[[ Τάκης Μάρκου ]]

«Νικολή, Νικολή,

τ’ άλογό σου δεν μπορεί,

δώσ’ του στάρι και κριθάρι

για να γίνει παλικάρι…»

τραγουδούσαμε περιπαιχτικά με τις ψιλές φωνούλες μας, εξάχρονα τότε παιδιά ο ξάδερφος o Σταθάκος κι εγώ, σαν περνούσαμε με τη γαϊδούρα από το σπίτι του Νικολή. Ο Νικολής ήταν ένα συνομήλικο ψηλόλιγνο παιδί, ένας ψηλολέλεκας, που έμενε λίγο πιο ψηλά από το δικό μας σπίτι, στη δημοσιά που οδηγούσε στο κέντρο του χωριού μας. Κεφαλοχώρι ήταν ο τόπος μας, στην πλαγιά ενός λόφου, κατάφυτου μ’ ελιές. Στα ριζά του λόφου άρχιζε η απλωσιά του κάμπου. Την άνοιξη ήταν καταπράσινος, ενώ το καλοκαίρι χρύσιζε από τα στάρια και τα κριθάρια πριν τον θερισμό και μετά τον θερισμό από τις καλαμιές των σιτηρών. Λιγοστά τα πηγάδια, λιγοστά και τα περιβόλια. Βλέπεις τα πηγάδια γίνονταν σκαφτά και ήταν δύσκολο να φτιαχτούν. Έτσι το χρυσαφί εδώ κι εκεί διεμβολιζόταν από το πράσινο των περιβολιών με τις πατάτες, τα κρεμμύδια, τα πεπόνια και τα καρπούζια.

Η γαϊδούρα ήταν ένα γέρικο ζωντανό, που μας υπέμενε υπομονετικά- έδειχνε τη λεγόμενη γαϊδουρίσια υπομονή της- και πρόθυμα μας πήγαινε όπου την οδηγούσαμε. Ιδιοκτησία της οικογένειας του ξάδερφου, γιατί το σπιτικό μου δεν είχε άλλο τετράποδο από ένα παιγνιδιάρικο σκυλί, την Ίρμα. Τι συνήθεια κι αυτή να δίνουμε ξενικά ονόματα στα σκυλιά μας: Τζακ, Ίρμα, Αζόρ! Γέρικη η γαϊδούρα και μέχρι να αλλάξει ποδάρι έπιανε αράχνη τ’ άλλο. Έτσι κάναμε κι εμείς υπομονή- είχαμε πάρει από τη δική της, φαίνεται- αφού ήμασταν σίγουροι πως στο τέλος θα φτάναμε στον προορισμό μας.

Η συνέχεια>>> VagiaBlog