Η (δεύτερη) σημαντικότερη συμβουλή που μου έδωσαν ποτέ, ήταν να μη κάνω τίποτα στη ζωή μου που δε με κάνει καλύτερη σε κάτι. Τόσο απλά! Αν το σκεφτείς απαντά κατάλληλα και ορθά, σε κάθε, μα κάθε ερώτηση "να το κάνω αυτό...;". Προσωπικά, ανέκαθεν, με απασχολούσαν ζητήματα αποφάσεων. Μου αρέσει να ορίζω την ζωή μου, επομένως, θέλω κάθε τι που κάνω, έστω και λάθος, να είναι συνειδητό. Αυτό προσπαθώ να προσφέρω και στους άλλους μέσα από αυτό το blog. 

Δε μπορώ να πω ότι γενικά λαμβάνω μη εποικοδομητικές αποφάσεις, ούτε ότι μου λείπει η στρατηγική στον τρόπο που επιδιώκω την υλοποίηση των επιθυμιών μου. Αλλά, με αυτή την συμβουλή γλίτωσα χρόνο. Χρόνο, που θα σπαταλούσα ζυγίζοντας καταστάσεις και καταλήγοντας σε ένα αποτέλεσμα, που θα αναδείκνυε όχι μόνο τι να κάνω, αλλά και πόσο άδικα σπατάλησα χρόνο σκεπτόμενη ανοησίες.

Υπάρχουν καταστάσεις, άνθρωποι και εμπειρίες που αξίζουν τον χρόνο σου και υπάρχουν κι άλλες που δεν τον αξίζουν. Ακόμα και αν επιλέξεις σωστά την τοποθέτησή σου απέναντι σε αυτές. Φαντάσου, λοιπόν, τι όφελος θα αποδώσει αυτή η συμβουλή σε κάποιον που γενικά δεν το χει και πολύ με την διαχείριση της ζωής του, αισθάνεται ότι αναλώνεται ή αποδεικνύεται ότι αναλώνεται, καθώς δεν εξελίσσεται όσο θα ήθελε. Μάνι μάνι θα απέτρεπε τους ανθρώπους να ασχολούνται με το τι κάνουν ή πιστεύουν οι άλλοι, την ίδια στιγμή που θα τους έσπρωχνε να νοιαστούν για τους άλλους.

Πες με περίεργη, αλλά δεν αντέχω τους ανθρώπους που δε ξέρουν τι θέλουν, που δεν έχουν ορίσει ξεκάθαρα θεμελιώδεις αρχές. Δε μιλάω για φορμαλισμό, αλλά για συνειδητοποίηση, ρεαλισμό και πρόθεση για ουσιαστική επίδραση στη ίδια τη ζωή. Στα μάτια μου τέτοιοι άνθρωποι μοιάζουν να στροβιλίζονται ή να περιπλανώνται σε ένα κλειστό χώρο και να σκουντουφλάνε γύρω γύρω, ψάχνοντας την απελευθερωτική έξοδο. Αν υπάρχει κάτι χειρότερο από την παθητικότητα, τότε αυτό είναι σίγουρα η ολότελη ρευστότητα του χαρακτήρα, αυτό που λέμε "δε ξέρεις τι σου γίνεται". Η ελευθερία απαιτεί και προάγεται από την οργάνωση! Όπως και η προσαρμοστικότητα αποδίδει όταν πρώτα είσαι κάτι, συγκεκριμένο, με ταυτότητα, μοναδικότητα και αυτογνωσία.

Θέλοντας να κάνω μία ανασκόπηση στρέφοντας την επικριτικότητά μου (που αν και δεν εξασκώ υπάρχει ζωηρή) στα έσω-ζητήματα, ανέλυσα (αλίμονο!) με τι ασχολούμαι η ίδια. Ή έστω ποια είναι η φυσική μου κλίση. Θέτοντας, βεβαίως, εκτός συναγωνισμού το "να μη κάνω τίποτα στη ζωή μου που δε με κάνει καλύτερη σε κάτι", που αν και το έκανα, δεν το είχα ερμηνεύσει από αυτή την σκοπιά.

Στη ζωή μου, ως εκ τούτου, ασχολούμαι με δύο (μονάχα) πράγματα, ανθρώπους, καταστάσεις.  Όσα εκτιμώ και όσα με προκαλούν. Με όσα με προκαλούν ασχολούμαι πωρωμένα και βραχύβια, με όσα εκτιμώ αφοσιωμένα και μέχρι να πάψω να τα εκτιμώ (ιδανικά για πάντα). Με άλλα λόγια μπορείς να έχεις την προσοχή μου ή το μυαλό μου ολόκληρο (αδιάκοπα).  

Και οι δύο κατηγορίες μου προσφέρουν κάτι ξεχωριστό. Όσα με προκαλούν είναι τα τικς που θέλω να βάλω στις λίστες μου, τα διαφορετικά πράγματα που θέλω να πετύχω ή να δοκιμάσω, χωρίς να νοιάζομαι για την παρουσία τους στη ζωή μου. Όσα εκτιμώ είναι όσα θέλω να γίνω, να αφιερωθώ σε, να φροντίσω, να προστατέψω, να έχω στη ζωή μου σε εκείνο τον ψηλό τοίχο με όλα όσα αγαπώ, θαυμάζω και θεωρώ ανώτερα του σύμπαντος.

Ένα επιπλέον, των προαναφερθέντων, εύρημα που εντόπισα για την αφεντιά μου είναι η έλλειψη τυχαιότητας. Τίποτα δεν κάνω τυχαία ακόμα και οι παρορμήσεις μου, μέσα μου γίνονται συνειδητά. Όλα, για μένα, συνδέονται με άλλα πράγματα, από μία απλή ερώτηση που μπορεί να κάνω μέχρι κάτι που θα παρατηρήσω, φαινομενικά, ασυναίσθητα. Όλες μου οι επιδιώξεις οργανώνονται και σπάνε σε μικρά κομμάτια απλών καθημερινών δράσεων. Τα πάντα αποσκοπούν, στρατηγικά, κάπου, πολύ συγκεκριμένα και έχει οργανωθεί έτσι, κάθε μικρή απόφαση, ώστε να διασφαλιστεί η επιτυχία, με τον πιο αποδοτικό τρόπο. 

Ακούγεται λίγο τρομακτικό έως υπολογιστικό. Δεν ισχυρίζομαι ότι δρω εις βάρος των άλλων ή με κρυφή ατζέντα. Καλώς ή κακώς έχω πολύ συναίσθημα και είμαι αθεράπευτα ευαίσθητη για να μπορώ να καταφερθώ εις βάρος των άλλων με ψυχρότητα και ιδιοτέλεια. Απλώς, χρησιμοποιώ όσο μπορώ τις όποιες ικανότητες, ενδεχομένως, διαθέτω για να γίνω η καλύτερη εφικτή έκδοση του εαυτού μου. Και όπως κάθε μεγαλεπίβολος στόχος θέλει αφοσίωση, σκληρή δουλειά και αδιάκοπη προσπάθεια, έτσι και αυτό πρέπει να είναι τόσο ακριβές και καλοκουρδισμένο.

Σε αυτό με βοήθησε η παρατηρητικότητα και η καλή μνήμη που έτυχε να έχω από μικρή, όσοι το έχετε, καταλαβαίνεται για τι πράγμα μιλάω. Σύμφωνα με τούτα, με διαβάζετε πολλές φορές να υποστηρίζω ότι η ευτυχία, η αγάπη, η επιτυχία είναι επιλογές, ότι ΟΛΑ είναι εφικτά, ότι δεν υπάρχει δε μπορώ, παρά μόνο δε θέλω κ.ο.κ.. Όλα ανάγονται στον τρόπο σκέψης του πρωταγωνιστή. Μόνο με κατάλληλη νοοτροπία και νόηση μπορείς να πετύχει ό,τι και όπως θες. 

Αναμφισβήτητα, υπάρχουν απειράριθμοι δρόμοι να πας κάπου όπως και τρόποι να πετύχεις το ποθητό. Κάποιοι σωστοί, κάποιοι λανθασμένοι, γρήγοροι, αργοί κλπ. Το πρόβλημα, όμως, έγκειται στο γεγονός ότι οι περισσότεροι (εμού συμπεριλαμβανομένης ενίοτε) δεν είναι σίγουροι για το σε ποιο δρόμο είναι και θέλουν, πόσο μάλλον αποδίδει, να ακολουθήσουν.     

Οπότε να θυμάστε, αν χρειαστείτε συμβουλές:

Αν δε χρειαστείς! Προσκυνώ...

Υγ.1 Όχι, δεν είμαι εγώ στην φωτό :P Αλλά λάτρεψα το χρώμα της κλωστής και την λεπτομέρεια των σημαδιών από τις προηγούμενες λήψεις τις φωτό, στα σημεία που άγγιζε η κλωστή το δέρμα.