Είναι σημαντικό και δύσκολο να ζεις την κάθε σου ημέρα σα να είναι η τελευταία. Φυσικά κάποτε όντως θα είναι, μα δεν είναι πάντα εφικτό να κάνεις όσα θες, υπάρχουν και οι υποχρεώσεις. Από την άλλη ο στόχος δεν είναι να αποφύγεις τις υποχρεώσεις, αλλά να κάνεις αυτό που θες και αυτό που πρέπει ταυτόχρονα. 

Αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με όσα θα μιλήσουμε σήμερα (χα! σας την έφερα!).Στο παρελθόν έχω αναφερθεί στο τι είναι για μένα η ευαισθησία, οπότε δε θα επαναλάβω τον εαυτό μου ως προς αυτό. Γενικά δεν θα έλεγα ότι είμαι ο πιο συναισθηματικός άνθρωπος στη ζωή μου, ή έστω δεν κάνω τα πάντα πέρα χάρη όσων νιώθω. Επιβάλλεται να το κατακτήσει κάποιος αυτό μέσα μου.

Είμαι πολύ ευαίσθητη με πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, είναι εύκολο κάποιος να με πληγώσει αν είναι σημαντικός για μένα (κι ας μη το δείχνω), νοιάζομαι πολύ βαθιά για όσους αγαπώ και είμαι πολύ προστατευτική και φιλελεύθερη με ότι θεωρώ δικό μου. Αλλά μου είναι αδύνατον (μέχρι στιγμής) να εμπιστευτώ ή να εκτιμήσω ξανά, ουσιαστικά και μακροπρόθεσμα κάτι ή κάποιον που με πλήγωσε ή πόσο μάλλον με πρόδωσε. Κάπως καταδικαστικό αυτό. Μα είμαι απόλυτη και βαθιά και στα καλά και στα κακά.

Στο δίλημμα συναίσθημα - λογική όμως, 9 στις 10 φορές διαλέγω την λογική. Έτσι, κάποιος που είναι κοντά μου ξέρει ότι πατάω στα πόδια μου, ζω συνειδητοποιημένα και κάνω αυτό που επιθυμώ, χωρίς να νιώθει ανασφάλειες. Για μένα δεν έχει κανένα νόημα να μην έχει κάποιος ρεαλισμό, ωριμότητα, σταθερότητα και όρια, όσα συναισθήματα και να διαθέτει. Αν σκορπίζεται, δεν ξέρει τι θέλει ή πως να το υποστηρίζει, αυτόματα μου δημιουργεί την αίσθηση ότι δε μπορώ να τον εμπιστεύομαι. Και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα σε μία σχέση από το να μη μπορείς να εμπιστευτείς τον άλλον. Όσο και να αγαπάς αν δεν εμπιστεύεσαι και ο άλλος σε κάνει να μην τον εκτιμάς είναι αυτοτιμωρία να είσαι μαζί του. Πόσο μάλλον αν μιλάμε για κάποιον που δε σου ενέπνευσε εμπιστοσύνη εξ αρχής.

Το ζήτημα λοιπόν δεν έγκειται στο να έχεις πολλά και εύκολα συναισθήματα για πολλούς. Αλλά βαθιά, συνειδητά, απόλυτα συναισθήματα για λίγους, που δύσκολα χτίζονται και μόνο αν τους αξίζουν τα απολαμβάνουν (ακόμα και αν εσύ τα νιώθεις, δε σημαίνει ότι αξίζουν να τους τα εκφράζεις πάντα). 

Ίσως παίρνω κάποια πράγματα της ζωής πολύ σοβαρά. Όπως για παράδειγμα τον λόγο μου, την ειλικρίνεια μου, την ελευθερία, την αγάπη και την ανάγκη για δικαιοσύνη. Α! Και το να κάνω ό,τι κάνω όσο πιο καλά μπορώ και συνεχώς να βελτιώνομαι. Ναι, σε αυτά είμαι πολύ απαιτητική από τον εαυτό μου. Γι αυτό και δύσκολα αποχωρίζομαι από μέσα μου κάτι που έχω δεθεί με. Κατανοώ ότι αυτό για την τρέχουσα εποχή δεν είναι πολύ σοφό. Αλλά από την άλλη διακρίνομαι από κάποιον ελιτισμό σε ότι αφορά τις επιλογές μου και το αποτύπωμα που αφήνω στη ζωή των γύρω μου. (Στο κάτω κάτω τόσα πράγματα κάνω ανορθόδοξα, δε θα σκάσω για τούτο!)

Πληρώνω τίμημα για την ευαισθησία μου, για το κακό που εύκολα μπορεί να μου κάνει όποιος με έχει αγγίξει, τίμημα για την δυσκολία μου να με πλησιάσει κάποιος και να αφεθώ και τίμημα για να κάνω το ορθό (σύμφωνα με τις προδιαγραφές που ορίζω για την ζωή μου) ακόμα και αν δε συμβαδίζει με όσα νιώθω. Το αποτέλεσμα, παρόλα αυτά, με δικαιώνει, οπότε παράπονα 0.

Θαρρώ, πως βάζω έναν άξονα επαγγελματισμού και ακριβοδίκαιης αυστηρότητας σε όλες τις εκφάνσεις τις ζωής μου. Βλέπω τις σχέσεις σα μία συνειδητή και αμοιβαία σύμβαση-συμφωνία ενηλίκων που αφορά τις επιθυμίες, τις "απολαβές" τα πλεονεκτήματα, τα μειονεκτήματά και τα όριά τους. Δεν κυνηγάει κανείς κανέναν. Αλλά για να υπάρχει απόλυτη ελευθερία και σεβασμός (όπως μου αρέσει) πρέπει να υπάρχει αυτογνωσία, ξεκάθαρη επικοινωνία κινήτρων και στόχων ανάμεσα στους συντρόφους.

Στην ίδια λογική θεωρώ ότι σε κάθε σχέση μου (οικογενειακή, φιλική, επαγγελματική, ερωτική) ή αλληλεπίδραση, αυτό που προσφέρω πρέπει να είναι αντάξιο αυτού που είμαι, αυτού που θέλω να γίνω και φυσικά των συνθηκών/ανθρώπων. Από αυτό ακριβώς πηγάζει η επιλεκτικότητά μου και τα όχι που λέω. Αν πέφτει η ποιότητα που νιώθω ή προσφέρω κρίνω απαραίτητο να αντιδράσω στην υφιστάμενη κατάσταση και πιθανότατα να την αφήσω στο παρελθόν ή να μην την αρχίσω καν. Δε μου αρέσουν τα καταδικασμένα ή μέτρια βήματα, εκτός αν τα θέλω με όλο μου το είναι. You know what they say, go big or go home! Ακόμα και τότε όμως πρυτανεύει η λογική. Όλα στο μυαλό μας είναι. Και όπως έχω αναφέρει κάθε τίμημα δεν είναι άξια ορισμένο, ούτε ο επιμένων νικά πάντα.

Καταλήγω, ότι πρέπει να δημιουργώ ένα σιδηρούν παραπέτασμα γύρω από μένα και τα συναισθήματά μου για να μπορώ να τα αφήνω ελεύθερα, περιορισμένα και προστατευμένα από την λογική, που κάνει ότι μπορεί για να μη χαθεί η αθωότητα, αλλά έστω και εκεί μέσα, είναι ελεύθερα. Θεωρώ χρέος μου να προστατεύω αυτόν τον μικρό θησαυρό, που ιδανικά δεν θα ήθελα να είχα για να λέω και την απόλυτη αλήθεια. Και θεωρώ χρέος μου σε κάθε τι που κάνω να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό και ανάλογα με το ποιον έχω απέναντί μου να προσαρμόζω το πόσο δοτική είμαι. Δε θα μου άρεσε καθόλου κάποιος που αξίζει και κάνει κόπο να καρπωθεί τα ίδια με κάποιον αναξιόπιστο για παράδειγμα. Έτσι, υπάρχει και κίνητρο για συνεχή πρόοδο αμφότερων.

Πάντα απορούσα με τους ανθρώπους που είναι τόσο ελαφριοί με τα συναισθήματά τους, που ξεχνάνε εύκολα ή είναι μία εδώ μία εκεί ή τους βάζουν όλους στο ίδιο καζάνι ή υποκρίνονται ή είναι διπρόσωποι ή τα ισοπεδώνουν όλα (και τα λοιπά :P). Απορώ, δηλαδή, πως είναι τόσο επίπεδοι εσωτερικά. Καλά όχι ότι αμφιβάλλω ότι πολλοί είναι, απλώς μερικοί ισχυρίζονται το αντίθετο, αλλά ο καθένας κρίνει με τα δικά του κριτήρια. Λυπάμαι που δεν νιώθουν τόσο έντονα, ώστε να δουν την διαφορά μεταξύ των συναισθημάτων που παράγονται από διαφορετικές καταστάσεις. Δε μου αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι. Το να ναι κανείς επιφανειακός είναι για μένα το ίδιο κακό με το να ναι ανώριμος, δήθεν ή εγωκεντρικός. 

Προτιμώ τους ανθρώπους με βάθος, ουσία, αυθεντικότητα, μεγάλη καρδιά (δίχως επικριτική στάση), απαλότητα, που πασχίζουν να κάνουν τα πάντα σωστά. Α! Και που είναι ανοιχτόμυαλοι και φιλελεύθεροι μη το ξεχνάμε αυτό (χαχαχαχα). Αυτοί οι άνθρωποι σου εμπνέουν εμπιστοσύνη και αξίζουν τόσα πολλά, είναι τόσο σπάνιοι!

Όσο μεγαλώνω αποδέχομαι ότι βλέπω την ζωή πολύ διαφορετικά, τη δουλειά μου, τις σχέσεις μου, ακόμα και τις ασχολίες μου. Έχω σαφώς ορισμένες προτιμήσεις, που χωρίς να γίνομαι απαιτητική με κάνουν να φαίνομαι απόμακρη ή ψυχρή ή ακόμα και σκληρή. Ίσως και να είμαι. Δε με νοιάζει τόσο το τι νομίζει ο καθένας. Ποτέ δε με ένοιαζε για είμαι ειλικρινής. Δεν είμαι σκληρή, όμως, για όλους ούτε πάντα. Μόνο όταν συντρέχουν λόγοι! Αυτό με κάνει να νιώθω πιο καλά, γιατί πάντα νιώθω ενοχές ότι ίσως αδικώ κάποιον που απλά δεν έχει παραπάνω δυνατότητες.

Στο τέλος της ημέρας πρέπει να εκτιμάς και να αγαπάς τον εαυτό σου και κοιτώντας πίσω να ξέρεις ότι ως άνθρωπος έχεις μια συνοχή, που μέσα από σκληρή προσπάθεια αποφέρει την μέγιστη (για σένα) εφικτή ποιότητα στη ζωή και τις σχέσεις σου. Ή μπορείς απλά να έχεις πιο χαλαρά στανταρτς ζωής τόσο για σένα όσο και για τους άλλους και να αρκείσαι σε κάτι βατό και καθημερινό. Ό,τι σας ταιριάζει αναγνωστάκια. 

Δεδομένου, όμως, ότι από πολύ μικρή μου άρεσε να σπάω την πορεία μου σε μικρά βηματάκια και να τα σχεδιάζω για μέγιστη απόδοση, δε θα κοιμάμαι ήσυχη αν κάνω εκπτώσεις. Μεγάλο το τίμημα αλλά μεγάλα και τα όνειρα. Σας φιλώ* :)

Υγ.1 Κομματάρα και για σήμερα. Όχι πείτε μου δεν είναι; Μη μου πείτε, είναι! Άκρως ερωτικής ατμοσφαίρας θα έλεγα...

Υγ.2 Εδώ ο κόσμος καίγεται και κάποιοι κάθονται και γράφουν κείμενα που μετά θα μετανιώσουν, γιατί ο χρόνος δε θα τους φτάνει... Χα! Yolo σου λέω.

Υγ.3 Θυμίστε μου να σας γράψω ένα κείμενο για το ιδανικό ζευγάρι και την σχέση τους. :)

Υγ.4 Η ζωή είναι μικρή και δε γυρίζει πίσω!

Υγ.5 Κάτι που θα ήθελα από την ζωή μου είναι να μαλακώσω σαν άνθρωπος (ιδανικά όχι με τον δύσκολο τρόπο). Να στρογγυλέψουν οι γωνίες μου, να συμμαζευτεί η ακραία μου φύση και η τόσο έντονη ανάγκη μου για ένταση. Δεν έχω ιδέα πως και αν γίνεται χαχαχαχα Και δε ξέρω αν μετά θα είμαι εγώ. Ίσως να είναι και ένα ακόμα βήμα μέσα στα πολλά που κείτονται στο δρόμο της συνεχούς βελτίωσης που βαδίζω.

*Μιχάλης Γκανάς, φυσικά! Αγαπάω και την μελωδία όμως, πάντα θα μου φέρνει στο μυαλό κάτι πολύ γλυκό.