του Άγγελου Παπαδημητρίου, όπως δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ, 2-3 Ιουλίου 2022

Πρόσεξέ με, μου λέει μια μέρα η Όλια (Λαζαρίδου), σου έχω βρει ένα υπέροχο θεατρικό με δυο πρόσωπα, την Σάρα Μπερνάρ και τον υπηρέτη-γραμματέα της, Πιτού. Έχω έτοιμη τη μετάφραση, θα το κάνεις όλο χειροποίητο!!! Φυσικά θα κάνεις την Μπερνάρ!!! Έτσι αρχίσαμε να ψάχνουμε νυχθημερόν ποιος θα είναι ο συμπαίκτης  μου...

Μα ο Τζούμας!!! αναφώνησε μια μέρα, πως δεν το σκέφτηκα αμέσως! Ο Τζούμας; της απαντώ, μα είναι φοβερά δύσκολος (ήδη είχαμε αναπτύξει μια καλή σχέση από τον εξολοθρευτή Άγγελο της Μπρούσκου) θα δεχτεί; Άσε που θα θέλει να κάνει τη Σάρα Μπερνάρ!!! 

Ο Τζούμας δέχτηκε αμέσως (είχε μια τρυφερή φιλία με την Όλια).  Κωνσταντίνε μου, του είπα όταν συναντηθήκαμε, μήπως να  κάνω εγώ τον Πιτού;  Αρνήθηκε σθεναρά! Το κουαρτέτο έκλεισε με την επιλογή της Κερασίας Σαμαρά στην σκηνοθεσία (είχαν δουλέψει πρόσφατα μαζί και την εμπιστευόταν πολύ, όπως και εγώ). Εδώ τελειώνει ο πρόλογος και μπαίνουμε στο όνειρο!

Αρχίζουμε πρόβες!!! Τρόπος του λέγειν... μαζευόμαστε οι τρεις μας (η Όλια είχε απομακρυνθεί, όπως οι έξυπνες γκουβερνάντες που αφήνουν μόνα τους τα παιδιά να παίξουν.)

Ξεκινήσαμε με  αργό ρυθμό (όλο και γινόταν ταχύτερος) να συναντιόμαστε στο σπίτι μου  που είχε μετατραπεί σε σκηνικό της μελλοντικής παράστασής μας...

Τι συζητήσεις, με αφορμή το έργο, τι ιστορίες, τι αναφορές, τι ωραία αίσθηση έκανε σε όσους το ανακοινώναμε!!! Είμαστε και οι τρείς μαγεμένοι από την ιδέα της παράστασης... Βέβαια  δεν μπορώ να παραλείψω τα τσάγια μας, τα αρμυρά μας, τα γλυκά μας, τα κρασιά μας, τα φρουτάκια μας, τα φαγητά μας!!!!  Για εμένα το έργο ήταν πια η πρόφαση (είχα και την ασφάλεια  της Κερασίας!!!) να συναντώ τα "παιδιά" και να αλλάζουμε σκέψεις για την ζωή την αισθητική την Τέχνη...

Δεν μου έφτανε ο χρόνος δεν τους χόρταινα!!!! Πολλές φορές συνόδευα τον Κωνσταντίνο μέχρι το Φίλιον διασχίζοντας την πλατεία Εξαρχείων το καλοκαίρι όπου και συνειδητοποίησα πόσο δημοφιλής ήταν αλλά και πόσο ατρόμητος όταν σχεδόν μας επιτέθηκε ένας "περίεργος" τύπος ζητώντας του το λόγο:  «Δε μου λες ρε Τζούμα, γιατί είπες στο ραδιόφωνο ότι απορείς που βρίσκουμε τα λεφτά και ζούμε χωρίς να δουλεύουμε;» Μου κόπηκαν τα γόνατα, ήταν έτοιμος να τον μουντάρει... πήγα κάτι να πω... μα ο κύριος Τζούμας είναι...  (αυτό που ακολούθησε δε θα το ξεχάσω ποτέ) 

-Καί τώρα σε ρωτάω και πάλι, του λέει ο Τζούμας με βροντερή φωνή, πού βρίσκετε τα λεφτά πως ζείτε, πως πληρώνετε όλα αυτά τα τατουάζ, τα ρούχα σας, το φαγητό σας;;; (Η πλατεία άδεια, τρόμος, αυτό ήταν σκέφτηκα, θα μας κάνουνε φέτες...) 

-Μας υποστηρίζουν πολλοί, συνεχίζει ο "επαναστάτης", 

-Με ποιο σκοπό; του λέει ο Τζούμας.

-Για να πολεμήσουμε εσένα και τους ομοίους σου, του απαντά ο "αναρχικός", το κατεστημένο!!!

-Κατεστημένο είσαι εσύ, του ανταπαντά ατακαριστά ο Κωνσταντίνος, άντε ρε να δουλέψετε... κηφήνες (θυμάμαι τις λέξεις μια μια...) 

Εκεί είπα το τετέλεσται... παραδόξως ο "νεαρός" (αστέρι στις πολεμικές τέχνες, κοντός), μαλακώνει ελαφρώς και του λέει: «αυτά τα λέει ο παππούς μου!», για να πάρει την πληρωμένη απάντηση: 

-Μ΄ αυτόν μάλιστα να συζητήσω, με σένα τι να πω, άντε πήγαινε από δω... μέχρι να φτάσουμε ψηλά στην Αραχώβης κοίταγα πίσω διακριτικά... εξαφανίστηκε...

Αυτή την πλευρά του Κωνσταντίνου ούτε που την φανταζόμουν. Μα, του λέω, όταν φτάσαμε σχεδόν κοντά στο Φίλιον, είσαι με τα καλά σου, αυτοί είναι ικανοί να σε λιντσάρουν... τι μου απάντησε ο αθεόφοβος;  

«Σώπα καλέ!»

Ποτέ δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, αλλά παραδόξως μερικές τυπώνονται για πάντα στο μυαλό μου, ας πούμε δεν ξεχνώ τα τατουάζ του νεαρού που λέγαμε, αλλά ο χρόνος μου παίζει παράξενα παιχνίδια, δεν θυμάμαι πότε άρχισε μια αδιόρατη σχεδόν πτώση τού Τζούμα, μ΄ αυτή τη καταραμένη πανδημία; λίγο πιο πριν; λίγο πιο μετά; κάποια στιγμή έχασε την ευστάθειά του, μη φανταστείτε κάτι δραματικό, αν δεν ήταν ψιλόλιγνος δεν θα φαινόταν καθόλου, σιγά σιγά θάμπωσε ο ήχος της φωνής του, μα ήταν πάντα ο περίφημος Τζούμας!!! 

Η Κερασία και εγώ με διάφορες πειστικές δικαιολογίες, δικαιολογούσαμε τα αδικαιολόγητα!!! Έγινε σκοπός της ζωής μας να τον πείσουμε (και τα καταφέραμε) πως η παράστασή μας θα ανέβει, πως το κοινό μας περιμένει (αυτό ήταν αλήθεια και το  διασταυρώναμε κάθε μέρα..) αλλά  κάθε λίγο και λιγάκι έχανε κάτι από τις δυνάμεις του και εμείς ακάθεκτοι εκεί (θυμάμαι την Κερασία να του λέει μμμ σκέφτηκα να σε βγάλω καθιστό σαν ήρωα του Μπέκετ!!!) 

Οι φίλοι άρχισαν να αραιώνουν... τότε εμφανίστηκε σαν από μηχανής θεός ο Θανάσης  Λάλας κι αρχίσαμε τις εκδρομές, ορεινή Κορινθία, Βόλο, Χαλκίδα  (όπου "αποχαιρετίσαμε" τον αγαπημένο Γιώργο Κακουλίδη...) μέχρι  στα Καλύβια Αττικής...

Εκεί γύρω συνέβη   το κακό με τις ατυχείς τηλεοπτικές δηλώσεις σηκώνοντας ένα τσουνάμι αντιδράσεων εναντίον του, εναντίον του πιο ευγενικού, του πιο διακριτικού, του πιο κομψού, του πιο κοσμοπολίτη... ο Θεός να με συγχωρέσει τηρουμένων των αναλογιών, με τη σιγουριά ότι είναι υπεράνω υποψίας, έβαλε το παλτό του ως άλλη Παπαδάκη και ακολούθησε το φακό... το καλό είναι ότι ποτέ δεν συνειδητοποίησε τον ορυμαγδό γιατί απείχε όλων των τηλεοπτικών ΜΜΕ...

Κάπου εκεί έχασε το ραδιοφωνικό του βήμα που εν λευκώ παραχώρησε τόσα χρόνια το επικοινωνιακό ταλέντο και την αίγλη του (Κωνσταντίνε μου μην ανησυχείς, του είπαμε, θα  ηχογραφήσουμε τα λόγια του Πιτού...) Μα ποιος νοιαζόταν τώρα για το έργο και το θέατρο, σκοπός μας να περνάει καλά!

Καθημερινά στο Φίλιον πια, τα γκαρσόνια-φίλοι του, ο Άλκης, οι περαστικοί, οι θαμώνες, μια γιορτή... το έργο όμως έργο!!! σχέδια επί σχεδίων, ώσπου μια μέρα παραπάτησε έπεσε, τραυματίστηκε... δεν υπήρχε πια επιστροφή...

Εδώ προς το τέλος "του έργου" είναι η στιγμή να πω το πιο ευχάριστο για την ποιότητα της ζωής του χάρη στις δυο υπέροχες αδερφές του τη Μαίρη και την Δέσποινα!!! Πρίγκιπας με τα δεκάδες πουκάμισα τα απίστευτα πολλά μοναδικά παπούτσια τα κοστούμια τα φουλάρια... δεν τα φορούσε πια αλλά τα κρατούσε σαν το ημερολόγιο της  ζωής του!!!! τα γκουρμέ του!!! θα μπορούσα να μιλάω για τον Κωνσταντίνο με τις ώρες, το σπίτι του, τα βιβλία του, τα ωραία κορίτσια που τον περιστοίχιζαν (Χαρά, τι χαρά του έδωσες!!! Ματούλα!!!!) χιλιάδες λεπτομέρειες, ατέλειωτες συζητήσεις, καθημερινά συμβάντα...

Αλλά αυτό που θα σας διηγηθώ σαν επίλογο είναι ένα μοναδικό θαύμα που έζησα κοντά του: Έχει τύχει να βοηθήσω πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου, όχι τίποτα σπουδαία πράγματα, απλώς να τους βοηθήσω, να τους στηρίξω κυριολεκτικά, πιάνοντάς μου το χέρι για ασφάλεια, ν΄ ανέβουν σκαλιά, να περάσουν ένα δρόμο... κομψούς ανθρώπους, καλούς ευγενικούς. Ε λοιπόν, όλοι μα όλοι σχεδόν, κάρφωναν τα δάχτυλά τους στο μπράτσο μου με αγωνία και με φόβο... με πονούσαν... καμιά φορά -αν είχα το θάρρος- διαμαρτυρόμουν... αυτός για να περάσουμε από το Φίλιον σχεδόν απέναντι προς στο σπίτι του, απλώς άγγιζε το χέρι μου (στον πήχη) με τεντωμένα δάχτυλα και με βάρος (επειδή μαγειρεύω αισθάνομαι ακριβώς) όσο βούτυρο ή αλεύρι βάζω στη μπεσαμέλ... γύρω στα 150 γραμμάρια... ένας άνθρωπος δυο μέτρα ψηλός, δεν βάρυνε ποτέ κανέναν!!!

Ο Άγγελος Παπαδημητρίου

Συνέντευξη στην Ντέπυ Γκολέμα, znews, 12/5/2019

Οι γονείς του Άγγελου Παπαδημητρίου ήταν πολύ όμορφοι. Όπως μου διηγήθηκε, όμως ο ίδιος, όταν γεννήθηκε, δεν ήταν όμορφος και ο πατέρας του πήγε να τον δει και είπε στη μητέρα του “Κούλα μου, μην ανησυχείς, θα κάνουμε κι άλλο!”

Καταγόμενος από μία αστική οικογένεια, ο Άγγελος ξεχώρισε ήδη από τη γέννησή του. Πολυτάλαντος και πολυσχιδής, το όνομά του έχει ταυτιστεί με πολλές πλευρές της Τέχνης. Ο Άγγελος Παπαδημητρίου έχει ακόμη μία ιδιότητα: είναι Αθηναίος που αγαπά την πόλη του επιμένει να κατοικεί στο κέντρο και μάλιστα στα Εξάρχεια.

Ποιος θα τον ξεχάσει στον εμβληματικό ρόλο του Ντίμη Τσιμισκή-Χόφμαν σε μία από τις καλύτερες (και πλέον αδικημένες) σειρές της ελληνικής τηλεόρασης, τους “Στάβλους της Εριέττας Ζαΐμη”; Και αν η τηλεόραση τον έκανε απλώς ευρύτερα γνωστό, ο Άγγελος είχε ήδη πίσω του μία λαμπρή πορεία στο θέατρο, στο σινεμά, στα εικαστικά αλλά και στην ελληνική οπερέτα.

Το τελευταίο του κατόρθωμα σχετίζεται με την πολιτική, αφού κατεβαίνει υποψήφιος με τον συνδυασμό του Κώστα Μπακογιάννη για τον Δήμο της Αθήνας. Μάλιστα με τις αφίσες του που κραδαίνει μία ηλεκτρική σκούπα και σκουπίζει τα πεζοδρόμια έγινε αμέσως viral.

Τα κάνω όλα μόνος μου. Μπήκα στο Facebook πριν από 2 χρόνια και πήρα κινητό στα 64 μου και έγινα μέσα σε 2 μήνες αστέρι. Κάνω ένα λαϊκό έργο τέχνης χωρίς άγχος αν θα εκλεγώ.

Είναι μια περφόρμανς, απλώς είχα την τύχη να με καλέσει ο Μπακογιάννης. Πήγα στο γραφείο του και μου λέει θα μου μιλάτε στον ενικό. Του λέω “Κώστα μου εγώ δεν είμαι σοβαρός άνθρωπος, είμαι καλλιτέχνης είμαι εκτεθιμένος πολλαπλώς, δεν έχω το προφίλ του πολιτικού. Μου λέει θέλουμε ακριβώς αυτό που είστε. Και του είπα “φύγαμε”. Έτσι βρέθηκα υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στα 67.

Και αυτό καινούριο!

Άρχισα από το μηδέν, ούτε έμμισθη θέση, όποιος πάει εκεί απογοητεύεται.

Ας πάρουμε την εκδοχή ότι εκλέγεσαι.

Ο μη γένοιτο! (γέλια)

Ποιο είναι το όραμά σου; Διότι είναι κάτι σοβαρό!

Ο,τιδήποτε κάνω είναι σοβαρό, απλώς το ελαφραίνω με λίγο αστείο. Έχω εκατό φορές περισσότερη πείρα από όλους αυτούς. Είμαι ένας άνθρωπος που ασχολούμαι με τα κοινά, έχω δουλέψει από μικρός, στο θέατρο, στα εικαστικά, έχω ταξιδέψει, ξέρω τις ανάγκες. Αν αναλάβω μια υποχρέωση θα την κάνω τέλεια. Αν εκλεγώ θα δεις ότι θα είμαι ο καλύτερος δημοτικός σύμβουλος. Θα τα παρατήσω όλα για τον Δήμο.

Τι ανάγκες έχει η Αθήνα;

Πολλές. Αυτή η κυρία των 6.000 χρόνων είναι το άσχημο και το πιο όμορφο μέρος. Για μένα είναι η αγαπημένη μου πόλη. Τρεις αγαπώ, την Κωνσταντινούπολη, την Αλεξάνδρεια και την Αθήνα. Και από τις τρεις την Αθήνα περισσότερο από όλες. Δεν μπορώ να ζήσω μακριά από την Αθήνα. Την πονάω.

Τι αγαπάς περισσότερο σε αυτήν; Τη μέρα της, τη νύχτα της;

Όλα, τα πάντα. Μένω στα Εξάρχεια, στη Νεάπολη και τη ζω γιατί δεν κοιμάται ποτέ. Τα παιδιά μέχρι το βράδυ, μπύρες, γέλια!

Ο κόσμος των Εξαρχείων σε ενοχλεί καθόλου; Αυτές οι… βόμβες;

Όχι μόνο δεν με ενοχλεί. Για να πω την αλήθεια δεν είμαι στις βόμβες, είμαι στη Νεάπολη. Δεν το αλλάζω με τίποτα.

Τρία βασικά βηματάκια που πρέπει να κάνει η Αθήνα για να “αναπνεύσει”;

Αυτή η συμπάθεια με τον Μπακογιάννη εξελίχθηκε σε κεραυνοβόλο έρωτα. Γιατί είδα ένα συμβούλιο νέων ανθρώπων που ξέρουν όλα τα προβλήματα επιστημονικά. Είναι σαν να έχεις μπει σε ένα ιατρείο. Ξέρουν τα πάντα, είναι εξειδικευμένοι άνθρωποι. Οπότε εγώ αν μπω θα ακολουθήσω το πρόγραμμά του. Από κει και πέρα έχω την ευχέρεια λόγω ηλικίας και λόγω πείρας να πω μια γνώμη για ένα μνημείο, για μια προτεραιότητα. Προχθές πήγαμε στο θεατρικό μουσείο του Γεωργουσόπουλου. Ο Μπακογιάννης έπαθε σοκ από την εγκατάλειψη και από την ομορφιά.

Δηλαδή στον τομέα της τέχνης και του πολιτισμού θα σε δούμε;

Είναι σαν ένα χωριό που ξέρεις όλους τους κατοίκους. Και στο χωριό της Τέχνης το γνωρίζω πάρα πολύ καλά. Αν με ρωτήσει ο Μπακογιάννης “αυτό το θέατρο αξίζει να το προχωρήσουμε;” ξέρω τι θα του πω. Δεν είμαι απόλυτος αλλά θα πω ότι έχει μία αξία.

Άγγελε, πόσα χρόνια είσαι στο θέατρο;

Στο θέατρο μπήκα ακριβώς 40 χρονών. Είπα θα φύγω όταν θα ασπρίσουν τα μαλλιά μου. Είμαι 67 και κάποια στιγμή είχα ορκιστεί ότι θα φύγω.

Δεν έχουν ασπρίσει όμως!

Κι ακόμα! Πήγα στη Μπιενάλε της Βενετίας και έφτασα στην πιο ψηλή βαθμίδα που μπορεί να φτάσει ένας καλλιτέχνης. Και λέω “τι κάνω τώρα; Θα γίνω ένας ζωγράφος που θα πολεμάω τον εαυτό μου στα 40 μου χρόνια;” Και τα παρατάω όλα και αρχίζω το θέατρο. Κατευθείαν μεγάλοι ρόλοι, στην Επίδαυρο, Εθνικό, λαϊκά θεάματα. Ήξερα ότι είμαι καλός, ήξερα τις δυνάμεις μου. Το ένιωθα. Στην Τέχνη υπήρξα πολύ τυχερός. Είμαι δοτικός πολύ.

Ίσως επειδή το ήθελες πολύ.

Το ήθελα πολύ. Σαν να μου τόκανε δώρο η φύση. Στη ζωή δεν ήμουν τόσο τυχερός. Στα προσωπικά μου. Γιατί δεν έδινα βάρος. Δεν μ’ ενδιέφερε. Νόστιμος ήμουν, χαμός γινόταν αλλά δεν ήθελα να μπλέξω, βαριόμουν. Μ’ ενδιέφερε η παρέα, το θέατρο.

Έχεις αγαπήσει όμως;

Εγώ είμαι της μιας φοράς. Της μιάμισης!

Τώρα τι κάνεις;

Κάνω τον Οθέλλο στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Ήταν να μην κάνω τίποτα αλλά αυτά τα δαιμονισμένα τα νιάτα! Είναι τόσο καλοί οι νέοι. 7 παιδιά, τριαντάρηδες και είμαι ο μόνος μεγάλος. Με τιμούν, με έχουν ψηλά! Και είπα “αει στο καλό”! Είναι όμως πολύ κουραστικό. Δεν έχω ανάγκη να δουλεύω. Δεν μπορείς πια να δίνεις τόσο πολύ, το σώμα σου δεν αντέχει.

Για πες μου για τη γάτα σου!

Εγώ δεν είχα ποτέ γάτα, η μανούλα μου δεν ήθελε ζώα στο σπίτι. Και στα 63 μου είχαμε στο Σαββόπουλο με τη Μελίνα Τανάγρη. Στην επιστροφή ακούμε ένα “νιάου νιάου” στο αυτοκίνητο. Είχαν χωθεί τα καημένα μέσα στη μηχανή για να ζεσταθούν. Τα σωσα και μου βγήκε αυτή η… προσωπικότητα, η Μίκρα.

Είναι παρέα;

Καλέ αυτή μου μιλάει, με μαλώνει! “Που είσαι; Τι κάνεις;”, πέφτει κάτω. Τα έχω εκπαιδεύσει και μου μιλάνε.