...

Τι όμορφες που ναι οι αστραπές. Είναι η πρώτη μας βροχή μαζί. Σίγουρα δεν είναι. 

Κάθε μέρα να βρέχει και να είμαστε κάπου σκοτεινά, όλο και πιο κοντά.

Αχ ο λαιμός σου. Θέλω τόσο πολύ να δαγκώσω αυτό το απαλό δέρμα στο λαιμό σου και να το γλείψω, όπως το είδα στον ύπνο μου, όπως θέλω να σε γλείψω παντού. Αργά, κυκλικά, μαλακά, βασανιστικά σα να θέλω να πιω κάθε σταγόνα ζωής και έρωτα από μέσα σου.

Αχ αυτό το αυτάκι σου. Με αποσυντονίζει διαχρονικά.

Θέλω να βρέχει έτσι μανιωδώς, να το μυρίζω, να το ακούω και εγώ να κοιμάμαι ασφαλής στο στέρνο σου. Το μαλακό και δυνατό, που κάνει εθιστικές αγκαλιές. Ήσουν τόσο καλός.

Και μ αρέσει όταν είσαι παιχνιδιάρης, ανέμελος, άνετος, αξιόπιστος, στοργικός, προστατευτικός, αμήχανος. Γενικά, μ αρέσεις, ίσως, λίγο, που και που. Φταίει που αγγιζείς απαλά και προσεκτικά, ορίστε.

Οι στιγμές που είσαι εδώ και όχι κάπου αλλού, που δεν ανήκεις, που δεν έχεις σημάδια, ταυτότητα και τίτλους ιδιοκτησίας είναι εκείνες που χαμογελάς πονηρά, γλυκά και αβίαστα. Έτσι, θέλω να σε φιλήσω! 

Και θέλω να σε φιλήσω όταν είσαι χαμηλά και με κοιτάς με εκείνο το επιθετικό βλέμμα γεμάτο πρόκληση. Είναι σα να με ρωτάς ποιος θα αντέξει πιο πολύ και δε με νοιάζει τίποτα γύρω μου. Γιατί με προκαλείς και πρέπει να νικήσω. Τότε πρέπει να γίνεται. 

Όχι για να ξεφύγεις από αυτό, αλλά γιατί ξέφυγες από αυτό και γιατί δε ξεφεύγεις με τίποτα από ετούτο. Και το ξέρεις. 

Είσαι τόσο αδαής και αθώος αυτή τη στιγμή. Ούτε που έχεις ιδέα τι κάνω χαχαχα. Μιλάς, σκέφτεσαι και ένα παράλληλο σύμπαν οργιάζει. Θα μπορούσες να ξέρεις, αλλά γιατί να ξέρεις, σου πάει να είσαι καταδικασμένος. Άλλωστε, ίσως να είμαι κι εγώ και να μη το ξέρω. Πόσο μ αρέσουν τα παιχνίδια. Τα παιχνίδια ερωτήσεων, ειδικά. Των ερωτήσεων που δεν κάνεις, ειδικότερα. Σπάσε τους κανόνες επιτέλους. Ξεπέρνα αυτό που ήσουν.

Σε παρατηρώ, σε παρακολουθώ και αναλογίζομαι πως θα χύνεσαι και θα κυλάς πάνω μου, όπως η καταρρακτώδης βροχή στα επικλινή παράθυρα. 

Με μανία, δύναμη και σκοπό. Σθεναρά και αδιάκοπα. Επιτακτικά, αναπόφευκτα και δίχως επιλογή.

Κατακλυσμός!

Και τότε ήρθες αθόρυβα από πίσω μου, ένιωσα την ζεστασιά του κορμιού σου, παραμέρισες τα μαλλιά μου. Έπειτα, τις τουφίτσες που σου ξέφυγαν. Με τόση προσοχή, σα να ήταν φτιαγμένες από γυαλί και έπρεπε να φτάσουν ασφαλείς στον προορισμό τους. Γαργαλιστικό ταξίδι, δε λέω. Η ανάσα σου ήταν απαλή, ρυθμική και ολοένα πλησίαζε, τόσο ντελικάτα και ανέμελα. Ανατριχιαστικό. Φίλησες τον λαιμό μου αναπάντεχα, επιτέλους. Το κατάλαβες ότι από εκεί ξεκινάμε. Έκλεισα τα μάτια μου, έπιασες τα χέρια μου και με αγκάλιασες. Τα ρούχα ήταν το μόνο που μας χώριζε πια, ελπίζω. Αλλά κι αυτά ακόμα, δεν ήταν αρκετά για να μη νιώθω τι νιώθεις. Τόσο σκληρός και αμείλικτος που είσαι πάντα σαν άνθρωπος, πώς θα ήταν δυνατόν, άλλωστε! Επιμένεις γλυκά ότι είναι ώρα να μου διηγηθείς ψιθυριστά στο αυτί, που σε λίγο θα φιλάς, την δική σου μεριά από την ιστορία για την βροχή. Κοίτα που το νόμισμα είχε κι άλλη όψη τελικά.

Είναι σπάνιο να είσαι τρυφερός, αλλά όταν κατά λάθος είσαι είναι υπέροχο, πονηρούλη! Με ξεσηκώνει η μυρωδιά σου. Θέλω να σε φάω, τότε. Ή μπορώ και να περιμένω. Φάε εσύ πρώτα. Κααλή όρεξη... (ναι, με 2 "α", ποιητική αδεία)

My game, my rules. Available for limited time only. Do it well this time, though.