gel aradığın tüm cevapları bilene gidelim.”
“ben sende sanmıştım.”
“ben bir fakir, cahilim benim kendime faydam yok sen ne beklersin”
“ya peki….”
Bitiremedi sözünü. Dinlemiyordu.Kesin bir tavırla dönüp yürümeye başlamıştı. Yine dudaklar kıpırdanmaya başlamıştı. Aynı dalgınlığa geri dönüvermişti. Oda bildiklerini okuma ya başladı. Düşünmenin bir faydası olmadığını biliyordu. Adım ve dua ahenginde düştü peşine.
TEKKE
Eski ama bakımlı caminin yan duvarına dayanmış ahşap bir binanın önünde durdular.
“abdestin varmı ?”
“var”
“iyi”
DEVAMI İÇİN
This post first appeared on Bendedir Kalp Ilahi AÅŸk Yolunda..., please read the originial post: here
