Dünyaya gelme sebebim,
tövbeye nasibim,
eteğine çok geç yapıştığım hocam,
geç bulup erken kaybettiğim,
feyzim,
ışığım,
babam.
Biz senden canı gönülden razıyız, Allah (c.c) hazretleri de razı olur inşallah.
Senen yaklaştı, acı daha bir ağırlaştı. Sevgiliye yürüyeli bu günle, şunca gün oldu. Hala teheccüdler de odana bakıyorum. Tıkırtın var mı ? diye dinliyorum.
Senin gibi olmayı öğrenemeden, ayrıldık. Ardından çok denedim, denedikçe gördüm ki, yaşadıkça anladım ki, sen ve senin gibiler özel insanlarmışsınız. Sen ki benim bildiğim, kırk sene hiç teheccüd atlamadın, sen ki yaz kış demeden, haftanın iki günü orucunu hiç bırakmadın. Ne bir namaz kaçırdın nede kulluğunu unuttun.
Biz bilemedik, biz seni göremedik. Gözlerimiz kördü, kalplerimiz karaydı, kulaklarımız sağırdı. Ne dediğini duyduk, ne yaptığını gördük, ne anlattığını anladık. Tam anlar gibi olduk sen sevdiğine teslim oldun, yaşarken yaptığın gibi ölürken de razı oldun.
Ama ben seni daha başımın üstünde taşımamıştım ki baba,
daha ben senin istediğin gibi, olamamıştım ki. O kısacık zamanda olanlarda, anlıyorum ki senin duan ve feyzindenmiş.
Geçenlerde, epeydir buralardan uzak bir dostun ziyarete geldi. Yüzüme sana bakar gibi baktı, ellerimi seninkileri öper gibi öptü. “Ne kadar benzemişsin babana” dedi. Ezildim. Konuşamadım. Senin gibi olmak kolay mı be, baba. Sana benzemek kolay mı ?
Mahallede ki berberin küçük oğlan yapıştı paçama, geçen gün. “ Hacı dede gitti, çukulatalar bitti.” Dedi. Çocuk kalbinin düzlüğüyle.
Sadece ben değil baba, yedisi de özledi seni, yetmişi de.
Dedem için anlatırdın, her gün bir kese kağıdı Akide şekeri dağıtırmış, sen gofret dağıtırdın. Ben gülücük bile dağıtamıyorum. Hayırsız çıktık be baba. Sana layık olamadık.
Mekanın cennet olsun.
tövbeye nasibim,
eteğine çok geç yapıştığım hocam,
geç bulup erken kaybettiğim,
feyzim,
ışığım,
babam.
Biz senden canı gönülden razıyız, Allah (c.c) hazretleri de razı olur inşallah.
Senen yaklaştı, acı daha bir ağırlaştı. Sevgiliye yürüyeli bu günle, şunca gün oldu. Hala teheccüdler de odana bakıyorum. Tıkırtın var mı ? diye dinliyorum.
Senin gibi olmayı öğrenemeden, ayrıldık. Ardından çok denedim, denedikçe gördüm ki, yaşadıkça anladım ki, sen ve senin gibiler özel insanlarmışsınız. Sen ki benim bildiğim, kırk sene hiç teheccüd atlamadın, sen ki yaz kış demeden, haftanın iki günü orucunu hiç bırakmadın. Ne bir namaz kaçırdın nede kulluğunu unuttun.
Biz bilemedik, biz seni göremedik. Gözlerimiz kördü, kalplerimiz karaydı, kulaklarımız sağırdı. Ne dediğini duyduk, ne yaptığını gördük, ne anlattığını anladık. Tam anlar gibi olduk sen sevdiğine teslim oldun, yaşarken yaptığın gibi ölürken de razı oldun.
Ama ben seni daha başımın üstünde taşımamıştım ki baba,
daha ben senin istediğin gibi, olamamıştım ki. O kısacık zamanda olanlarda, anlıyorum ki senin duan ve feyzindenmiş.
Geçenlerde, epeydir buralardan uzak bir dostun ziyarete geldi. Yüzüme sana bakar gibi baktı, ellerimi seninkileri öper gibi öptü. “Ne kadar benzemişsin babana” dedi. Ezildim. Konuşamadım. Senin gibi olmak kolay mı be, baba. Sana benzemek kolay mı ?
Mahallede ki berberin küçük oğlan yapıştı paçama, geçen gün. “ Hacı dede gitti, çukulatalar bitti.” Dedi. Çocuk kalbinin düzlüğüyle.
Sadece ben değil baba, yedisi de özledi seni, yetmişi de.
Dedem için anlatırdın, her gün bir kese kağıdı Akide şekeri dağıtırmış, sen gofret dağıtırdın. Ben gülücük bile dağıtamıyorum. Hayırsız çıktık be baba. Sana layık olamadık.
Mekanın cennet olsun.
This post first appeared on Bendedir Kalp Ilahi AÅŸk Yolunda..., please read the originial post: here
