Πάντα μπορείς να τρέξεις, να κρυφτείς, να υποκριθείς. Αλλά ποτέ δε μπορείς να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου.
Οι δειλοί εκτός από αυτοκαταστροφικοί είναι και άκρως πρόθυμοι να νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους. Βέβαια είναι λογικό να μη σέβεσαι και να μην εκτιμάς τα όνειρα ή τους κόπους κάποιου, όταν τα δικά σου μπορείς με ευκολία να τα πετάς κάτω από το χαλί και να τα αποφεύγεις.Κανείς μας δε μπορεί να ξεφύγει από τον εαυτό του. Όσο μακριά κι αν πάει, όσο καιρός κι αν περάσει, όσο καλά ή ασφαλή κι αν μοιάζουν τα πράγματα. Και δε μιλάω για τα μικρά, περαστικά και ασήμαντα που ποθεί κανείς. Μιλάω για όσα σε τρώνε χρόνια και θα σε τρώνε για πάντα.
Αλήθεια, κανείς μας δε μπορεί να ξεφύγει από τον εαυτό του. Αυτή είναι η τιμωρία ή η ευλογία μας. Για αυτό, να αγαπάτε, να φροντίζετε, να σέβεστε και να ακούτε τον εαυτό σας. Όχι εις βάρος των άλλων. Το να σαι μαλάκας είναι εύκολο, αλλά όχι βιώσιμο. Στόχος είναι κάθε μέρα να γίνεσαι καλύτερος, μεγαλύτερος, σοφότερος, πιο σταθερός, πιο αξιόπιστος, πιο ισορροπημένος.
Να χαϊδεύετε και να καλομαθαίνετε την ύπαρξής σα να είναι το μικρό προστατευόμενό σας. Αλλά να την προκαλείται και να την ζορίζετε, αντέχει σίγουρα. Έτσι μας σέβονται και οι άλλοι. Έτσι αγαπάμε κι εμείς εκείνους, ελεύθερα, με ακεραιότητα και εντιμότητα.
Η εσωτερική ηρεμία είναι πολύ ακριβή. Και εν πάση περιπτώσει είναι καλό να κοιμάσαι ανάλαφρος και να μη θες να σε φτύσεις όταν κοιτιέσαι στον καθρέφτη. (Ιδανικά, ας μη θέλουν να σε φτύσουν κι οι άλλοι, αλλά ένα ένα.)
Υγ. 1 Ευχαριστώ :)
Υγ. 2 Επίσης, τις τελευταίες δέκα μέρες τους έχω ΛΙΩΣΕΙ, να τους τσεκάρετε, easy listening παιδιά. Νομίζω τους ταύτισα ήδη με μία χειμωνιάτικη urban στιγμή ηλιοβασιλέματος, μακριά και κρυμμένη ανάμεσα σε άγνωστης προέλευσης δέντρα, παλτό γεμάτο κολλημένα χορταράκια (αυτά παθαίνει όποιος κάθεται κάτω, όπου βρει) και παγωμένα κατακόκκινα δάχτυλα (ίδια με το μανώ). ^.^
