Uncensored Κεφάλαιο 1 (Απόσπασμα):
Στιγμές γυμνής και αχόρταγης δόξας. Δόξας των οργασμών, των κρυφών επιθυμιών και των κρυμμένων εραστών. Δόξα στα τσαλακωμένα σεντόνια, τα πεταμένα ρούχα και τα ζουμερά κορμιά, που στάζουν έρωτα και ρουφούν αμφιβολία.
Συγκε-χυμένες εικόνες μανίας βγαλμένες από όνειρο. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα, που ακόμα και ο λίγος χρόνος φάνηκε πολύς. Κάθε χώρος και κάθε στάση ήταν μία ξεχωριστή γιορτή, για κάθε μία από τις στιγμές που είχαν ποθήσει κεκαλυμμένα ο ένας τον άλλον. Η πόρτα, ο καθρέφτης, το γραφείο, η κουζίνα, το κρεβάτι, το μπάνιο, το παράθυρο, ο καναπές, το πάτωμα, οι σκάλες, η καρέκλα, το αυτοκίνητο, το δάσος, η παραλία.
Όλα τους μικρές ιστορίες πόνου, ηδονής, τρυφερότητας και υποταγής, πεταμένες σε ένα δύσβατο δρόμο σαν πετραδάκια νόστου. Θα έβρισκαν ποτέ οι δύο τους τον κοινό τους δρόμο; Ποιος ξέρει. Ίσως αύριο να μην υπάρχουν καν τα πετραδάκια και τίποτα να μη θυμίζει ή να μη δίνει αξία στις ιστορίες τους. Κι εδώ που τα λέμε ούτε εγώ δε θα προλάβω να σας τις μεταφέρω όλες.
Σήμερα, όμως, θα σας πω για μία, την πιο αθώα από αυτές. Ήταν μία μέρα ή μάλλον νύχτα πια σαν όλες τις άλλες, με υποχρεώσεις και βαρετούς συνδαιτυμόνες. Λίγη πλάκα, λίγα πειράγματα, λίγες ανιαρές συζητήσεις, καθόλου μουσική και έναν μακρύ δρόμο. Αυτό το, κατά τα άλλα μέτριο περιβάλλον, έμελλε να την κάνει για πρώτη φορά να θέλει να τον φιλήσει. Παράξενο πως, αφού είχαν υπάρξει κι καταλληλότερες επιλογές.
Καθώς κατέβαινε την σκάλα και εν μέσω μίας έντονης λογομαχίας, της φάνηκε για πρώτη φορά, εκτός από γοητευτικός, πολύ άγριος. Σκοτεινά άγριος, συνειδητά και ανδρικά άγριος. Δεν την ανατρίχιασαν τα λόγια του, δε μιλούσε καν. Το μαύρο βλέμμα του την προκάλεσε τόσο ξεδιάντροπα και εσκεμμένα να τον παραβγεί. Η υποβόσκουσα γενετήσια κόντρα τους, έκανε το αίμα της να κυκλοφορεί γρήγορα και παθιασμένα. Ποιος θα το έλεγε εκεί, μέσα στην βρωμιά ότι θα ήθελε τόσο πολύ να τον φιλήσει και να τον χαστουκίσει, που τολμάει να είναι τόσο ποθητός.
Μόλις της παρουσίασε την διττή του φύση, την τρυφερότητα και την επικινδυνότητα που τον χαρακτηρίζει. Μόνο να φανταστεί μπορούσε που αλλού θα ήταν τόσο καλός στις εναλλαγές σε ρόλους. Βέβαια εκείνη την στιγμή δε μπορούσε ούτε αυτό να το φανταστεί, καθώς το μόνο που ήθελε ήταν να τον αρπάξει και να τον κολλήσει στον κοντινότερο τοίχο. Το φαντάστηκε όμως μετά, ντροπιαστικά πολλές φορές και με μεγάλη επιτυχία.
Εκείνος πάλι θέλοντας να λάβει την εκδίκησή του κι ευτυχής με τις ικανότητές του στην αποπλάνηση, αποφάσισε να την βασανίσει. Θα της έδινε αυτό που ήθελε, αλλά πρώτα θα έπρεπε να φτάσει στα όριά της. Θα έπρεπε να το γυρέψει τούτη τη φορά. Ήθελε τόσο απεγνωσμένα να δει το βλέμμα της να λυγίζει και να φλέγεται. Να πάψει επιτέλους να έχει αυτή την υπεροπτική ικανότητα να υπεκφεύγει. Έτσι, της πρότεινε να περπατήσουν λίγο ακόμα, κάπου πιο κατάλληλα. Και δε χρειάστηκε κόπος να κάμψει τις δήθεν ενστάσεις της.
Σε λίγη ώρα ήταν σε ένα πολύ όμορφο και ήσυχο μέρος, με ερωτική μουσική, ζέστη (επιτέλους) και αξιοζήλευτη θέα. Αφού την βοήθησε να βγάλει το παλτό της, δεν της επέτρεψε να καθίσει, παρά την αγκάλιασε ελαφριά και της ψιθύρισε διάφορες ανοησίες για την θέα και τους θεούς. Θα την έλεγες μία φιλική αγκαλιά, αν δεν αισθανόταν την ανάσα του στον λαιμό της και αν δεν της έπιανε στρατηγικά την μέση. Ίσως να τον πρόδιδε λίγο και η ταχυπαλμία του, καθώς, ενώ μύριζε τα μαλλιά της στο στέρνο του και ήθελε να την κάνει να λιώσει από ηδονή, έπρεπε να το παίζει σοβαρός.
Θα έμεναν έτσι μέχρι να την νιώσει να τρέμει ή να βαρεθεί και να γυρίσει μόνη της, σκέφτηκε. Ή μήπως να την άφηνε στα κρύα του λουτρού και να περίμενε να φύγουν, ώστε να το ξανακάνει όταν πια εκείνη θα έχει απελπιστεί; Μπααα δε θα το αντέξει ως τότε. Σίγουρα δεν θα αντέξει ως τότε, δηλαδή, κι καλό θα ήταν να πάψει να την σφίγγει τόσο, γιατί πλέον θα προδοθεί και θα της δώσει πλεονέκτημα.
Εκείνη προσπαθούσε εναγωνίως να καταλάβει αν όντως αυτό που αισθανόταν χαμηλά στην πλάτη της, ήταν αυτό που νόμιζε ή ήταν κάποιο ρούχο. Παράλληλα του ανέφερε πόσο πολύ της αρέσουν οι αγκαλιές και οι ευαίσθητοι άνδρες. Τουλάχιστον ήταν τρυφερός. Τουλάχιστον αυτή τη φορά φρόντιζε να σπάσουν το φράγμα της σωματικής επαφής σιγά σιγά. Η διαφορά είναι, ότι πάλι δεν ήξερε τι θα γίνει. Πφφ ήταν κι αυτός μυστήριος τύπος, που πάει κι τους βρίσκει!
Τότε αναπάντεχα, πηγαίνει όλα τα μαλλιά της στη μία μεριά, την μυρίζει απαλά στο γυμνό δέρμα του λαιμού της και την ρωτάει τι άρωμα φοράει. Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια. "Μα καλά είμαστε σοβαροί;" αναλογίστηκε και του απάντησε μία από τις εξυπνάδες της. Κι όσο τον νιώθει να πλησιάζει τον λαιμό της, της κλείνει τα μάτια με το ένα του χέρι, τη σφίγγει γερά με το άλλο, και την φιλάει απαλά στο πλάι του σβέρκου.
-"Μη φοβάσαι, απλώς μου αρέσεις πολύ και δε θα σου άφηνα περιθώρια αυτή τη φορά."
-"Αλλά γιατί τα μάτια;"
-"Για να συνηθίζεις σιγά σιγά!"
Αποσβολωμένη καθώς ήταν την προσκάλεσε να καθίσουν. Έπρεπε να χτίσει το συναίσθημα σωστά, είχαν πολλά να πούνε. Πόσο πολύ θέλει να είναι μαζί, πως θα το κρατήσουν κρυφό και όλα όσα θα την έκαναν να τον εμπιστευτεί επιτέλους. Μισο-ευχαριστημένη κι εκείνη, κάθισε να τον ακούσει, ψάχνοντας γιατί δεν την φίλησε κανονικά και αν σκόπευε να το κάνει. Τι περίεργος τύπος και γιατί την μάγευε πάλι τόσο απαλά και ρομαντικά που τα έλεγε. Να δεις που κάποιο λάκκο θα έχει η φάβα!
Δεν είχε καμία αμφιβολία ότι το σχέδιό του την είχε αφήσει άναυδη. Της έδωσε την πιο πλατωνική έκδοση αυτού που ήθελε, στερώντας της το κυρίως πιάτο. Χαλάλι κι ας μη μπορούσε να συγκεντρωθεί σε όσα ήθελε να της εκφράσει. Έτσι κι αλλιώς σε λίγη ώρα, θα την φιλούσε με πάθος, δόξα και τιμή. Του είχε λείψει κάπως αυτή η αδημονία της αρχής. Όχι όποιας αρχής, απ αυτές είχε πολλές πριν και κατά τη διάρκεια, τις άλλες τις αρχές, εκείνες με κάποια που να την θέλει λίγο παραπάνω, ποιος ξέρει για πόσο. Αν τους έβλεπε κάποιος θα σκεφτόταν ότι ένας έρωτας είχε γεννηθεί, αλλά έχοντας δει τα προσεχώς, μόνο αυτό δεν έγινε τελικά. Πάντως τέτοιες στιγμές είναι να τους ζηλεύεις λιγάκι, έτσι που μοιάζουν σα να κρατούν τη ζωή από τα μαλλιά.
Αν η πρώτη τους ιστορία είχε τίτλο θα ήταν "πρόσεχε τι εύχεσαι". Για εκείνους όμως, αυτή η στιγμή ήταν η αρχή της δοξασίας ενός μοιραίου πάθους. Δραματικοί χαρακτήρες, βλέπεις. Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ, ούτε οι επόμενες είναι τόσο εύθραυστες. Οι μόνοι εύθραυστοι είναι οι ίδιοι, που δε θα αργήσουν να σπάσουν σε χίλια κομμάτια. Ως τότε, όμως, θα έχουν ξεπεράσει κάθε όριό τους μία για πάντα.
Υγ. 1 Αυτό το κείμενο αποτελεί τμήμα υποενότητας, της ενότητας που γράφω καιρό τώρα και έχετε δει να την γυροφέρνω. Αυτή η ενότητα περιέχει μεταξύ άλλων αφήγηση, ελεύθερη ποίηση (ο θεός να την κάνει) και τώρα κι ένα μίνι διήγημα, δείγμα του οποίου ήταν αυτή η ιστορία. Ελπίζω να ολοκληρωθεί και η ενότητα και το διήγημα κάποτε. Μου αρέσει αυτή η νέα δέσμευση και η ύπαρξη συνέχειας. Δε ξέρω αν θα βρω το κουράγιο να δημοσιεύσω όλες τις ιστορίες, καθώς έχουν ιδιαίτερο ύφος, αλλά θα δούμε :)
Το διήγημα λέγεται Uncensored, οπότε μπορείτε να το ξεχωρίζετε έτσι από τις άλλες αναρτήσεις. Επίσης, υπάρχει και ξεχωριστή ενότητα στα tabs. (Σε περίπτωση που καίγεστε για αυτό το μεγαλείο της λογοτεχνίας χαχαχαχαχα).
Υγ. 2 Για τα υπόλοιπα μέρη της ιστορίας:
Το διήγημα λέγεται Uncensored, οπότε μπορείτε να το ξεχωρίζετε έτσι από τις άλλες αναρτήσεις. Επίσης, υπάρχει και ξεχωριστή ενότητα στα tabs. (Σε περίπτωση που καίγεστε για αυτό το μεγαλείο της λογοτεχνίας χαχαχαχαχα).
Υγ. 2 Για τα υπόλοιπα μέρη της ιστορίας:
Μέρος Α : Τσίκι - Τσίκι
Μέρος Β : 2:58
Μέρος Γ : Sidenotes
Μέρος Δ : Lovezoned
Μέρος Ε : How could it be
Μέρος ΣΤ : The Closure alt.
Μέρος Ζ : Fight Me
Μέρος Η: Shaking Knees
Μέρος Θ: Glory | Uncensored - το τρέχον
Μέρος Ζ : Fight Me
Μέρος Η: Shaking Knees
Μέρος Θ: Glory | Uncensored - το τρέχον
