Bazı hayatlar vardır. Çoğu zaman düşsel bir çağrıya uyarak yaşarlar hayatlarını.
Öcüler... Çocukların çok korktuğu ama aslında hiç var olmayan yaratıklar... Karanlığın içinden çıkanlar.. Kimi zaman hayal gücünün ürünü olarak karşılarındadır çocukların. Her çocuğun bir öcüsü vardır aslında gece karanlığında saklanan. Büyüyünce kaybolurlar. Sadece gerçekten akıllı çocuklar genç olduklarında eskiden öcüleri olduğunu hatırlar.
İşte bu fotoğraf da tam olarak bunu anlatıyor. Bir kayboluş ve varoluş. Bunun yanındaki diğer şeyler ise aslında hiç var olmamışcasına sade ve çaresiz.
Fransız düşünür ve sosyolog Jean Baudrillard fotoğraf için der ki; "Fotoğraf kadrajın dışındaki her şeyin yok olmasıdır. Tıpkı Kusursuz Bir Cinayet gibi." İşte bu fotoğrafta bunu amaçlarım. Öcüleri kusursuz bir şekilde öldürmeyi. Kusursuzca...
Bu fotoğraf size pek çok şey anlatabilir. Kendinizden bir şey bulabilirsiniz. Bu fotoğraf çok yönlü anlamlar içerebilecek bir fotoğraf. Bunun yanında ise benim anlatmak istediğim bambaşka bir şey. Bu fotoğrafta size kusursuz bir cinayeti anlatmaya çalışıyorum.
Öncelikle fotoğrafın nasıl çekildiğinden biraz bahsedeyim isterseniz. Fotoğrafı çekerken ki amacımı böylelikle daha iyi anlayacaksınızdır ve tabi fotoğrafın benim için anlamını.
Bu Fotoğrafta Gerçekte Ne Var?
Fotoğraf bir sergide çekildi. Aslında bir reproduksiyon yani. Bu yüzden katıldığım hiç bir sergide benim kurguladığım ve yaratıcılığın gerçek bir yansımasıymış gibi sergiletmedim. Bunun yanında benim için öznel ve içsel pek çok anlam taşıyacak şekilde bir fotoğraf karesi oluşturduğumu söylememe gerek bile yok sanırım.
Fotoğraftaki silüetler kartondan yapılma. Siyah kartonlardan. Yani herhangi bir ışık oyunu ve bunun gibi bir şey söz konusu değil. Fotoğraf çekildikten sonra bilgisayarda işlenerek kontras arttırıldı ve gölgeler kuvvetlendirildi. Fotoğraf aslında bundan ibaret yani.
Bu fotoğraf geniş açıyla çekildi. Şuan tam hatırlamıyorum ve ayrıntılara bakmaya da üşeniyorum ancak on sekiz milimetrelik bir odak uzunluğu ile çekildiğini rahatlıkla söyleyebilirim.
Ve Anlatmak İstediklerim...
Fotoğrafta ön planda ellerini havaya kaldırmış bir adam silüeti ön planda. Arka tarafta ise çocuk silüetleri gözünüze çarpmıştır. Adam ellerini havaya kaldırırken biraz telaşlı gözüküyor. Ve hemen çocuklara doğru tedirgin bir şekilde koşar hali var. Adamın arkasındaki ve çocukların hemen önündeki kalabalık silüet grubu da bu adama uyumlu şekilde çocuklara doğru ilerliyor. Bunlar benim için "öcüler". Tedirgin olmalarının nedeni ise onları fotoğraflıyor olmam. Sizinde tahmin edebileceğiniz gibi onları yakaladım. Diğer her şey önemsiz artık onlar için. Fotoğraf karesine bir kere girdiler mi çıkış yok onlar için. Diğer her şeyi temizledim. Tıpkı kusursuz bir cinayet gibi...
Onlar bu fotoğraf karesinde hayattalar mı? Evet hayattalar. Ama onları canlı tutmanın bir nedeni var. Ölümleri bu kadar kolay olsun hiç istemiyorum. Önce acı çekmeliler...
İşte amacım tam olarak bu. Onları rahatsız etmek. Onlara acı vermek. İşte bu yüzden onların sonunu yavaş getireceğim. Fotoğrafın üst bölümünde ki karanlık alan onları koruyacak mı sizce? Pek sanmıyorum... Bu karanlık gök yüzünde saklanabileceklerini düşünseler de onları yakaladım. Artık fotoğrafı karesi içinde sonsuza de acı çekecekler.
Öcüleri bu yazımızda yendik sevgili okurlar. Hayatta bu fotoğraf karesi gibi iyilerin zafer ve masumların mutluluğu ile dolsun. Şimdilik bu kadar. Bir daha ki fotoğraf paylaşımında görüşmek dileği ile hoşça kalın. Yazımı paylaşırsanız ve yorumlarınızı esirgemezseniz müteşekkir olurum.
This post first appeared on Photo Stories, FotoÄŸraflar Ve Hikayeleri, please read the originial post: here
