η χώρα,
εκτός απ'τα εχθρικά στρατεύματα, ήταν περικυκλωμένη κι απ’ το άυλο αλλ’ ακατάλυτο υφάδι των φρικιαστικών εγκεφαλικών διαταραχών των στρατιωτών της, διαλυτικά οράματα ψυχών ταλαιπωρημένων ως τα έσχατα, που από γενιά σε γενιά περίμεναν το τέλος ανυπόμονα, κλαίγοντας απ’την αδημονία, μια και είχαν δει με τα ίδια τους τα μάτια το σάπιο μεδούλι των κοκάλων της γης τους. Οι λέξεις είχαν ξεφύγει οριστικά απ΄την δικαιοδοσία των πολιτικών και των στρατιωτικών που δεν ήξεραν πια με τι να καμουφλάρουν μια πραγματικότητα που πρώτα αυτούς τους ίδιους άρχιζε να τρομάζει σπέρνοντας σ’ αυτές τις αδυσώπητες, αδίσταχτες, αδιάντροπες, αδάκρυτες καρδιές τον υπονομευτικό φόβο του απείρου, της μοναξιάς και του θανάτου,
Related Articles
κι έκαναν την εμφάνιση τους κρούσματα πρωθυπουργών και υπουργών που δεν έπεφταν για ύπνο αν δεν ήσαν βέβαιοι πως όλη τη νύχτα θα τους κρατούσε το χέρι ο καμαριέρης τους και λέρωναν το βρακί τους την ώρα των συνεδριάσεων του υπουργικού συμβουλίου επειδή έβλεπαν μπροστά τους ξαπλωμένο πάνω στο μακρύ γυαλιστερό τραπέζι το ίδιο τους το πτώμα σε κατάσταση προχωρημένης αποσύνθεσης, ντυμένο με την απροκάλυπτη γύμνια της απόλυτης εκμηδένισης, ή κρούσματα αξιωματικών, κυρίως ανωτέρων, που δεν μπορούσαν πια να μένουν μόνοι τους σ’ ένα άδειο δωμάτιο, έτρεμαν το σκοτάδι κι άνοιγαν συνεχώς συζητήσεις πάνω στο θέμα της διαλυόμενης, όπως έλεγαν, σκόνης στην οποία θα καταλήγανε
μέσα σε μια αιωνιότητα αμείωτου κενού
Δημήτρης Δημητριάδης Πεθαίνω σαν χώρα
photo by murplejane
