...

Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Αν είχα τη δύναμη να διαγράψω κάτι θα ήταν αυτό το βλέμμα. Σκοτεινό και πονηρό. Σα να σε προσκαλεί να το ακουλουθήσεις δίχως ίχνος δέσμευσης, δίχως καν μία υπόσχεση. Σιωπηλό, αφήνει στους άλλους τις προσδοκίες, τις μεγάλες προσδοκίες και τις μικρές απολαύσεις. 

Εμένα, όμως, δε μου αρέσουν οι προσκλήσεις. Τις βρίσκω παθητικά βαρετές και δεδομένες. Εμένα μ αρέσουν οι προκλήσεις. Κι αυτές απαιτούν κάτι παραπάνω από ένα σαγηνευτικό βλέμμα. Ίσως δύο. Ίσως μια παράσταση ολόκληρη, από ενδιαφέρον και επίπλαστα εύθραυστη ψυχή. Ίσως και τα περισσότερα που δόθηκαν ποτέ κι ας μην μου φτάνουν.

Είσαι φευγαλέος. Όχι φευγάτος. Αλλά να, σα να ξεθωριάζεις πριν ακόμα γίνεις έντονος, σα να μη φτάνεις, σα να είσαι μονίμως στα μισά. Απογοητευτικό για κάποιον τόσο γοητευτικό. Εδώ που τα λέμε μπορεί και να σαι ακατάλληλος. Σίγουρα είσαι. Κι επικίνδυνος. Κι αναξιόπιστος. Κι ασταθής. Κι επιφανειακός. 

Ξέρεις με τι μοιάζεις; Με ένα φαγητό που έντονα λαχταράς από καιρό σε καιρό σε άσχετες ώρες κι όποτε σου προσφέρεται και μπορείς να το έχεις το απορρίπτεις, γιατί δε σου φαίνεται κι τόσο καλό όσο το φανταζόσουν. Και φτου κι από την αρχή. Μάχες δίχως νικητή, δίχως απόδειξη. 

Μη με κοιτάς έτσι όμως, γιατί ξεχνάω πως δεν πρέπει να είσαι λαχταριστός.

Αυτό είναι το μυστικό σου ε;

Υγ.1 Αναδημοσίευση:

Να αγαπάς σημαίνει να σπαρταράς σε σεντόνια ξεσκισμένα από την αϋπνία. 

Γιατί αγάπη δεν είναι ένας τρυφερός παράδεισος μα η βίαιη επίθεση της λαίλαπας νερού και φωτιάς. Βλσντιμίρ Μαγιακόφσκι