...

Και καθώς περπατούσα στους δρόμους της πόλης, αυτής της όμορφα βρώμικης πόλης, που τον Μάη νυχτώνει στις 9 και σε κάνει περπατάς με τις ώρες, ίσα για να μυρίσεις λίγα άνθη νερατζιάς και γιασεμί, παρατηρούσα. Παρατηρούσα την αγάπη. Εκείνη που ενώνει ανθρώπους αταίριαστους, ετερόκλιτους, ίδιους, ανθρώπους που εσύ δε θα κοιτούσες και δείχνουν τόσο ολότελα ευτυχείς. Δε μπορούσα να μη θαυμάσω τον έρωτα που φωλιάζει παντού. Ούτε κατάφερα να μη κάνω συγκρίσεις. Είδα ανθρώπους να ζούνε τη ζωή που έχω ζήσει, να περπατάνε στα βήματά μου και να βιώνουν τις αγαπημένες μου στιγμές. Δεν υπάρχει κάτι πιο μαγικό από την λούπα του έρωτα. Κι έτσι σκέφτηκα για πολλοστή φορά τι σκατά είναι ο έρωτας. Και όχι ούτε τώρα μου έκανε καμία από τις δεκάδες ερμηνείες που πρόκαμα να δώσω από παλιά. Τι είναι ο έρωτας, λοιπόν; Ο έρωτας είναι ο θάνατος. Αυτό ήταν το μόνο που με κάλυψε. Γιατί θα με ρωτήσεις. Αν και προτιμώ να δώσεις ο καθένας την δική του ερμηνεία, θα σου εκμυστηρευτώ τη δική μου. Όχι, πως σου αξίζει, απλώς να. Συνηθίζω να αφήνω σουβενίρ σε ό,τι με εμπνέει. 

Ο άνθρωπος έχει γεννηθεί με το ένστικτο της επιβίωσης. Είναι βιολογικά προκαθορισμένος να αναζητά τους τρόπους και τα μέσα που θα του εξασφαλίσουν την αποδοτικότερη και ασφαλέστερη μορφή αυτής της επιβίωσης. Το συμφέρον είναι αυθύπαρκτο μέσα μας και προοικονομεί τη μακροημέρευσή μας. Πάντα πρώτα και πάνω απ' όλα φτιαχτήκαμε για να κοιτάμε εμάς. Κάποιοι μάλιστα είναι πιο απροσδόκητα καλοί από άλλους σε αυτό.

Ο έρωτας από την άλλη, σκιαγραφεί το βωμό ενός άλλου ανθρώπου. Κάποιου που θαυμάζουμε, που πασχίζουμε να εντυπωσιάσουμε, που ποθούμε διακαώς που γίνεται ο εσωτερικός μας κριτής στο δρόμο της πιο μάταια ανικανοποίητης απόλαυσης. Κάποιοι μάλιστα είναι πιο επιδέξια ευάλωτοι από άλλους σε αυτό.

Η υπόσχεση, η άφεση, η θυσία, η λύτρωση του έρωτα που μας βυθίζει σε απελπισία, καταλύει τα στεγανά και τα όριά μας, μας κάνει να τρέχουμε πίσω από χίμαιρες, που μας γεμίζει αγωνία, μας αποστρέφει ολότελα από το εγώ. Τόσο απλά εξουδετερώνει τον πιο περίπλοκο και βασικό μας μηχανισμό. Τόσο πρόδηλα και ξιπασμένα στρέφει την προσοχή, το ενδιαφέρον και την επιθυμία μας σε κάτι εκτός του εαυτού μας, ενώ το καθιστά ζωοδόχο έναντι της ίδιας μας της ύπαρξης.

Ο έρωτας είναι μία εγγύηση θανάτου. Η ειρωνεία της ζωής ως απόδειξη του πόσο μικροί και αδύναμοι είμαστε. Ο ερωτευμένος υπερβαίνει τον μεγαλύτερο βιολογικό του κανόνα. Ο ερωτευμένος παύει να υπάρχει, τουλάχιστον ως άνθρωπος. Όταν του περάσει τα ξανασυζητάμε. 

Υγ. 1 Για εκείνο το αλλόκοτο και ερωτευμένο ζευγάρι στην είσοδο της πολυκατοικίας και το άλλο το basic στη λεωφόρο κι ίσως κι εκείνο στο καμπαναριό, το άλλο το γεμάτο όνειρα στη θέα και εκείνο το πικραμένο στη θάλασσα.

Υγ. 2 Ναι, ονειροκριτής, όχι ονειροκρίτης. Διαχρονικός και χρήσιμος ρόλος.