Δεν θα διαφωνήσω. Και η ευτυχία είναι στιγμές όχι, γιατί, μόνο στιγμιαία, όλα μπορούν να είναι ιδανικά (όπως το ορίζει κανείς ατομικά αυτό). Η ευτυχία είναι οι στιγμές που αφήνουμε τον εαυτό μας να απελευθερωθεί από το πως ορίζει ο "κόσμος" την ευτυχία. Όταν δεν βλέπεις ως συμβιβασμούς όσα δεν είναι αυτά που θες όπως θες και όταν μαθαίνεις να αναγνωρίζεις την ομορφιά μέσα σε όσα δεν σκέφτηκες ποτέ, τότε είσαι για πάντα ευτυχής. Όταν ορίζεις εσύ τι είναι ευτυχία, ξέρεις ότι μπορείς και να την έχεις.

Ναι, ξέρω τι είπα. Όταν δεν είναι όλα, αυτά και όπως θες. Μερικές φορές η ζωή σε ξαφνιάζει και σου αναδιατάσσει ή σου σπάει (εκτός από τον τσαμπουκά) τα κουτάκια σου, μόνο και μόνο για να μάθεις ότι υπάρχουν τόσα περισσότερα απ όσα ήδη ξέρεις. 

Καθώς περπατούσα σκεφτόμουν (κλασσικά) τις πραγματικά λαμπερές στιγμές της ζωής μου, όσο μπορούσα να τις ξεχωρίσω γιατί έχω μία μόνιμη ευλογία θα έλεγα. Και τότε κατάλαβα, ότι ήταν στιγμές που δεν ζούσα κάτι μοναδικό (απαραίτητα), κάτι πρωτόγνωρο, ούτε που όλα ήταν τέλεια. Ήταν στιγμές που έπαιρνα ένα λεπτό να αφοσιωθώ σε ένα ερέθισμα, συναίσθημα, εμπειρία σα να ήταν τόσο πολύτιμο όσο η φιλοσοφική λίθος. Η ευγνωμοσύνη γεννούσε το αίσθημα πληρότητας και η πληρότητα την ευτυχία. Αυτή η ευτυχία μου έδινε δύναμη να πολεμάω όσα δεν ήταν τέλεια, αλλά ήταν κιόλας.

Ή είμαι πολύ απαθείς απέναντι στα προβλήματα ή πολύ αισιόδοξη. Όπως και να έχει θα προτιμούσα μία μη βίαιη αφύπνιση και επιστροφή στην πραγματικότητα. 

Η ευτυχία, επομένως, όπως πολλάκις έχω αναφέρει είναι τρόπος ζωής και σκέψης, προηγουμένως. Δεν υπάρχει ευτυχιόμετρο ούτε πρωτόκολλο, ή είσαι ή δεν είσαι. Και μόνο εσύ μπορείς να το κρίνεις αυτό. Όταν κάτι δε σε γεμίζει φως, αγάπη, κουράγιο δύο είναι τα τινά: είτε αποτελεί λάθος επιλογή είτε είσαι αχάριστος. 

Ο μεγαλύτερος εχθρός, ακόμα και πριν την αχαριστία, της ευτυχία είναι η δειλία. Ο αχάριστος ζητά συνεχώς, αλλά δεν εκτιμά ποτέ. Ο δειλός δεν ξεμπαρκάρει ποτέ από τα λιμνάζοντα νερά μίας ασφαλούς φυλακής. Από κάποιον που φοβάται να πάρει όσα ποθεί, μην περιμένεις να έχει και πολλά να δώσει. 

Η ευτυχία δεν είναι καν μία στατική εικόνα. Αν ήμουν προκομμένη και πειθαρχημένη, ώστε να ζωγραφίζω με δεινότητα, θα απεικόνιζα την ευτυχία ως μία συνεχώς ανανεούμενων άνθεων  ανοιξιάτικη, μεστωμένη αμυγδαλιά. Η ομορφιά ρέει δίχως τέλος, η ζωή ακολουθεί την ζωή και η ευτυχία αντικαθιστά τον εαυτό της.

Για να βιώνεις την ευτυχία σε κάθε τι, επιβάλλεται να αφεθείς. Να αφεθείς σε ένα βαθύ άγγιγμα, σιωπηλό και ήρεμο. Αν πραγματικά αφουγκραστείς αυτό που είναι δίπλα σου, θα αναγνωρίσεις ένα κομμάτι σου σε αυτό με πινελιές χρυσοποικιλτης μοναδικότητας. Έτσι, ερωτεύεσαι. Έτσι, νιώθεις και την ευτυχία. 

Αυτό το συναίσθημα είναι συχνά αποκαρδιωτικά έντονο, παιδιάστικα απλό και αξιοζήλευτα εθιστικό. Σαν ένα ζωοδόχο φως που ενώνει όλες τις εμπειρίες και τα όνειρα. Ευτυχία δεν είναι όταν φτάνεις, αλλά όταν πηγαίνεις, αν πάψεις, παύει κι αυτή. Μακάρι να μπορούσα να φυτέψω ευτυχία στις καρδιές και τα μυαλά όλων των ανθρώπων, σε όλους μας αξίζει. Ή έστω σε ενός-δυο. Αλλά δεν ξέρω αν είμαι αρκετά καλή ή πρόθυμη για αυτό. Μερικές φορές η αναβλητικότητά μου νικάει τις προθέσεις μου. Ας είναι, ελπίζω κι έτσι να βοηθιέται κανείς.

Να είστε ευτυχισμένοι, με κάθε κόστος. Κανείς δε μπορεί να σε προστατέψει, όπως κανείς δε μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο. Η ευτυχία σου είναι ολότελα δικό σου χρέος. Δεν είναι μεμπτή η επιλογή της μη ευτυχίας, μεμπτή είναι όμως η μη αναγνώριση της ευθύνης σου. Αν κάτι το βλέπεις ευτυχία μόνο μέσα από τους συμβιβασμούς που οι άλλοι την ορίζουν, ποτέ δε θα σε κάνει ευτυχισμένο μέσα από το πως εσύ την ορίζεις. Και η ζωή είναι πολύ μεγάλη για να ζεις για τους άλλους, δίχως τους άλλους. Each to their own.  

Υγ. Θέλω να γράψω τόσα πολλά και δε μπορώ πάλι. Το λες και χαΐρι (αλλά το λες και χατήρι).