...
Και σε ποιον τελικά αρέσει να ζει μαλακά;Σε αυτόν που θέλει να κάνει την μοναξιά του εύκολη.
Και ποιος δεν θα επέλεγε την ένταση, τη δύναμη, τη φωτιά;
Αυτός που κατέστρεψε ό,τι πολύτιμο κρατούσε.
Αν δε χρειαζόταν να παλέψεις για να ξεχάσεις,
θα ξερίζωνες την καρδιά σου για μένα;
Να κάψεις ό,τι υπάρχει. Να λιώσει κομμάτι - κομμάτι.
Αυτό ναι, είναι ξεχωριστό, βαθύ και διαφορετικό.
Αυτό ναι, να το κάνεις μαλακά και αργά.
Σε θέλω, να το νιώθεις και να το συνειδητοποιείς.
Και σε θέλω και γενικά τώρα που το είπαμε.
Θέλω να βλέπω στο πειθαρχημένο σου βλέμμα όλα εκείνα...
Την σιγουριά, την αυθάδεια και την αφοσίωση στον στόχο σου.
Αλήθεια είσαι σίγουρος για τον στόχο σου;
Ξέρεις πόσο εκτιμώ αυτό το βλέμμα, τόσο γνώριμο.
Μ αρέσει όπως όλα εκείνα που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε.
Συνωμοτικά, μελετημένα και αδιάκριτα.
Αυτό το βλέμμα από ψηλά και από χαμηλά.
Με ανακούφιση και πόνο.
Με βλέφαρα κλειστά και απολεσθέντα έλεγχο.
Ο τοίχος που σταματάει τη γροθιά σου,
που κοκκινίζει και παγώνει αυτά τα δυνατά, επιδέξια, γυμνά δάχτυλα.
Ο τοίχος που τρίζει από τις γρατσουνιές και χει κόκκινα σημάδια.
(Συνεχίζεται, κάπου εδώ κοντά)
