...
Η αξία και ο αυτοσεβασμός είναι σαν την καριέρα, χτίζονται με τα όχι που λες. Η αγάπη, οι αναμνήσεις και η ωριμότητα, όμως, χτίζονται με τα ναι. Χρειάζεσαι τα όχι για να έχεις έκθεση και δικαίωμα επιλογής σε πιο αξιόλογες και ενδιαφέρουσες εναλλακτικές. Χρειάζεσαι τα ναι για αποδείξεις ότι τις αξίζεις και σου πρέπει να τοποθετηθείς στο ίδιο επίπεδο με αυτές. Αυτό είναι η ζωή, μία ακολουθία από 0 και 1 που κρίνουν τη διαδρομή σου. Είναι εύκολο να λες ναι, αλλά έτσι δεν αλλάζεις ποτέ πίστα. Είναι εύκολο να λες όχι, αλλά έτσι δε σου αξίζει τίποτα απ’ όσα έρχονται στον δρόμο σου, με αποτέλεσμα να τα χάνεις. Το δύσκολο είναι να ξέρεις πότε και γιατί λες το ένα ή το άλλο. Είναι η μόνη ελευθερία που έχουμε.
Το να είσαι σε μία ιστορία που σου προσφέρει λιγότερα απ’ όσα θες, βαραίνει εσένα. Είτε υποβίβασες τα θέλω σου, προκειμένου να ευχαριστήσεις κάποιον που δεν έχει κερδίσει με τις πράξεις του την αξία που του δίνεις, είτε είχες λανθασμένες πληροφορίες που δεν αξιολόγησες ως όφειλες. Είναι ανθρώπινο και εύκολο να γίνει. Άλλοι το παθαίνουν στη δουλειά τους, άλλοι στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, άλλοι στον κοινωνικό τους περίγυρο κ.ο.κ.. Όλοι λέμε μερικά παραπάνω ναι απ’ όσα θα έπρεπε, γιατί είμαστε αδύναμοι, γιατί αναζητούμε αγάπη και αποδοχή, γιατί δεν έχουμε μάθει να κρίνουμε σωστά, γιατί δε μας προσέχουμε αρκετά, γιατί θεωρούμε ότι αν πιστέψεις πολύ σε κάτι γίνεται (δε ξέρω αν γίνεται αλλά σίγουρα βοηθάει). Εν τέλει, δεν είναι αποδοτικό να επιλέγεις κάτι που δε σε ικανοποιεί.
Το κλειδί, όπως σε πολλές καταστάσεις, είναι να θέτεις όρια, σε εσένα και τους άλλους. Πρέπει να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου να ακολουθεί το σωστό ως το τέλος. Σαν την αντιβίωση, δε σ αρέσει αλλά θα την πάρεις όπως και να έχει. Τότε ανταμείβεσαι. Και στην ζωή η ανταμοιβή άλλοτε είναι να κερδίσεις αυτό που αρχικά ήθελες ή να βρεις τι θα έπρεπε να θέλεις. Κάθε μικρή ταπείνωση ή αποτυχία στη ζωή είναι μία ευκαιρία να δεις που έπρεπε να έχεις πει όχι και που πρέπει τώρα να πεις ναι. Και στο τέλος της ημέρας, τίποτα δεν έχει την αξία και την θέση που είχε αρχικά. Σαν τις μάχες, που ακόμα και αν κερδίσεις δεν είσαι ποτέ ο ίδιος πια. Ό,τι φθείρεται δε γίνεται να ξαναγεννηθεί. Για αυτό βοηθάει να ξέρεις να δημιουργείς και να βρίσκεις έμπνευση και ελπίδα σε κάτι νέο. (Το ξέρω είναι πολύ δύσκολο μερικές φορές). Το καλό είναι ότι όταν κάτι να πάει στραβά, όσο πιο πολύ σε επηρεάσει, τόσο μεγαλύτερη ευκαιρία για βελτίωση έχεις, σε σχέση με το να μη σε άγγιζε καν. Κάθε κίνδυνος κουβαλάει μία ευκαιρία. Και οι ευκαιρίες δεν είναι να τις χάνεις, ειδικά αν θες να γίνεις κάποτε ο καλύτερος εσύ!
Υγ. Αφιερωμένη η σημερινή ανάρτηση σε μερικές μερικές :)
