...
Να και κάτι που βρήκα χωμένο σε ένα βιβλίο. Δεν υπάρχει ημερομηνία, αλλά υποθέτω πότε γράφτηκε. Για να είμαι ειλικρινής, δεν θυμόμουν ότι υπήρχε (τόσο πολυγραφότατη όμως!). Είναι τρομακτικό μερικές φορές να βλέπεις τι ένιωθες σε περιστάσεις συναισθηματικής αστάθειας ή πίεσης. (Αισθάνομαι λες και μεταφέρω λόγια έφηβης, θεέ μου, είχα ξεχάσει πόσο πολύ υπερβάλω όταν με πιάνει το παράπονο χαχαχα) Για να κλείσω το κύκλο των 4 ήμερων σερί αναρτήσεων (από κονσερβούλες), ανεβάζω κι αυτό, ο μόνος του ρόλος είναι αρχειακός, όπως όλες οι post apocalyptic αναρτήσεις μου.
Πλέον υπάρχει μόνο ένα σημειωματάριο (γεμάτο) εκ του οποίου δεν έχετε διαβάσει ποτέ κάτι, αν και ελπίζω κάποτε να το διαβάσετε κι αυτό, έστω και χωρίς το όνομά μου.
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ βαθιά κι ό,τι και αν έχεις κάνει, αυτό δεν αλλάζει. Μου κάνει τόση εντύπωση πως ένα κομμάτι μου σε μίσησε, η ψυχή μου αφυδατώθηκε από χαρά, έσπασε σε κομμάτια, η λογική μου σε απέρριψε με μιας, πως ξέρω ότι δεν κάνεις για μένα, δε μου αξίζεις, ούτε υπήρχε κάτι ειλικρινές σε σένα...και ακόμα σ' αγαπώ.
Η καρδιά μου χτυπάει μουδιασμένα, οι αναμνήσεις μου με γεμίζουν ζεστασιά και κάνουν το αίμα μου να κυλά με ρυθμό. Μακάρι να είχε γίνει κάτι και να είχαμε τελειώσει πιο πριν ή να μην αρχίζαμε καν. Μεγάλο βάσανο η αγάπη μου για σένα. Και μεγάλο καθίκι εσύ. Πάτσι μάλλον. Τι να πρωτοχωρέσει μία μικρή καρδιά, που κλαίει μόνη της, στα σκοτεινά, κουλουριασμένη για σένα και για άλλα. Βλάκα.
(ένα χρόνο πριν)
Υγ. 1 Δε φαντάζεστε σε τι πειρασμό μπήκα ανάμεσα στις προτάσεις να παρέμβω (καθώς το έγραφα) με ορθολογικά ή ειρωνικά σχόλια από τη μελλοντική Αφροδίτη. Αλλά σέβομαι ότι κάποτε τα εννοούσα και ήταν κόπος για μένα! (από μέσα μου προφανώς και τα σχολίασα πάντως χαχαχα).
Υγ. 2 Αν αποτύχω σε όποια άλλη επαγγελματική επιδίωξη, μπορώ πάντα να γίνω συγγραφέας βραζιλιάνικης σαπουνόπερας πάντως... (δεν άντεξα!)
Υγ. 3 Για να αποφύγετε τα ανωτέρω, σε περίπτωση που όντως ισχύουν και έχετε λόγους να τα νιώσετε, σκεφτείτε αυτό.
