...

"Αυτό ερωτεύτηκα σε εκείνον, το πως μπορεί να σε κρατάει, δίχως να σε αγγίζει.

Το πως σε προστατεύει με τόση απαλότητα και ευαισθησία. Το πως κοιτά με τόση ηρεμία και ζεστασιά. 

Είναι πάντοτε κοντά. Τόσο ώστε να μη φοβάσαι. Τόσο ώστε να σαι πάντα εσύ, ελεύθερος. Είναι ένας άνθρωπος που σε μαλακώνει, σε κάνει να δεις και να δεθείς και να δεχτείς. 

Δε ξέρω αν είναι με όλους έτσι, ρωτήστε τον ίδιο. Γενικά ρωτήστε τον ίδιο, πάντα έχει κάτι ενδιαφέρον να πει, ειδικά αν είναι περασμένη η ώρα.  

Θαυμάζω πολλά σε εκείνον, δε φτάνει ένα closure για όλα. Ένα από αυτά είναι η λεπτότητα και  η δεξιοτεχνία που χειρίζεται ό,τι θεωρεί πολύτιμο και το αισθητήριο που ορίζει τι είναι εύθραυστο. Ξέρει πότε πατάει σε τσόφλια αυγών και πότε πρέπει να τα σπάσει αντί να τα αποφεύγει. 

Η βεβαιότητα της ευτυχίας πηγάζει από την αίσθηση του σύντομου, αλλά όχι ανεπαρκούς, που σου αφήνει η παρουσία του. Ο χρόνος κυλά γρήγορα όταν κυλά ονειρεμένα. Σαν δάκρυ με μια σταγόνα ιδρώτα που κυλά από τα λαμπερά μάτια του στο πονηρό του μειδίαμα. 

Αν ήταν πίνακας θα ήταν ένας ήρεμος ωκεανός. Ήρεμος. Αλλά ωκεανός. Με ένα κυματάκι στην άκρη για τσουλούφι. Βαθύς και γεμάτος ζωή. Επικίνδυνος αλλά άκακος σαν χαρωπός Άγιος Βασίλης. Με τόση συσσωρευμένη γνώση και ωριμότητα. Μα με απύθμενη αγάπη και ειλικρίνεια. Που την χωράει τόση δεν έμαθα ακόμα και είμαι μικρή για να ρωτήσω. "

Εσύ εδώ. 

Υγ. Δεν τελειώνει εδώ η ιστορία. Απλώς ολοκληρώθηκε ένα κεφάλαιό της τρόπον τινά. Γέμισε αυτό που ποτέ ως τώρα δεν είχε γεμίσει.