El yordamıyla bölünüyor hayatlar her sabah. Yeni yetme gölgelerle paylaşılıyor elde ne var ne yok. Belki yıllar Sonra geriye dönüp bakıldığında, varlığı yalnızca karanlıkla kanıtlanabilecek bir yaşam öyküsünden başka bir şey değil arda kalan. Akşam oluyor sonra ve insana dair ne varsa çöküyor çaresizliğin üzerine belli belirsiz.

Bambaşka bir geçmişe duyulan kayıtsız bir özlem tadında terkedilmeli sokaklar. Göçmen kuşların peşine takılıp, güneye teslim edilmeli yaşanılabilmiş olma ihtimali yüksek her hatıra. Ölümün aksine varolan her şeyi normalleştiriyor zaman. Yunan alfabesiyle yazılmış Hint masalları gibi tutarsız kılınıyor toprak ve benlik.

Asfalt ve güneşe kanıp elimi bırakma çocuk! Akşam pazarlarında kaybolmak henüz işten bile değil.