Το οξύμωρο σάμπως και είναι ένα.
Το οξύμωρο της ζωής μου, αν υποθέσουμε ότι είναι ένα (που καταφανώς δεν είναι), είναι ότι ο μεγαλύτερος περιορισμός που επιδρά σε μένα είναι η ίδια η ανάγκη μου για ελευθερία, που μόνη μου επιβάλλω.
Αν έπρεπε να διαλέξω ένα ακόμα, θα ήταν η διάσταση που μονίμως υπάρχει στη λογική και το συναίσθημα, που επίσης επιλέγω να μην εξαλείφω, καθώς έχω και τα δύο ανάγκη και επιθυμία.
(Δεν λέω καλές γιορτές ακόμα, έρχεται εορταστικός επικήδειος έτους! χαχαχαχα)
Υγ. Ανατριχιαστικό μουσικό θέμα και σήμερα!
Υγ. Ανατριχιαστικό μουσικό θέμα και σήμερα!
