Σφιχτές αγκαλιές για να ενώνονται τα κομμάτια. Αυτά που εμείς δημιουργούμε. Τα σπασμένα και τα καινούρια.
~
Το λες και σωστό!
~
Δύο τρόποι υπάρχουν να καταλάβεις αν σου λείπει κάτι. Αν ψάχνεις υποκατάστατα και αν η ανάμνηση σου αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση.
(Μισώ τη λέξη γλυκόπικρη. Κατάλοιπα παρελθούσης ανωριμότητας.)
~
Έρχεται κάποτε η στιγμή που σκέφτεσαι ότι πρέπει να μάθεις να αποδέχεσαι. Να αποδέχεσαι την πραγματικότητα, τους περιορισμούς, το τέλος, τον πεπερασμένο χρόνο, τις πεπερασμένες ικανότητες, να συμβιβάζεσαι. Είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που κλήθηκα ποτέ να κάνω. (Το ξέρω, ακούγομαι τελείως κακομαθημένη!) Να μάθω να μη το σκάω. Να αποδεχτώ ότι ποτέ δε θα γίνουν όλα. Ειδικά όχι όπως τα θέλω πάντα. Και όχι, δε θα έχω πάντα το χρόνο, τα νιάτα και τις ευκαιρίες που πάντα είχα δεδομένα. Δε θα μπορώ να κάνω το ένα και μετά το άλλο και μετά το επόμενο. Πως το κάνεις αυτό; Πως αφήνεις τις ευκολίες μίας ζωής που σου αρέσει και σου επιτρέπει να ζεις τις περιπέτειές σου με ελάχιστες απώλειες; Είναι κι αυτό μία άλλη μορφή βολέματος, σαν άλλες που μέμφομαι; Η ελευθερία θέτει ταβάνι στην μέγιστη εφικτή πρόοδο; Τελικά, η ενηλικίωση δεν είναι οι ευθύνες. Είναι η έλλειψη εναλλακτικών απέναντι στο στριμόκωλο και μοναχικό ταξίδι δίπλα σε αυτές.
Ή μήπως γίνεται να ζήσεις ακριβώς όπως θες δίχως απώλειες; Πολλοί το έψαξαν και οι περισσότεροι απέτυχαν. Οποία η θέσις μου, λοιπόν; Αυτή τη ροπή στην ονειροπόληση να μην είχα...

Αγάπη είναι να ζητάς συγγνώμη για όλες τις δύσκολες στιγμές που δεν ήσουν κοντά, γιατί δεν γινόταν, γιατί δεν ήξερες, γιατί δεν είχατε γνωριστεί ακόμα, γιατί κανείς δε μπορούσε να βοηθήσει. Έτσι, τρυφερά και προσεκτικά διαχειρίζεσαι κάθε τι πολύτιμο. A tight hug makes it up to you, though :)

~